Elk jaar weer is het onvermijdbaar, de zomerse vakantieperiode. De meeste mensen zijn uitgelaten en verheugen zich om – al dan niet na een lange, enthousiaste planning – het vakantie avontuur aan te gaan. Een vliegreis naar verre bestemming, een bootreis of met de auto door Europa. Fijn: vooral doen, want ik gun iedereen het beste.
Verjaardag
Begin juli zat ik ergens bij een verjaardag. Van tevoren wist ik welke kant het gesprek op zal gaan en hoe het voor mij zal eindigen. Na de vrolijke verhalen van degene die al terugkijken op een uiterst geslaagde vakantie en de verwachtingsvolle voorbeschouwingen van degene die staan te trappelen om te vertrekken komt uiteindelijk de onvermijdelijke vraag “En wat ga jij dit jaar heen?”
De meest makkelijke antwoorden zijn dan vervolgens:
– Ach, er is nog zoveel wat ik in Nederland nog niet heb gezien
– Het komt financieel dit jaar niet echt goed uit
– Heb er niet veel zin in
– Ik zie nog wel
– Ik ben er nog niet uit
– Nog druk met andere zaken
Als je al meerdere jaren dit soort antwoorden geeft dan kom je daar over het algemeen nog wel mee weg. Men verwacht eigenlijk ook niets anders van jou afgezien van wat een schamper lachje misschien. Een enkeling probeert me nog over te halen om ook naar dezelfde bestemming te gaan als zijzelf door als propagandist voor die plek op te gaan treden die voor mij buiten bereik is.
Kwaad
Dan begint het te borrelen bij me. Ik hoor het aan en probeer het gesprek een andere wending te geven wat vaak wel lukt want dat heb ik in de loop der jaren wel geleerd. Maar wat zou er gebeuren als ik op zou gaan staan en zou schreeuwen:
Snappen jullie dan niet dat ik doodsbang ben?!
“Dachten jullie nou echt dat ik geen vakantie dromen heb. Dat ik al 20 jaar lang deze dromen niet heb kunnen waar maken en dat ik stiekem stinkend jaloers ben! Stel mij die domme vragen niet meer. Ga lekker zelf, ik gun jullie alles, maar laat mij met rust. Jullie vragen maken me klein, verdrietig en kwaad.”
Ontspannen aan de kust
Mede door de afgelegde therapie weg, lukt het me soms om een paar dagen naar de kust in Noord-Holland te gaan. Dat levert natuurlijk de nodige spanning/stress op, maar bij thuiskomst kijk ik er meestal tevreden op terug. Ik heb me ook kunnen ontspannen en daardoor kunnen genieten. Dat geeft enige hoop.
Echter de afgelopen 20 jaar was dat het hoogst haalbare. Een soort negatieve keuze. Niet dat ik niet meer of verder zou willen, maar bij de gedachte alleen al hoor ik het angstmonster alweer grommen. Dus: weg die folders over bootreizen, wandelvakanties in Spanje etc. Volgend jaar weer de Noord-Hollandse kust. En dat maakt dat je daar elk jaar toch iets minder van geniet. Ik weet dat ik stil sta in deze ontwikkeling en ik wordt er niet jonger. Ik hoor dan ook alweer de stemmen “Ga je daar nou alweer heen, is dat niet saai?” En daar moet dan weer een acceptabel antwoord op komen.
Elke keer denk ik na afloop van een verblijf aan de kust: volgend jaar ga ik eens iets verder en elk jaar weet ik dat gaat niet (meer) gebeuren. Of….?
Gerrit schrijft over zijn (gegeneraliseerde) angst- en paniekstoornis (agorafobie). In het verleden hebben deze zijn leven bepaald en ook nu nog spelen ze een belangrijke rol. De situaties die hij beschrijft hebben daadwerkelijk plaatsgevonden. Als ervaringsdeskundige hoopt hij anderen hiermee te helpen en een hart onder de riem te steken.
