Treinangst

Onlangs had ik met iemand afgesproken om een bekende Veluwe route te lopen. We hadden dat al eens eerder gedaan en elkaar toen bij het station Dieren (het officiële vertrekpunt van deze NS-route) ontmoet. Ik was destijds vanuit mijn woonplaats met de trein naar dit vertrek punt gegaan. Op dat moment leverde dat geen problemen op met betrekking tot mijn reisangst. In een eerdere column schreef ik al over mijn angst om te reizen met de trein. (https://adfstichting.nl/2022/04/22/angstleven-1/).

Mijn vorige treinreis naar Dieren was zonder problemen verlopen door een minimale bezetting van het aantal medereizigers en het vooruitzicht van een redelijk korte rit. Ik besloot daarom ook nu met de trein te gaan.

Drukte

Toen ik op het perron aankwam viel mij echter direct op hoe ongewoon druk het was voor deze verbinding op dit tijdstip. Al snel bleek dat de vorige treinen op het traject waren uitgevallen. Ik kreeg het benauwd, want iedereen op het perron zou met “mijn” trein mee moeten en letterlijk in de trein worden gepropt. Direct draaide mijn brein op volle toeren: ‘Moet ik als eerste naar binnen zien te komen en in gelijk een zitplaats veroveren? Of moet ik zo lang mogelijk wachten en gaan voor een staplaats op het balkon (de officiële benaming van de instap ruimte tussen de coupes)? Of zal ik naar huis gaan en afbellen? Maar dat kan niet, want mijn afspraak zat al in de trein dus dat was geen optie. Naar huis gaan en met de auto misschien???’

Paniek

Na een moment aarzelen, besloot ik uiteindelijk toch op het laatste moment in te stappen en te gaan staan. En opnieuw kwamen er allemaal gedachten in mijn hoofd zoals: ‘Doe niet zo moeilijk, stap toch gewoon uit!’ Toch bleef ik staan en de deur draaide dicht. Ik voelde direct een paniekgolf aankomen en ging toen, om mezelf af te leiden, de mensen die daar met mij samengepakt stonden bekijken. ‘Hoeveel stonden er op de trap? Hoeveel mannen en vrouwen?’ M.a.w. ik zette mijn brein aan het werk, zodat die zich niet kon bezighouden met de vragen als: ‘Val ik nu flauw? Ga ik dood? Raak ik echt in paniek? Wat moet ik dan doen? Waar is de noodrem?’ en nog veel meer.

Norah

Plotseling realiseerde ik me dat ik mijn gehoorapparaat nog in had en dat ik dus de muziek van mijn mobiel kon afspelen en via mijn oortjes beluisteren. Het eerste nummer in mijn playlist is “Come away with me” van Norah Jones. Alleen al het intro van dit nummer brengt direct de nodige ontspanning. Ik voel mijn schouders zakken en mijn ademhaling tot rust komen. Haar stem en de pianospel doen wonderen. De mensen, mijn omgeving, het is allemaal niet belangrijk meer. Ik kijk uit het raam en zie niet meer de mistige weilanden aan me voorbijtrekken, maar zon, zee, strand, ruimte en lucht. Ik hoef mijn ogen niet eens bij dicht te doen. Norah neemt me als het ware mee. (Come away with me)… Deze muziek brengt me veel goeds merk ik. Voordat ik het weet ben ik op de plaats van bestemming en begin in bijna totale ontspanning aan de Veluwe route.

Muziek

Hoe is dat voor jullie? Ik kan me voorstellen dat jullie ook een soortgelijk nummer hebben die je min of meer dezelfde ontspanningsbeleving brengt. Laat het eens weten, misschien dat anderen er ook iets aan hebben.

 

Come away with me:

https://youtu.be/mvLDrx3YQ4Q?si=iuaoNkBe4Ph7-NAx

 

Gerrit schrijft over zijn (gegeneraliseerde) angst- en paniekstoornis (agorafobie). In het verleden hebben deze zijn leven bepaald en ook nu nog spelen ze een belangrijke rol. De situaties die hij beschrijft hebben daadwerkelijk plaatsgevonden. Als ervaringsdeskundige hoopt hij anderen hiermee te helpen en een hart onder de riem te steken.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *