Thema-avond Medicatie advies op maat

medicatie

Gebruik jij escitalopram, sertraline, paroxetine of citalopram? Heb je last van bijwerkingen of ineffectiviteit? Dan biedt farmacogenetica, ofwel medicatie-advies op maat op basis van DNA, wellicht uitkomst.

Op de speciale polikliniek Farmacogenetica van PsyQ kunnen mensen met een psychiatrische diagnose medicatie-advies op maat krijgen op basis van hun farmacogenetisch profiel. Hier wordt bekeken of iemand de best passende medicatie kan krijgen in de juiste dosering, als gebruik wordt gemaakt van farmacogenetische informatie.

Thema-avond Medicatie advies op maat

Wil je meer weten over dit onderwerp? Schrijf je dan in voor de thema-avond “Medicatie advies op maat”. op 21 juni a.s. De avond is van 19:30 uur t/m 21:00 uur in Amsterdam, maar ook online te bekijken. Spreker is initiatiefneemster van de polikliniek dr. Roos van Westrhenen. Roos is psychiater en klinisch farmacoloog.

Datum: 21 juni van 19.30 t/m 21:00
Locatie: Amsterdam en online
Investering: Vrienden van de ADF Stichting en de Nederlandse Hyperventilatie stichting kunnen gratis deelnemen. Ben je nog geen Vriend dan betaal je een kleine vergoeding van 5 euro.

Inschrijven kan op onze website via de volgende link: Thema-avond ‘Gepersonaliseerde medicatie’.

Farmacogenetica in de praktijk

Hoewel Anja* (57) baat heeft bij medicatie voor haar (winter)depressies, houden de heftige bijwerkingen haar tegen om er weer mee te beginnen. Toen ze van de mogelijkheid van een medicatie-advies op maat, ofwel Farmacogenetica, hoorde, besloot Anja te onderzoeken of dit ook wat voor haar kon zijn. En dat bleek een schot in de roos. Lees het praktijkverhaal verder op de site van PsyQ >

Voor meer informatie : farmacogenetica@parnassiagroep.nl  M:+31(0)657940368 
Website EU Horizon2020 Project: www.PSY-PGx.nl (ook voor informatie over aanmelden)

Inschrijven thema-avond via de volgende link: Thema-avond ‘Gepersonaliseerde medicatie’.

Relevante links: 

/0 Reacties/door

Thema-avond naasten

Op maandag 22 mei 2023 is er een thema-avond voor naasten.

Een van de grootste uitdagingen voor een naaste met de zorg voor iemand met angst- en/of dwangklachten is het stellen van grenzen. We zijn zo geneigd de ander te helpen, wanneer diegene in nood is, dat het onnatuurlijk voelt om iets anders te doen. Toch is het belangrijk om een grens te stellen voor jezelf en voor de ander.

Zelfzorg

Wanneer je partner, zoon, dochter, zus, broer, vader of moeder last heeft van psychische klachten, heeft dit invloed op jouw leven en op jullie relatie. Het kan lastig zijn jezelf staande te houden naast de zorg voor de ander. Goed voor jezelf zorgen is dan erg belangrijk. Dat betekent af en toe uit de situatie stappen, afstand nemen en iets voor jezelf doen.

Grenzen voor de ander

Ook voor je kind of partner met angst of dwang is het belangrijk dat jij je grenzen aangeeft. Voor hen ben jij het referentiekader. Als je mee gaat doen met bijvoorbeeld situaties vermijden, handen wassen, of de ander ontlasten, bevestig je daarmee de angst of dwang.

Wanneer beweeg je mee? Waar ligt jouw grens? En hoe geef je deze aan?

Dit zijn vragen waar we op tijdens de thema-avond voor naasten op in gaan. Het is een avond waarin we veel met elkaar in gesprek gaan. Er zal wat theorie uitgelegd worden en verder kunnen we vooral van elkaar leren. Deze avond wordt begeleid door ervaringsdeskundige Ellemieke. Via de website vindt je meer informatie en kun je je opgeven.

Thema-avond naasten 22 mei 2023 van 19.00 tot 20.30 uur

 

/0 Reacties/door

Lentestorm

Lieve iedereen,

De winter is voorbij. De donkerde maanden liggen achter ons, alles staat in bloei, de vogeltjes fluiten en het blijft weer langer licht. Het is lente! Persoonlijk vind ik dit het fijnste seizoen. Een seizoen waarin ik creatiever ben en meer levensenergie heb.

Zij zwakker, ik sterker

Wat ben ik druk met heel veel verschillende activiteiten. Allemaal enorm leerzaam. Mijn angstmonsters worden zwakker en ik word sterker. Heel fijn natuurlijk, maar het heeft ook een keerzijde. Het vraagt veel van me. Mijn energie is snel op. Onrust en angst liggen op de loer. Het stormt regelmatig in mijn hoofd en in mijn lichaam. Het zijn de angstmonsters die van zich laten horen. Ze zijn niet blij, want ik luister niet meer altijd naar wat ze van mij vragen: “Thuisblijven en niks doen!”

Tja… dat is geen leven, dus heb ik geen andere keus dan om dwars door de storm heen te gaan. Zonder regenpak, paraplu, schuilplaatsen, of droge kleren. Ik neem de weg dwars door de storm heen.

Wilskracht

Ik sport fanatiek, elke week flinke spierpijn. Ik volg een cursus, omdat ik later graag mijn ervaringen wil delen als ervaringsdeskundige. Daarnaast volg ik een traject om weer aan het werk te komen en ik heb ook nog een coach met wie ik mijn zware exposures deel. Ik doe het allemaal met een enorme hoeveelheid wilskracht, omdat MIJN wensen en doelen mij meer waard zijn dan dat wat mijn angstmonsters willen. Vooraf aan mijn activiteit voel ik vaak een enorme weerstand. De angst in mij schreeuwt het uit. Ik hoef er niet naar te luisteren, maar ik voel het door mijn hele lichaam. De laatste tijd speelt mijn hypochondrie weer enorm op. Dit is iets waar ik nog veel moeite mee heb, waardoor het flink gaat stormen in mij.

Storm in huis

Op dit moment hebben we thuis ook een flinke storm. Onze ene kat heeft de andere kat verstoten. En dit is behalve enorm verdrietig ook een aanslag op ons. We moeten dit oplossen en daar zijn we druk mee bezig. Dat ik naast mijn activiteiten buiten de deur thuis ook volledig aan moet staan, zorgt voor de nodige onrust, daarnaast zie ik ook dat het me lukt, hoe zwaar het ook is.

Je weet pas hoe sterk je bent als sterk zijn de enige keuze is die je hebt!

Hersteltijd

Ik zie wat ik allemaal heb bereikt en wat voor bergen ik iedere dag weer verzet. Wat kan ik enorm enthousiast worden van de activiteiten die lukken ondanks de prijs die ik ervoor betaal. Die trotsheid laat de zon in mij schijnen.

Een belangrijk leerpunt voor mij is om na iedere exposure hersteltijd in te lassen. Ik sla hersteltijd nog wel eens over, terwijl ik weet dat juist hersteltijd het belangrijkste onderdeel is van de exposure. Na een activiteit is de storm namelijk nog niet gaan liggen. Het is dan heel belangrijk dat ik de tijd neem om te herstellen. Ik doe dat het liefst met een puzzel, boek of een leuke serie. Juist de hersteltijd zorgt voor het besef dat ik de storm nodig heb gehad om te kunnen bloeien. Zonder storm geen lente!

Liefs, Frederike

 

Frederike (32 jaar) schrijft voor de Angst Dwang en Fobie stichting columns over haar angst- en paniekstoornis en hoe die haar leven beïnvloeden. Ze woont samen met haar man en hun twee katten, die haar steun en toeverlaat zijn. Haar wens is om het taboe op psychische stoornissen te doorbreken.

/1 Reactie/door

Eindexamen project ArtEZ

Marjolein de Wit studeert Graphic Design aan ArtEZ. Ze is 22 jaar en is op dit moment bezig met haar eindexamen waarbij ze zich focust op OCS. Dit project is ontstaan door haar eigen ervaring met OCS. Marjolein heeft zelf in de tijd van haar diagnose meegemaakt hoe misconcepties en het taboe rondom OCS en psychologische problemen in het algemeen, grote problemen kunnen creëren. Mensen weten vaak niet wat OCS echt inhoudt en wat het met iemand kan doen. Voor Marjolein heeft dit er bijvoorbeeld voor gezorgd dat het heel lang heeft geduurd voor ze durfde te vertellen wat er bij haar speelde. Ze wist zelf niet wat er aan de hand was. Doordat ze een incorrect beeld had van OCS herkende ze het niet bij haarzelf. Hier valt niets meer aan te doen, maar het valt mogelijk wel te voorkomen bij anderen.

Om deze reden heeft Marjolein besloten haar eindexamen bij ArtEZ te richten op hoe ze als toekomstig ontwerper inzicht en bewustwording kan creëren voor OCS. Met de informatie uit haar eindscriptie wil ze een realistische en toegankelijke aanpak ontwikkelen voor educatie over OCS. Voor haar onderzoek is Marjolein op zoek naar mensen met OCS die willen meewerken aan haar beeldend eindwerk (dit kan anoniem) door het invullen van een vragenlijst over hun ervaringen met dwang: Enquête OCS eindexamen ArtEZ

Marjolein is te bereiken via e-mail: marjolein.de.wit@live.nl of Instagram: @mrjln.design

Alvast enorm bedankt voor het invullen.

/1 Reactie/door

Zelfbeeld

In eerdere blogs hebben jullie kunnen lezen dat een groot deel van mijn leven in het teken heeft gestaan van overleven in een omgeving vol angst en onveiligheid. Tegelijkertijd probeerde ik in stilte tevergeefs het verschrikkelijke monster dat dwang heet het zwijgen op te leggen. Maar wat ik niet eerder met jullie gedeeld heb, is dat ik ver voordat de dwang zich bij mij voor het eerst openbaarde al gebukt ging onder gevoelens van minderwaardigheid en eenzaamheid. Toen de dwang ook nog op mijn pad kwam, werd het beetje zelfvertrouwen dat ik nog had met de grond gelijk gemaakt. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe eng dat is. In deze blog wil ik jullie iets meer vertellen over de impact van een minderwaardig zelfbeeld op mijn leven. En ik wil jullie ook laten zien wat mij geholpen heeft om weer wat zekerder in mijn schoenen te staan.

Alleen

Het begon allemaal op de basisschool. De meeste kinderen uit mijn klas hadden ouders met goede banen en droegen merkkleding, terwijl ik rondliep in tweedehands kleding en kleding die mijn moeder zelf maakte. Op zich zat ik daar niet mee, maar het maakte wel dat ik me een buitenbeentje voelde. In de pauzes stond ik vaak alleen in een hoekje te kijken naar mijn klasgenoten die vrolijk met elkaar speelden en met elkaar afspraken na schooltijd. Een enkele keer werd ik uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje en daar bleef het bij. Vaak zat ik te huilen bij mijn moeder in de keuken, omdat ik me zo ontzettend alleen voelde. Zij vond het heel naar voor me, maar kon het ook niet voor me oplossen.

Schaamte

Naarmate ik ouder werd begon ik me steeds meer te schamen voor mijn uiterlijk. Als kind was ik best wel mollig. Dikwijls kreeg ik van de schoolarts te horen dat ik veel te zwaar was voor mijn leeftijd. Regelmatig werd ik gepest vanwege mijn overgewicht. Het wekelijkse verplichte schoolzwemmen vond ik vreselijk, want dan moest ik me in aanwezigheid van de meisjes uit mijn klas uitkleden. Dan voelde ik hun priemende blikken in mijn rug en hoorde ik ze zachtjes giechelen. Voor mezelf opkomen durfde ik niet. In plaats daarvan liet ik het maar over me heen komen. Op een dag zei een jongen uit mijn klas tegen mij: “Wat ben jij lelijk zeg!” Ik kon toen nog niet voorzien welke impact die opmerking op mijn verdere leven zou hebben.

Wat ben jij lelijk zeg!

Toen ik in de puberteit kwam, begon ik wat meer in de lengte te groeien in plaats van in de breedte. Daardoor werd ik wat slanker en zat ik weer wat beter in mijn vel. Al gauw liep ik er tegenaan dat ik nauwelijks aansluiting kon vinden bij mijn nieuwe klasgenoten. Gepest werd ik niet, maar ik wist gewoon niet hoe ik contact met ze kon maken. Er was ook niemand die een keer op mij afstapte. In de pauzes trok ik me vaak terug in de schoolbieb. Daar zat ik dan te wachten totdat het volgende lesuur weer zou beginnen.

Gelukkig zat er in mijn klas nog een meisje dat er niet echt bij hoorde. Ik besloot in de klas naast haar te gaan zitten en samen doorliepen we het Atheneum. Vanaf de tweede klas merkte ik dat ik weer onzeker begon te worden over mijn uiterlijk. Wanneer ik in de badkamer voor de spiegel stond en mezelf bekeek, vond ik mezelf niet om aan te zien. Ik zei het ook hardop tegen mezelf. Ik kon alleen maar beamen dat die jongen van de lagere school gelijk had. Op een gegeven moment durfde ik mensen zelfs niet meer in de ogen aan te kijken, omdat ik me schaamde voor mijn uiterlijk. Ik dacht dat niemand dit in de gaten had, totdat de decaan tijdens een ouderavond op school hierover een opmerking maakte tegen mijn ouders. Ik voelde me betrapt en kon wel door de grond zakken. We hebben het er toen thuis verder niet meer over gehad. Ook op school kwamen ze hier niet meer op terug. Achteraf had dat eigenlijk wel gemoeten. Ondanks mijn worstelingen wist ik uiteindelijk toch nog mijn diploma te behalen.

Ommekeer

In het eerste jaar van mijn studententijd voelde ik me wat verloren tussen de honderden rechtenstudenten. En daar kwam verandering in toen ik lid werd van een studentenroeivereniging. Wekelijks zat ik met mijn roeiploegje op het water en hadden we conditietraining. Mijn lichaam begon zichtbaar te veranderen. Ik viel wat kilo’s af en werd gespierder. Helaas dwong mijn vader me hiermee te stoppen, omdat hij vond dat het intensieve trainingsschema mijn studieresultaten in gevaar bracht. En omdat mijn vader mijn studie betaalde, durfde ik daar niets tegenin te brengen. Weer stond ik er alleen voor.

Gelukkig leerde ik al gauw twee medestudentes kennen met wie ik meteen een leuke klik had. We gingen samen naar werkgroepen en spraken ook daarbuiten af. In het derde studiejaar ging ik met een van hen op vakantie naar Italië. Voor het eerst ging ik op vakantie zonder mijn ouders wat ik best wel spannend vond. We verbleven in een hostel waar ik een oudere jongen leerde kennen die daar werkte. Ik genoot van de aandacht die hij me gaf, ook al wist ik niet zeker of ik wel op mannen viel. Van hem kreeg ik mijn eerste zoen en dat voelde ontzettend fijn. Al mijn resterende twijfels over mijn uiterlijk verdwenen hierdoor voorgoed. Eindelijk was er iemand in mijn leven die me mooi vond zoals ik was. Onze vakantieliefde hield door de reisafstand niet lang stand, maar deze bijzondere ervaring kon niemand me meer afnemen.

Zelfwaardering

Gedurende de jaren heb ik mezelf steeds meer leren accepteren en ben ik een sterker persoon geworden. Ik sta op eigen benen. Therapie heb ik nu niet nodig. En wanneer ik ’s ochtends in de
spiegel kijk, zie ik een leuke meid met lachrimpeltjes rondom haar ogen die eindelijk met volle teugen van het leven geniet. Mijn dwangstoornis heb ik gaandeweg leren aanvaarden als iets dat bij mij hoort; ik identificeer me er al jaren niet meer mee, omdat ik veel meer ben dan mijn psychische beperking. Na jaren ploeteren durf ik volmondig te zeggen: “IK MAG ER ZIJN!” Dit mogen we best eens wat vaker tegen onszelf zeggen lieve lezers!

Warme groet,
Désirée

Désirée (45 jaar) schrijft voor de Angst, Dwang en Fobie stichting columns over haar leven met een dwangstoornis en welke impact dat op haar leven heeft. Ze is getrouwd, heeft een pleegdochter en woont in Friesland. Haar missies zijn het wegnemen van vooroordelen met betrekking tot psychische kwetsbaarheid en steun en herkenning bieden aan mensen die hier nog in stilte mee worstelen.

 

/0 Reacties/door

IMPROVE

,

IMPROVE: verbetering van de behandeling van paniekstoornis

Heb jij last van een paniekstoornis of behandel jij mensen die last hebben van een paniekstoornis? Vanuit het IMPROVE onderzoek zijn we op zoek naar deelnemers. Dit innovatieve onderzoek richt zich op het verbeteren van de behandeling van paniekstoornis. Het onderzoek is vanuit de Universiteit Utrecht opgezet, je kan deelnemen bij het Altrecht Academisch Angstcentrum (AAA) en het Academisch Angstcentrum Mondriaan/PsyQ (AACM).

Achtergrond

Angst- en paniekklachten hebben een sterk negatieve invloed op het leven van mensen. Op dit moment is cognitieve gedragstherapie de standaardbehandeling, waar veel mensen baat bij hebben, maar niet iedereen. Eerder onderzoek laat zien dat andere behandelingen ook kunnen leiden tot vermindering van klachten. Supportive counseling en Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR)zijn twee innovatieve behandelingen voor angststoornissen, gebaseerd op de laatste wetenschappelijke inzichten. Beide behandelingen hebben echter net een andere insteek. In het IMPROVE onderzoek willen we vooral kijken hoe deze verschillende behandelvormen werken.

Hoe ziet het onderzoek eruit?

Op basis van loting ontvang je eerst vier wekelijkse sessies van 90 minuten EMDR of supportive counseling. Daarna krijg je cognitieve gedragstherapie. Voorafgaand aan de behandelingen, tijdens de behandelingen en na de behandelingen vul je vragenlijsten in.

Je kunt mogelijk deelnemen als je:

  • Paniekklachten hebt en 18 jaar of ouder bent,
  • Niet tegelijkertijd een andere behandeling volgt,
  • Gedurende de looptijd van de studie de medicatie stabiel kunt houden.
  • Voldoende in staat en bereid bent Nederlandstalige vragenlijsten in te vullen.

Voordelen van deelname aan het onderzoek zijn dat je:

  • Behandeling krijgt gebaseerd op de laatste wetenschappelijke inzichten
  • De wetenschap en mensen met vergelijkbare klachten hiermee helpt.

Interesse in deelname of meer weten? Op de website Behandelingen – Improve – Universiteit Utrecht (uu.nl) is extra informatie over het onderzoek te vinden. Je kunt ook contact opnemen met Sanne Beishuizen; s.beishuizen@altrecht.nl / 06-13494641.

/0 Reacties/door

Waar blijft de tijd?

Het was een warm welkom toen ik in november 2018 solliciteerde als medewerkster voor de Telefonische hulpdienst. De ADF stichting heb ik leren kennen doordat onze dochter José hier ook als vrijwilligster met veel passie en plezier heeft gewerkt. Een aantal collega’s waar ik nu mee samen werk hebben José goed gekend.

Op dat moment was ik een jaar met pensioen. Ik heb de laatste 15 jaar met veel plezier les gegeven aan de opleiding Zorg en Welzijn bij MBO Utrecht. Ik miste toch wel het contact met collega’s en studenten. Vandaar deze stap! Door dit mooie werk krijg ik veel positieve energie.

Afgelopen tijd heb ik thuis weer wat spullen van José opgeruimd. Zij woonde niet meer thuis, maar na haar overlijden in augustus 2015 hebben wij haar spullen meegenomen. José hield alles altijd heel goed bij, daardoor komen wij soms heel bijzondere dingen tegen en dat was nu ook het geval. Dit bracht mij tot het schrijven van deze column:

  • Vrijwilligerscontract van José: 13-11-2011
  • Mooie brieven die zij schreef en ontving wanneer zij iets voor donateurs moest regelen. Dit gaf haar zelfvertrouwen en positieve energie.
  • Zij werkte mee aan een lespakket voor basisscholen:”Bibbers op school”.
  • Het schilderijtje van “Bibbers” hing op kantoor toen ik kwam solliciteren. Schilderen vond zij fijn! Daar kon zij haar gevoel in kwijt.
  • Columns die zij schreef voor de Vizier onder de naam “Het meisje met de groene fiets”.

José schreef vanuit haar hart. Wat zat die piekerstoornis haar in de weg! Elke keer toch weer naar een therapie en hopen dat dit deze keer wèl zou helpen. Het mocht niet baten…

Wij als broer en ouders hebben heel veel geleerd van José. Wij missen haar enorm!

De wijze lessen en al onze ervaringen neem ik mee in de gesprekken met mijn collega’s en in mijn werk bij de telefonische hulpdienst. Ik hoop dat ik dit werk nog lang kan en mag doen.

Marja

Sinds november 2018 is Marja werkzaam als vrijwilligster bij de telefonische hulpdienst van de ADF stichting. Zij is ook verantwoordelijk voor de info mailbox. Met heel veel plezier werkt zij hier met fijne collega’s.

 

/2 Reacties/door

Ik wil het alleen kunnen

“?? ??? ???? ??????????????. ?? ??? ??? ?????? ??????.” ???? ???? ?? ????…

Ik zoek op ‘antidepressiva’ in de Nieuws-categorie van Google. Ik vind:

EenVandaag:

1,2 miljoen Nederlanders slikken antidepressiva, dat zijn meer mensen dan ooit: ‘Medisch model wordt te snel toegepast’

Scientias:

Antidepressiva leiden tot emotionele afvlakking bij gebruikers: nu is eindelijk duidelijk waarom

Knack:

Hoe ga je om met trauma? ‘Antidepressiva doen meestal meer kwaad dan goed’

Pointer:

Geen hulp voor mensen die antidepressiva willen afbouwen

 

Zie je de overeenkomsten? ?‍♂️

Ik slik inmiddels 8,5 jaar antidepressiva. Omdat ik extra serotonine nodig had. Omdat ik niet meer naar buiten durfde. Bang voor alles. Zelfs voor mezelf. Mijn psychiater schreef het voor om mij te helpen. En dat werkte. Het extra geluksstofje hielp me.

Antidepressiva is geen makkelijk redmiddel. Zeker in onze maatschappij niet, waarin je vooral hoort hoe slecht antidepressiva voor je zijn. 1,2 miljoen mensen slikken het. Nederlanders, die nooit iets zomaar klakkeloos aannemen, laat staan innemen.

“Ik wil geen antidepressiva slikken, ik wil het alleen kunnen.” Of: “Ik hoop dat je het ooit zonder kan.” ?

Zeg je dat ook als iemand diabetes heeft en insuline neemt?
Zeg je dat ook als iemand reuma heeft en medicijnen neemt?

Ook daar zitten bijwerkingen aan. ?

Ik speel regelmatig met het idee om af te bouwen. Maar vaak om de verkeerde redenen. Doordat ik iets zie, hoor of lees met als invalshoek: antidepressiva zijn slecht voor je.

Ik ben als journalist opgeleid met de les: bekijk een onderwerp vanaf alle kanten.

Tijd om dat te gaan doen. Ik had baat bij mijn antidepressiva. Ik kon meer dan Bange Tim zijn dankzij mijn antidepressiva. Het hielp mij om te gaan met mijn overactieve angstcentrum. ?

En ik denk dat ik er nog steeds baat bij heb.

Door tekstschrijver/journalist Tim van Boxtel

 

Thema-avond medicatie

Op donderdag 9 maart 2023 organiseert de ADF stichting een thema-avond over medicatie. Wil je meer informatie over het gebruik van medicatie bij angst en/of dwangklachten? Geef je dan nu op, via de website van ADF: Thema-avond Medicatie

/2 Reacties/door

Roept u maar!

Sinds April afgelopen jaar heb ik een 4-tal columns geschreven over mijn angsten. Angsten m.b.t. het rijden in de trein en met de auto, maar ook over mijn angsten die verbandhouden met de vakantie en fysieke problemen. Met de column van vandaag wil ik echter een beroep doen op jou als lezer en wellicht mede-lotgenoot. Het uitgangspunt daarbij is om opgedane ervaringen – als het gaat om het omgaan met gevoelens van angst – te delen,  waardoor je beter met je angsten kunt omgaan.

Het gaat hierom.

Stel je hebt over een week een belangrijke gebeurtenis waar je niet onderuit kunt, dus van afzeggen kan geen sprake zijn. Deze gebeurtenis kan voor iedereen anders zijn variërend van een bezoek aan de dokter/ziekenhuis, een rit in een volle trein of bus, het oversteken van een groot plein, een keuring etc. In ieder geval een gebeurtenis waar je als een berg tegenop ziet maar die je niet af kunt zeggen. Een gebeurtenis ook die je al sinds tijden niet bent tegengekomen. Logisch gevolg: spanning alom.

Er zijn mensen die om hun hun angsten aan te kunnen medicijnen (welke dan ook) gebruiken en mensen die bewust geen medicijnen gebruiken. Echter ook mensen die wel medicijnen willen gebruiken maar juist daar moeite mee hebben. Ongeacht tot welke groep jij behoort is mijn vraag de volgende:

Wat doe jij in de dagen voorafgaand aan die belangrijke afspraak om je gedachten rust te geven? Hoe voorkom je dat je dagen van tevoren te gaan lopen piekeren of alles wel gaat zoals je graag wilt? Hoe houd jij de spanning in jouw lijf zo laag mogelijk? (Ik bedoel hiermee niet het nemen van (extra) medicijnen.)

Ja maar…

Niet denken aan wat er fout kan gaan, want juist met dit wat-als-gedrag nemen je angsten toe met alle vervelende gevolgen van dien. Je weet dat het angstmonster in dit soort situaties op de loer ligt en de kunst is het monster geen enkele ruimte te geven. Of in ieder geval zo min mogelijk.

Dat kan voor iedereen totaal anders zijn en hiermee kun je denken aan:

Het maken van puzzels (Sudoku, kruiswoordpuzzels etc.)
Lezen van een afleiden boek (thriller, roman, etc.)
De natuur in (wandelen, bos, de zee etc.)
Rustgevende of juist vrolijke muziek luisteren en meezingen
(Extra) Yoga/Mindfullness
Ademhalingsoefeningen
Elke ochtend tegen je zelf in de spiegel zeggen: Ik kan dit! Of Het gaat mij lukken!
……..
……..
……..

Sudoku

Zelf heb ik nog een Sudoku boekje liggen dat ik jaren geleden heb gekocht en waarin slechts een enkele puzzel is opgelost. Maar dat is voor mij niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat ik d.m.v. die Sudoku puzzel mijn gedachten kan “dwingen”. Van niet meer denken aan die belangrijke treinreis waar ik als een berg tegen op zie naar het voor 100% denken aan de Sudoku oplossing. Ik denk er plots niet meer aan en de spanning in mijn hoofd wordt minder en ook andere klachten nemen af of verdwijnen zelfs. Het wat-als scenario verdwijnt – in ieder geval tijdelijk – naar de achtergrond. Zelfs in de trein op weg naar die afspraak kan ik op mijn mobiel een soortgelijke puzzel opzoeken en daar mijn focus op leggen.

Wat helpt jou?

Geef eens aan wat in jouw geval helpt. Houd je niet in want als het jou maar een beetje helpt, kunnen anderen er wellicht ook iets mee. Alles is mogelijk dus laat eens van je horen!

Gerrit schrijft over zijn (gegeneraliseerde) angst- en paniekstoornis (agorafobie). In het verleden hebben deze zijn leven bepaald en ook nu nog spelen ze een belangrijke rol. De situaties die hij beschrijft hebben daadwerkelijk plaatsgevonden. Als ervaringsdeskundige hoopt hij anderen hiermee te helpen en een hart onder de riem te steken.

 

/5 Reacties/door

Wandelingen

Het is nog koud buiten, maar met de haren in de wind en de vrieskou aan de grond blijft het ook fijn om buiten te wandelen met lotgenoten. Wandel je mee?

  • Woensdagmiddag 22 februari 2023 Kaapse bossen, Doorn
  • Woensdagmiddag 15 maart 2023 Soest
  • Woensdag middag 12 april 2023 Baarn

Er worden nog meer wandelingen ingepland. Wil je meer informatie over deze wandelingen? Of wil je zelf een wandeling organiseren bij jou in de buurt? Leuk! Neem dan contact op met Ellemieke voor meer informatie: ellemieke@adfstichting.nl

/0 Reacties/door