Ik ben 73 jaar en heb de afgelopen jaren meerdere therapieën gehad. Deze therapieën had ik gedurende een lange periode met tussenpozen waarin het ook beter met mij ging. Ik had gesprekken met psychiaters, psychologen, therapeuten etc. die mij elk op hun eigen manier een stapje verder brachten.
Met de psychologe die mij de laatste jaren begeleide had ik een goed contact. Voor mij een belangrijke voorwaarde om “verder” te komen met onder andere CGT (cognitieve gedragstherapie), EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing), VR-therapie (virtual reality) en ademhalingsoefeningen. Het was dan ook in eerste instatie een shock toen mij werd verteld dat zij van mening was dat ze mij niet verder kon helpen.
Na een periode van “verzet” drong het besef tot me door dat ze gelijk had. We hadden goede inhoudelijke gesprekken, maar de diepe angst bleef sluimeren en dook ook regelmatig weer op. Angst opwekkende uitdagingen bleef ik uit de weg gaan ondanks alle adviezen en oefeningen. Ze had gelijk en we hebben uiteindelijk het contact geleidelijk afgebouwd.
Dan is het 1 januari 2025 en sta je voor de keuze: hoe nu verder? Er waren nog genoeg opties zoals PMO (Preventief Medisch Onderzoek), psychosociale therapie en nog veel meer. In veel van deze therapieën/onderzoeken zal er terecht ook worden gevraagd naar je verleden (jeugd, ouders etc.). Dit traject had ik echter al een aantal keren doorlopen en nodigde mij daarom niet uit om die kant te kiezen. Het voelde op dat moment alsof ik de afgelopen jaren genoeg had gepraat.
In oktober 2024 bekeek ik de ADF online themabijeenkomst “Medicatie bij Angst en Dwangklachten” van psychiater Ton van Balkom. Een overtuigend verhaal waarin als een belangrijke optie (met de nodige argumentatie) het medicijn escitalopram werd genoemd. Verder zag ik 13 december dat jaar ook de online themabijeenkomst “Duurzaam herstel bij angststoornissen” van psychiater Neeltje Batelaan. Na afloop van die bijeenkomst kon ik haar een aantal vragen stellen over mijn persoonlijke situatie en haar reactie overtuigde mij uiteindelijk om met escitalopram te beginnen. Waarmee overigens de meerwaarde van het deelnemen aan de online programma’s weer eens werd bewezen.
De eerste 3 maanden begon ik met 5 milligram en sindsdien met 10 milligram. En ja, de bekende bewerkingen zijn er en die zijn niet altijd fijn (geweest). En iedereen zegt dan: je moet doorzetten, want de bijwerkingen worden uiteindelijk minder. En ja, dat klopt! Ik kan dat alleen maar bevestigen. De bijwerkingen zijn nog steeds niet helemaal verdwenen, maar ze worden steeds minder en staan in geen enkele verhouding ten opzichte van de voordelen die het middel mij gebracht heeft.
Voordelen zoals minder piekeren en dus een rustiger gevoel in mijn hoofd hebben en echt veel minder angsten en paniek. Ik ga nu rustig met de trein het land door en rijdt met de auto over bruggen, door tunnels, sta ontspannen in files EN ben recentelijk naar België en Frankrijk geweest (lees in dit verband mijn column ‘Het vakantiegevoel‘). Allemaal zaken die ik eerder vermeed.
De eerder opgedane wijze lessen tijdens de therapieën in de afgelopen jaren en nu alleen het gebruik van escitalopram blijken voor mij op dit moment een ideale combinatie. Met andere woorden: Ik ben om!
PS. Dit zijn mijn persoonlijke ervaringen met dit middel. Mocht je hierover meer willen weten ga dan altijd eerst in overleg met je huisarts en lees ook de nodige informatie op de site van de ADF.
Gerrit schrijft over zijn (gegeneraliseerde) angst- en paniekstoornis (agorafobie). In het verleden hebben deze zijn leven bepaald en ook nu nog spelen ze een belangrijke rol. De situaties die hij beschrijft hebben daadwerkelijk plaatsgevonden. Als ervaringsdeskundige hoopt hij anderen hiermee te helpen en een hart onder de riem te steken.
Dit zijn de laatste 5 columns van Gerrit:
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!