Frederike schrijft al enkele jaren columns over haar angst- en paniekstoornis en hoe die haar leven beïnvloeden. Begin dit jaar schreef ze haar persoonlijkste column tot nu toe, ‘Beschuit zonder muisjes‘, over zwangerschap en angst. Over dit thema maakte ze het volgende gedicht.
…Mijn persoonlijkste column tot nu toe! Het onderwerp en de boodschap van deze column is precies dat waar ik zelf de afgelopen jaren naar opzoek ben geweest en het niet heb gevonden. Hoogtijd om daar zelf verandering in te brengen, want wie weet ben of ken jij wel iemand die deze worsteling, angst en verdriet met mij deelt. Lees meer
… het gevoel dat je iets heel graag wilt?
… je er dan heel veel aan denkt?
… je hart er vol van is en je mond ervan over loopt?
Als je dat gevoel kent, dan kies je er waarschijnlijk voor om er dan iets mee te gaan doen. Je kijkt of je het kunt betalen, je de ruimte ervoor hebt en wat je nodig hebt om het uit te kunnen voeren.
Maar wat nou als die ene wens, doel of ambitie continu door je hoofd spookt en je het in je hart voelt, maar jouw angstmonsters zich helemaal hebben vastgebeten om dat tegen te werken. Hoe maak je je daar dan van los? Lees meer
De winter is voorbij. De donkerde maanden liggen achter ons, alles staat in bloei, de vogeltjes fluiten en het blijft weer langer licht. Het is lente! Persoonlijk vind ik dit het fijnste seizoen. Een seizoen waarin ik creatiever ben en meer levensenergie heb.
Eind 2022 viel ineens alles uit mijn handen. Ik had een coach, die vanwege ziekte uitviel, een werkfit traject wat op z’n einde liep en als dat nog niet genoeg was, raakte ik ook mijn fijne psycholoog kwijt. Vooral het laatste heeft me diep geraakt. De uitdrukking: “Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is.” klopt in deze situatie precies. En het gemis doet pijn. Mijn angsten kregen hierdoor ook weer meer grip op mij. “Wat een slecht einde van het jaar!” dacht ik.
Kerst; “de mooiste tijd van het jaar!”
Al hoewel… Dat wordt gezegd, maar of dat waar is…?!
Ik hou van de lichtjes in de donkere dagen, mooi versierde kerstboom, gezellig versierde straten, romantische kerstfilms en de kerstliedjes op de radio. Dit brengt mij altijd weer terug naar de fijne tijd op mijn middelbare school. Ik heb er zulke fijne herinneringen aan. Soms mis ik die tijd. De gezelligheid met mijn klasgenoten, de lol die we hadden tijdens de lessen en ook buitenschooltijd hadden we het leuk met elkaar. De kerstliedjes die ik hoor op de radio brengen mij altijd terug naar die tijd. Ik word er soms een beetje melancholisch van en ik voel een bepaald gemis. Iets wat ik toen wel had en nu niet meer.
Het is de onbezorgdheid.
Angst speelde al wel een kleine rol in mijn leven in die tijd, maar het was nog handelbaar. Ik had bloosangst, maar dat trok ook snel weer weg als de situatie voorbij was. Ik had angst voor de automatische deuren van de trein, maar zolang ik niet met de trein reisde had ik er geen last van. Het was allemaal nog overzichtelijk, maar het angstzaadje begon in deze jaren van mijn leven wel te groeien.
De kerstdagen geven mij een dubbel gevoel.
Ik zou willen dat ik er net zo onbezorgd van kan genieten als dat ik destijds deed. Anderzijds vind ik het ook heerlijk om ieder jaar rond kerst weer even terug de tijd in te gaan en te dagdromen over de mooie kersttijd van vroeger. Gedachtes maken namelijk geen onderscheid tussen fictie en non-fictie. Wanneer je dus met je gedachtes teruggaat naar die fijne tijd van toen herbeleef je de tijd van toen steeds weer opnieuw. Gedachtes kunnen hierdoor ook een positieve invloed op onze gemoedstoestand hebben.
Geen vrij met de kerst.
Nu besef ik mij maar al te goed dat Kerstmis niet voor iedereen van zelfsprekend fijn is. Mijn angstmonsters hebben geen vrij op feestdagen en dat geldt voor iedereen die een lichamelijke of een geestelijke stoornis heeft. We zouden willen dat ons probleem ons soms even met rust zou laten, maar zo werkt het helaas niet. Voor veel mensen met een lichamelijke of geestelijke stoornis werken feestdagen juist averechts en hebben we juist op dit soort dagen meer last van onze stoornis.
Daarom vandaag deze column voor iedereen voor wie deze periode juist extra zwaar is; ik denk aan je en ik hoop dat deze column voor jou een klein lichtpuntje is!
En als we nou allemaal aan iemand denken die het juist in deze tijd extra nodig heeft dan maken we voor iedereen de kerstdagen net een beetje mooier.
Wees een lichtpuntje voor een ander!
Stuur een appje, kaart of doe een belletje naar die ene persoon waarvan je weet of denkt: “voor hem of haar is Kerstmis niet vanzelfsprekend de mooiste tijd van het jaar”. Het is een kleine moeite, maar het kan veel voor een ander betekenen. Op deze manier kan jij voor iemand een lichtje zijn in deze donkere dagen.
Fijne Kerstdagen met een heleboel lichtpuntjes voor iedereen!
Liefs, Frederike
Ik lig op bed
De ochtend is al lang begonnen
Ik moet opstaan
Het is tijd om mij nuttig te maken
Nuttig in huis
Nuttig voor mijn katten
Nuttig voor mijn omgeving
En nuttig voor de maatschappij
Hup hup, op staan. Nu!
Doe niet zo moeilijk
“Ik vraag toch niet iets raars?!” zegt mijn hoofd
Maar het lukt niet, echt niet!
Ik wil echt wel
Ik lig hier niet voor mijn lol
Ik ben niet lui en ook niet zwak
En als het kon, was ik al uren geleden opgestaan
“Waarom sta je dan niet op?” Vraagt mijn hoofd
“Het is de aanval van afgelopen week” zeg ik terug
Hij was zwaar, pittig en hij sluimert nog door
“Dat is verleden tijd, laat het los”
Laat het los? Meen je dat?
Denk je er zo makkelijk over?
Denk je echt dat dit een kwestie van loslaten is?
Denk je echt dat ik ervoor zou kiezen om op bed te blijven liggen als ik die keuze had?
“Ja zo simpel is het…”
Nee zo simpel is het niet!
Je weet niet half wat het is
Je hebt geen idee waar je het over hebt
Oordelen over iets waar je geen verstand van hebt, dat is pas zwak
Oordelen over mij als je alleen mijn buitenkant ziet, dat is pas zwak
Vragen hoe het echt met me gaat, dat is pas sterk
Luisteren zonder te oordelen dat is pas sterk
Ik lig hier terwijl ik mijn dromen wil najagen
Ik lig hier terwijl ik zo veel te geven heb
Ik lig hier terwijl ik zo veel verlangens heb
Ik lig hier terwijl jij mij de grond in praat
“Misschien oordeel ik inderdaad te snel
Misschien komt het omdat ik het niet aan je kan zien?
Misschien moet ik meer vragen
Misschien moet ik beter luisteren naar jou”
Inderdaad daar ligt de sleutel
De sleutel naar begrip en verbondenheid
Als ik mag zijn wie ik ben met al mijn angsten
Dan vallen alle bakstenen van mijn schouders
En kan ik opstaan!
Opstaan om mijn dromen na te jagen
Opstaan om de dingen te doen waar ik goed in ben
Opstaan omdat ik leef!
Liefs, Frederike
Frederike (31 jaar) schrijft voor de Angst Dwang en Fobie stichting columns over haar angst- en paniekstoornis en hoe die haar leven beïnvloeden. Ze woont samen met haar man en hun twee katten, die haar steun en toeverlaat zijn. Haar wens is om het taboe op psychische stoornissen te doorbreken.
Het is weer eens zo ver. Mijn benen trillen hevig, mijn hart gaat te keer alsof ik de marathon aan het rennen ben en mijn maag verkrampt zich. En dat is allemaal jouw schuld! Er gaat geen dag voorbij dat je niet aanwezig bent. Je bent er dag en nacht en je maakt mijn leven ontzettend moeilijk, zwaar en pittig. Daarnaast ontneem je mij de kans om wensen en dromen na te jagen.
Het is elke dag een zoektocht naar wat ik wel kan en mag doen van jou en wat niet. Ik wil je te vriend houden, want ik weet hoe je te keer kan gaan als ik mij niet aan jouw grenzen en regels houd. Het lukt je zelfs om mij lichamelijk kapot te maken waardoor er dagen zijn dat ik amper mijn bed uit kan komen.
Daardoor kan ik je soms wel achter het behang plakken! Ik heb al vele psychologen gesmeekt om mij te helpen van jou af te komen. Ondertussen ben ik er wel achter dat ik je nooit kwijt zal raken en dat ik mijn verdere leven met jou voort moet zetten.
Uit alle therapieën die ik tot op heden heb gehad, heb ik geleerd dat jij mij wilt beschermen tegen de gevaren in de wereld. Je doet je werkzaamheden alleen veel te goed. Je staat te scherp afgesteld waardoor je bij de kleinste dingen al aan de noodrem trekt.
Ik moet je dus eigenlijk dankbaar zijn dat je je werkzaamheden goed uitvoert, want daardoor zorg jij dat ik in leven blijf. Al vind ik het wel erg hoog gegrepen om jou dankbaar te zijn, je hebt mij tenslotte veel verdriet gedaan. Het voelt ontzettend dubbel, want er zijn zo veel dingen in het leven waar ik zo extreem naar verlang, maar waarbij jij alleen al als ik eraan denk alle alarmbellen in mijn hoofd en lichaam laat rinkelen. Het liefst nog met toeters en bellen erbij om het nog geloofwaardiger te maken.
Zullen we samen opzoek naar een middenweg? Jij zou mij best wat meer mogen vertrouwen dat wat ik doe niet gevaarlijk is en ik zou liever tegen je kunnen zijn waardoor wij een team vormen. Laten we dit als doel stellen voor de aankomende tijd. Gun mij de dingen waar ik naar verlang en ik zal jou met liefde gaan behandelen. Ik geloof er in dat ons leven er dan een stuk mooier uitziet.
Een angststoornis bestrijd je niet met vechten maar met liefde (voor jezelf).
Omarm je kwetsbaarheid!
Liefs, Frederike
Frederike (31 jaar) schrijft voor de Angst Dwang en Fobie stichting columns over haar angst- en paniekstoornis en hoe die haar leven beïnvloeden. Ze woont samen met haar man en hun twee katten, die haar steun en toeverlaat zijn. Haar wens is om het taboe op psychische stoornissen te doorbreken.
Laatst hoorde ik iemand zeggen: “Door in therapie te gaan hou je de angst in stand.” Weet je wel waar je het over hebt?! Ik heb te dealen met heftige paniekaanvallen die mij plotseling kunnen overvallen, waardoor ik geen controle meer heb over mijn lichaam. Mijn benen trillen en ik krijg ze niet stil. Op een gegeven moment voel ik de verzuring, maar het blijft doorgaan tot de paniekaanval voorbij is. Daarna kom ik terecht in de nasleep en hebben mijn benen een aantal dagen nodig om te herstellen. Dit proces is heel zwaar. Bij iemand in een rolstoel vraag je toch ook niet “Wanneer kan je nou eindelijk weer eens lopen?” Niemand die aan mij ziet waar ik mee worstel, als ik ze het niet vertel en dat maakt het heel lastig. In mijn volgende column wil ik hier dieper op in gaan.
Die lieve buurvrouw, die gekke collega, die grappige oom, die zorgzame kennis… Zij kunnen net als ik last hebben van een psychische aandoening. En dit zie je meestal niet aan de buitenkant. Door het taboe dat heerst op psychische aandoeningen houden veel mensen het voor de buitenwereld geheim. Ik heb dat zelf ook jaren gedaan en sinds dit jaar besloten het niet meer geheim te houden. Ik hoop dat ik daarmee andere mensen kan inspireren, want door onze angsten te delen met de maatschappij laten we zien dat het iets is waar we ons niet voor hoeven te schamen.
Het is volkomen begrijpelijk dat mensen met psychische aandoeningen het geheim houden. Dat vreselijke taboe wat er (nog) op rust. Hoe de maatschappij denkt over psychische aandoeningen doet mij pijn. Het is al zo zwaar en dan voelen we ook nog niet de ruimte om het te delen, omdat er zoveel vooroordelen zijn.
Toen ik op 31 december 2021 aan het nadenken was over mijn goede voornemens besloot ik meer te willen gaan doen voor de Angst, Dwang en Fobie stichting. Een stichting die zich inzet voor de belangen van mensen die worstelen met psychische aandoeningen zo als ik. Vooral het taboe wat anno 2022 nog steeds rust op psychische aandoeningen raakt mij enorm. Door mijn verhalen te delen hoop ik het de aandacht te geven wat het verdient!
Door de vooroordelen is het twijfelen aan jezelf extreem. Terwijl we sterker zijn dan we denken. En wij mogen ons laten zien. Laten zien zoals we zijn. Onze angsten mogen er zijn en met een maatschappij die ons daarin serieus neemt wordt het voor ons alleen nog een gevecht tegen de angst en niet meer tegen de maatschappij. Ik geloof dat een hele hoop mensen, net als ik, lucht krijgen. We hoeven ons niet meer te schamen voor onze psychische aandoening, als het taboe wat rust op psychische aandoeningen verdwijnt.
Deze column schrijf ik daarom niet alleen aan mijn lotgenoten, maar ook aan de maatschappij. Geloof mij: ook in jouw directe omgeving zijn er mensen die iedere dag vechten tegen hun angst en jij kan een positief verschil maken in zijn of haar leven door anders te kijken naar psychische aandoeningen.
Liefs,
Frederike
Heb je na het lezen behoefte aan contact met iemand die net als jij worstelt met dezelfde angst? Neem dan contact op met de ADF stichting. We hebben een telefonische hulpdienst, lotgenotengroepen en twee online platforms waarop je lotgenoten kunt ontmoeten: MeetMyFear en OCDcafé
ADF stichting
Hoofdstraat 122
3972 LD Driebergen-Rijsenburg
info@adfstichting.nl
0343 – 518080
Rekeningnummer:
NL03 INGB 0000 9157 43
KvK 41172279
