” Vanaf vandaag zal ik jullie maandelijks een inkijkje geven in mijn leven met een dwangstoornis. Ik schrijf voor mededwangers, hun naasten en iedereen die meer wil weten over deze veelal verborgen ziekte. Door open te zijn over mijn psychische kwetsbaarheid hoop ik het taboe dat nog steeds rust op OCD en psychische aandoeningen in het algemeen te doorbreken en meer begrip te creëren voor onze kwetsbare doelgroep.”
Ik was veertien jaar toen de dwang zich bij mij voor het eerst liet zien, al wist ik toen nog niet dat het dwang was en dat de gruwelijke gedachten en beelden waar ik dagelijks last van had intrusies genoemd werden. Die diagnose kwam pas twaalf jaar later toen mijn voortdurende gevecht tegen deze intrusies – in mijn geval vreselijke beelden waarin ik mezelf iets aan zie doen – en daaruit voortvloeiende mentale dwanghandelingen en depressieve klachten hun tol begonnen te eisen. Lees meer
Triggerwarning: Let op er komt een heftig onderwerp aan bod, suïcidale dwanggedachten.
Begin juni vertrokken mijn broer en ik met onze mams naar Turkije om daar haar 80e verjaardag te vieren. We zouden een week verblijven in hetzelfde hotel waar onze ouders jaren geleden naartoe gingen. Aanvankelijk keek ik hier erg naar uit, maar naarmate de vertrekdatum dichterbij kwam, begonnen bij mij de spanningen en dwangklachten toe te nemen. Vanaf het moment dat mijn broer mij enthousiast een foto van ons hotel liet zien, begonnen mijn intrusies meer op de voorgrond te treden. Intrusies zijn hele enge gedachten (en in mijn geval ook verschrikkelijke beelden met betrekking tot hoge gebouwen) die ineens in je opkomen. Deze gedachten wil je niet uitvoeren, maar ze veroorzaken veel angst en onrust. Ik merkte dat ik weer last begon te krijgen van terugkerende gedachten en beelden waarin ik mezelf van een hoog gebouw naar beneden zag springen. Ik praatte erover met mijn partner en probeerde afleiding te zoeken, maar het dwangmonster werd steeds groter. Mijn grootste angst was dat mijn hotelkamer zich op grote hoogte zou bevinden en ik de controle over mezelf zou verliezen.
Lees meer
Op het moment van schrijven zit ik in onze oude camperbus op een duincamping vlakbij het Noordzeestrand op Ameland. De schemering valt in. Buiten zitten jonge konijntjes achter elkaar aan. Af en toe duikt er een fazant op vanuit het helmgras. Er heerst een serene rust. We zijn de enigen op het kampeerveldje. Ons hondje Avi ligt met haar warme kopje op mijn voeten, uitgeteld van een lange avondwandeling. De koffie staat te pruttelen. Ik kan hier intens van genieten. Ondertussen volgt mijn partner in een nabijgelegen dorpje het eerste deel van haar meerdaagse Reiki vervolgcursus. Dat is ook de reden waarom we hier zijn. Mijn plan is om hier een beetje te schrijven, te lezen en er met onze hond op uit te trekken. En dat laatste vind ik best een beetje spannend. Lees meer
Trigger warning: in deze column komen stukken over de dood voor
Zoals jullie weten is schrijven datgene wat ik het liefste doe. Eigenlijk was ik al veel eerder van plan om weer een column te schrijven, maar door verdrietige omstandigheden in mijn privéleven eind vorig jaar kwam het maar niet van de grond. Ik verloor een oom op wie ik erg was gesteld en van wie ik niet goed afscheid heb kunnen nemen. Daarnaast moesten we afscheid nemen van een van onze geliefde schaapjes. Het andere schaapje bleek ook ernstig ziek en de kans was heel groot dat we haar ook zouden kwijtraken. Ik voelde me machteloos en had het gevoel dat er een mantel van somberheid om mij heen gedrapeerd zat, die ik maar niet kon uittrekken. Lees meer
In eerdere blogs hebben jullie kunnen lezen dat een groot deel van mijn leven in het teken heeft gestaan van overleven in een omgeving vol angst en onveiligheid. Tegelijkertijd probeerde ik in stilte tevergeefs het verschrikkelijke monster dat dwang heet het zwijgen op te leggen. Maar wat ik niet eerder met jullie gedeeld heb, is dat ik ver voordat de dwang zich bij mij voor het eerst openbaarde al gebukt ging onder gevoelens van minderwaardigheid en eenzaamheid.
Ten tijde van het schrijven van deze blog, heb ik voor de tweede keer corona en zit ik in thuisquarantaine. Afgezien van verkoudheidsklachten en een rillerig gevoel, heb ik er eigenlijk niet zoveel last van en ben ik er ook niet door uit mijn doen. Gelukkig maar. Voorheen kwam de dwang nog wel eens om […]
Triggerwarming: deze column kan confronterend zijn voor mensen met angst of dwang omtrent de dood.
Een nieuwe column van mijn hand heeft lang op zich laten wachten. Ik had volop ideeën in mijn hoofd, maar door mijn drukke leventje lukte het me maar niet om ze op papier te zetten. Nu heb ik eindelijk weer de rust gevonden om in de pen te klimmen, want schrijven is en blijft toch wel een van mijn favoriete bezigheden. Ooit hoop ik mijn droom om een autobiografie uit te brengen te verwezenlijken. Na jaren van schaamte- en schuldgevoelens over mijn dwangstoornis ben ik me er inmiddels van bewust hoe zinvol het is om mijn kwetsbaarheid te tonen. Dit blijkt ook uit de vele reacties die ik krijg van mensen die zich herkennen in mijn blogs en daar ook steun uit putten. Dit motiveert mij om het schrijven weer op te pakken. Tevens wil ik laten zien dat wij “dwangers” meer zijn dan alleen onze dwangstoornis. Dat wordt nog wel eens vergeten.
Wanneer ik terugdenk aan vorig jaar dan kan ik alleen maar zeggen dat het een heel bewogen jaar is geweest met niet alleen mooie maar ook minder mooie momenten waarbij mijn intrusies (in mijn geval agressieve dwanggedachten over de dood) weer even om de hoek kwamen kijken. Op de momenten dat de dwang zich weer aandiende, was ik echt bang dat ik weer verstrikt zou raken in een eindeloze dwanggedachtenstroom. Ik ben niet gelovig, maar ik denk echt dat er een beschermengeltje op mijn schouders heeft gezeten om me ervoor te behoeden dat ik me weer zou gaan identificeren met mijn dwanggedachten.
Eerder schreef ik over Kitty, een lief klein poesje dat vorig jaar bij ons kwam wonen. Kitty was een beestje met een bijzonder verhaal. Ze kwam uit een nestje bij onze 7-jarige pleegdochter thuis. Terwijl ik en mijn parter aan het nadenken waren over een toepasselijke naam kwam onze pleegdochter met de naam Kitty op de proppen. Kitty werd dikke vriendjes met ons Bulgaarse hondje Avi. Die twee waren onafscheidelijk tot de dag waarop Kitty in geen velden of wegen meer te bekennen was.
Samen met onze pleegdochter en onze naaste buren zochten we de hele omgeving af, maar Kitty leek wel van de aardbodem te zijn verdwenen. Die onzekerheid over waar ze zou kunnen zijn was vreselijk. Tijdens een van onze zoektochten zag mijn partner in de verte iets op het treinspoor liggen. Onze woning is gelegen aan een spoor waarop elke dag een boemeltreintje langsrijdt. Meteen vloog ik naar boven om mijn fotocamera te pakken in de hoop dat ik daarmee kon inzoomen op de plek waar mijn partner iets wits had zien liggen. Maar toen ik niets vermoedend door ons slaapkamerraam naar buiten keek, zag ik onze kat dood op de rails liggen. Die aanblik staat nog steeds op mijn netvlies gebrand.
Ik trilde over mijn hele lijf, terwijl mijn pleegdochter me meteen probeerde te troosten door te zeggen dat zij ervoor zou zorgen dat wij weer een kitten zouden krijgen als er weer een nestje bij hun thuis zou zijn. Dit kleine dappere meisje plengde geen traan, maar was vooral boos op de treinmachinist. Elke keer wanneer er weer een trein langsreed schreeuwde ze “Stomme rot trein!”Aangezien ik het niet aandurfde om te gaan kijken, is mijn partner met onze naaste buren naar het spoor gegaan. De buurvrouw vertelde dat er langs het spoor een hek openstond waardoor ze makkelijk bij Kitty konden komen. Dit hek zou later een rol gaan spelen in mijn intrusies. Toen mijn partner terugkwam met Kitty in haar armen kon ik niets anders doen dan huilen. In de loop der tijd was zij echt mijn maatje geworden. Hoe vaak zij wel niet naast mij heeft gezeten wanneer ik weer druk aan het werk was voor de ADF. Ik noemde Avi en Kitty wel eens gekscherend mijn collega’s. Samen met onze pleegdochter hebben we haar een mooi afscheid gegeven.
Het hek waar mijn buurvrouw het over had was bij het veldje waar ik onze hond Avi altijd uitlaat. Nooit had ik er op gelet, maar nu werd ik me er ineens heel erg bewust van. Elke keer als ik langs het openstaande hek liep, kon ik het niet laten om er een blik op te werpen. Al gauw kwam de gedachte in mijn hoofd op dat ik door het hek zo het spoor op zou kunnen lopen en zo een einde aan mijn leven zou kunnen maken. Ondanks dat ik me realiseerde dat het mijn dwangstoornis was die weer een gemeen spelletje met me speelde als gevolg van de dood van Kitty, maakte het me toch bang want de mogelijkheid om het spoor op te stappen lag voorhanden. Iedere keer maar weer.
Mijn angst om het spoor op te stappen leidde er uiteindelijk toe dat ik ProRail maar gebeld heb met de vraag of ze het hek konden sluiten onder het mom van dat het gevaarlijk zou zijn voor de kinderen uit de buurt. Dat was het natuurlijk ook, maar eigenlijk gebruikte ik de medewerker van ProRail alleen maar om mezelf gerust te stellen. Dit sloeg natuurlijk nergens op, maar dit is wat mijn dwangstoornis met mij doet. Op zo’n moment vergeet ik gewoon even dat ik juist heel erg aan het leven hang en dat ik het niet in mijn hoofd zou halen om mijn leven voortijdig te beëindigen. Ik zou het niet eens durven. Maar de dwang en de daarmee gepaard gaande angst hebben dan de overhand.
Pas nadat de ProRail werklui het hekwerk hadden voorzien van een stevig slot, keerde bij mij de rust weer terug en kon ik mijn hond weer uitlaten zonder bang te zijn. Ook al kan ik vandaag de dag mijn dwang redelijk het hoofd bieden, dit soort gebeurtenissen laten zien dat de dwang toch altijd op de loer ligt waardoor ik geneigd ben om weer terug te kruipen in mijn eigen veilige bubbel. Het is en blijft een wankel evenwicht.
Droom
Over twee weekjes gaan mijn partner en ik op vakantie en ik moet zeggen dat we daar allebei erg aan toe zijn na een paar weken behoorlijk in spanning te hebben gezeten. In mijn vorige blog schreef ik dat bij mijn partner een bobbeltje boven haar sleutelbeen en een verdikking in haar rechterborst was geconstateerd en dat we nog in afwachting waren van de uitslag van het ziekenhuis. Inmiddels kunnen we weer opgelucht ademhalen. De verdikking bij haar borst is verdwenen en het bobbeltje bleek niks ernstigs. Aangezien ik de weken voorafgaand aan de uitslag gekweld werd door doemscenario’s, omdat ik nu eenmaal een professor ben in het zien van beren op de weg, kon ik nauwelijks genieten van het feit dat mijn partner een prachtige 20 jaar oude camperbus op de kop had weten te tikken. Een huisje op wielen is altijd een droom van ons geweest en na maanden ervoor gespaard te hebben, konden we die droom eindelijk verwezenlijken. Nu het weer beter gaat met mijn partner kan ik er ook van genieten. Ondertussen zijn we er al een paar keer mee op pad geweest en ik kan niet beschrijven hoe heerlijk dat is. Dit is voor ons echt het ultieme gevoel van vrijheid. Waar de camper ons de komende weken naartoe gaat brengen weten we nog niet. We zien wel wat er op ons pad komt.
Familiebezoek
Onlangs gingen we voor het eerst met onze camper naar het westen om mijn ouders en broer te bezoeken. Ik keek er ontzettend naar uit, aangezien we mede door de corona elkaar al een lange tijd niet gezien hadden. Het bezoek aan mijn broer was super. Hij en zijn partner hadden lang in de keuken gestaan om ons te voorzien van een heerlijke lunch. Daarna hebben we nog met elkaar een prachtige boswandeling gemaakt. Met een voldaan gevoel reden we hun straat uit op weg naar mijn moeder. Ze was zo blij om ons weer te zien en ook zij keek haar ogen uit in onze camperbus. Op de camping hebben we samen gegeten en later op de avond hebben we haar thuisgebracht. Op dat moment was er nog geen vuiltje aan de lucht.
Dr Jekyll and Mr Hyde
De volgende dag gingen we op bezoek bij mijn vader die vanwege zijn dementie op een gesloten afdeling in het plaatselijk verzorgingshuis verblijft. Dit bezoek verliep anders dan ik had verwacht. Normaal is hij wel blij om me weer te zien, nu kon ik niets goed doen in zijn ogen. Ook op mijn uiterlijk had hij van alles en nog wat aan te merken. In de lift naar beneden betastte hij mijn buik en zei hij dat ik een dikke pens had. Eenmaal op de begane grond hoorde ik hem keihard tegen mijn moeder zeggen dat ik een dikke kont had. Dit deed mij zoveel pijn dat ik moeite had om mijn tranen te bedwingen, ook omdat ik nu juist zo ontzettend mijn best doe om af te vallen. Ik voelde me meteen weer het kwetsbare kleine meisje van vroeger. Nu zou je kunnen zeggen, laat het los, hij is dementerend en daardoor zijn de remmingen weg, maar zo makkelijk is dat niet. Bij mijn vader sijpelt zijn narcistische persoonlijkheid er ook nog tussendoor. Toen hij nog in “goede” doen was, schreeuwde hij dergelijke verschrikkelijke dingen ook al naar mij, waardoor ik me altijd heel klein voelde worden. Ook mijn zelfbeeld heeft hierdoor een forse knauw gekregen. Eigenlijk heeft mijn vader zijn hele leven altijd twee gezichten gehad. Ik vergelijk hem wel eens met dr. Jekyll en mr. Hyde. Tegenover de buitenwereld was hij de altijd genereuze, goedlachse en sociale man, terwijl hij er bij ons thuis een gewoonte van maakte om ons te kleineren tot op het bot.
Voor mezelf kiezen
Eenmaal aanbeland op het terras van het verzorgingshuis kreeg ik ook nog even van hem te horen dat ik er afgrijselijk uit zag met al mijn tatoeages. Vervolgens sommeerde hij mij de op de grond gewaaide suikerzakjes die van andere gasten afkomstig waren op te ruimen, omdat ik die volgens hem op de grond zou hebben gegooid. Net als ik heeft mijn vader een dwangstoornis, alleen bestaat zijn dwang uit het dwangmatig moeten oppakken van straatvuil. Aanvankelijk probeerde ik het te negeren, maar uiteindelijk besloot ik ze toch maar op te pakken om van zijn gezeur af te zijn. Na een paar uur “gezellig” op het terras te hebben doorgebracht, besloten mijn moeder en ik hem weer terug te brengen naar zijn afdeling. In de lift naar boven betastte hij opnieuw mijn buik en gaf hij mij op een nijdige toon te verstaan dat ik een dikke pens had. Ik trilde zo van woede dat ik besloot niet met hem mee te gaan naar zijn afdeling, iets wat ik normaal wel altijd doe voordat ik de lange terugreis naar Friesland hervat. In dit geval besloot ik voor mezelf te kiezen en hem daar achter te laten. Dit voelde natuurlijk heel vreemd, tegelijkertijd was ik ontzettend trots op mezelf dat ik die beslissing durfde te nemen in plaats van uit plichtsbesef met hem en mijn moeder mee te gaan. Dit zou ik vroeger nooit gedurfd hebben.
Sinds ik me kan heugen ben ik bang om mensen die me dierbaar zijn kwijt te raken. De oorsprong van deze angst ligt denk ik in mijn jeugd. Wanneer mijn ouders achter de gesloten deur van hun slaapkamer ruzie aan het maken waren, zat ik als meisje van een jaar of 5 altijd bovenaan de zoldertrap ingespannen naar hen te luisteren, klaar om in te grijpen wanneer het beneden uit de hand dreigde te lopen. Dan hoorde ik mijn vader de meest verschrikkelijke dingen schreeuwen tegen mijn moeder, waarop zij dan weer in huilen uitbarstte en hem tevergeefs smeekte om ermee op te houden. Ik was doodsbang dat hij mijn moeder wat zou aandoen. Die angst was niet helemaal ongegrond, omdat mijn vader mijn moeder ook wel eens geslagen heeft. Zo ben ik er als kind een keer getuige van geweest dat hij een oorbel uit mijn moeders oor sloeg. Daar ben ik toen ontzettend van geschrokken. Van jongs af aan zag ik het als mijn taak om mijn moeder tegen hem te beschermen. Dan rende ik de zoldertrap af, stormde hun slaapkamer binnen en trachtte ik tussenbeide te komen. Meestal begon mijn vader zich dan op mij af te reageren, waarop mijn moeder huilend probeerde om de boel te sussen. Maar daar trok hij zich niets van aan. Na zo’n woede-uitbarsting trok mijn vader zich altijd terug in zijn studeerkamer en brak er weer een lange periode van stilzwijgen aan. Dan liep hij zwijgend door het huis en was de spanning om te snijden. Ruzies werden nooit uitgepraat. En als de rust weer enigszins teruggekeerd was, deed hij net alsof er niets was gebeurd, kocht hij een bloemetje voor mijn moeder en daarmee was de kous af. Nog nooit heeft hij zijn excuses aangeboden. Zijn onvoorspelbare gedrag heeft bij mij en de rest van ons gezin – ik heb ook nog een vijf jaar jongere broer – zijn sporen nagelaten. Het heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben, een persoon met een dwangstoornis en trekken van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis (dit houdt kort gezegd in dat ik confrontaties het liefst uit de weg ga, omdat ik niet voor mezelf durf op te komen en bang ben om gekwetst te worden) plus posttraumatische stressklachten. De afgelopen jaren heb ik er hard aan gewerkt om hiermee te kunnen dealen en als wonder boven wonder ben ik redelijk goed uit de strijd gekomen en sta ik vandaag de dag aardig mijn mannetje. De tijd dat ik nog over me heen liet lopen, is voorgoed voorbij. Maar goed, de angst om dierbaren kwijt te raken, maar ook om zelf dood te gaan, is er nog steeds.
Bobbeltje
Een maand geleden ontdekte mijn partner met wie ik nu ruim zeven jaar samen ben een bobbeltje boven haar sleutelbeen. Op dat moment had ze net haar eerste vaccinatie tegen corona gekregen en dacht ze dat het misschien daarmee te maken had, dat er iets ontstoken was of zo. Maar het bobbeltje ging maar niet weg, waarop mijn partner een afspraak bij de huisarts maakte. Deze constateerde behalve het knobbeltje boven haar sleutelbeen ook nog een verdikking bij haar rechterborst. Hij dacht aan een ontstoken melkklier, maar besloot haar toch door te verwijzen naar het plaatselijke ziekenhuis om een echo en foto’s te laten maken voor de zekerheid. Vrijwel meteen sloeg bij mij de schrik toe, want stel dat het foute boel is. Die verschrikkelijke gedachte laat me de afgelopen paar weken maar niet los. Ik moet er niet aan denken om haar kwijt te raken en alleen over te blijven in het grote huis waar we nu met onze twee huisdieren wonen. Die angst is zo groot dat ik de afgelopen dagen meerdere keren in huilen ben uitgebarsten. De onzekerheid over wat er met haar aan de hand is, is killing! Tegelijkertijd voel ik me hier ook schuldig over, omdat ik mijn partner niet met mijn schrikbeelden wil opzadelen. Maar goed, het liefste wil ik nu meteen 100 procent zekerheid hebben dat ze niets ernstigs mankeert, maar dat kan niet. Er is ook niemand die die onzekerheid bij mij kan wegnemen. Er zit niets anders op dan te wachten tot en met de afspraak op 28 april aanstaande. Als het goed is krijgt ze na de foto’s en de echo meteen de uitslag. Ondertussen probeer ik maar afleiding te zoeken in mijn vrijwilligerswerk voor de ADF en wandelen met mijn hond Avi, wanneer mijn partner aan het werk is in het ziekenhuis. Dat lukt op zich aardig, maar wanneer ik even niets aan het doen ben komen die schrikbeelden weer opzetten en slaat de schrik me om het hart.
Verlamming van Bell
In 2016 werd ik van de een op andere dag geconfronteerd met een aangezichtsverlamming. Mijn partner kwam thuis na een tandartsafspraak en zag dat mijn mond scheef stond. Ik had het zelf nog niet eens in de gaten, totdat ik in de spiegel keek en zag dat de hele rechterzijde van mijn gezicht verlamd was. Ik zag er niet uit. Toen ik de doktersassistente belde, moest ik meteen naar de praktijk komen. In eerste instantie werd gedacht aan een beroerte, maar daar was volgens mijn huisarts waarschijnlijk geen sprake van. Hij dacht aan de ziekte van Bell, een tijdelijke aangezichtsverlamming waarbij de oorzaak buiten de hersenen ligt,namelijk in de zevende hersenzenuw (zie voor meer informatie https://www.gezondheidenwetenschap.be/richtlijnen/eenzijdige-aangezichtsverlamming-ziekte-van-bell). Voor de zekerheid verwees hij me door naar het ziekenhuis. Ook de neuroloog vermoedde dat daar sprake van was, maar hij sloot ook niet uit dat er iets in mijn hersenen zou kunnen zitten dat dit veroorzaakte. De gedachte dat ik een hersentumor zou kunnen hebben, deed me tijdens het gesprek met de neuroloog meteen in huilen uitbarsten. Alsof mijn wereld verging. Dezelfde week kreeg ik nog een MRI-scan om een en ander uit te kunnen sluiten. De uitslag zou ik pas een week later krijgen. Een week lang heb ik tussen hoop en vrees gezweefd. Hoewel ik ontzettend veel steun van mijn partner en bezoekjes van dierbaren kreeg, konden zij die verschrikkelijke angst niet wegnemen. Ik vreesde echt dat ik het einde van het jaar niet zou halen en ik zag ook steeds voor me hoe mijn partner en vrienden bloemen legden op mijn graf en vervolgens de begraafplaats weer verlieten. Op een gegeven moment trok ik het niet meer en besloot ik het ziekenhuis te bellen met de vraag of ik de uitslag eerder kon krijgen, omdat mijn angst zijn tol begon te eisen. Gelukkig was dat toen mogelijk en kreeg ik al gauw te horen dat het inderdaad een aangezichtsverlamming van Bell was. Meteen kreeg ik een stootkuur Prednison toegediend en na drie weken had ik eindelijk mijn normale gezicht weer terug. Restverschijnselen zijn gelukkig uitgebleven.
Niets is zeker
Als ik een ding moeilijk vind in het leven, is dat niets in het leven blijvend is. We krijgen allemaal op een zeker moment in ons leven te maken met het verlies van dierbaren en ook wijzelf blijven niet eeuwig op deze aardkloot rondlopen. Aangezien dit me best wel parten speelt, ben ik aan het rondkijken wat mij zou kunnen helpen om met deze onzekerheid om te gaan. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar zeker is wel dat ik iets moet ondernemen, zodat mijn leven weer draaglijker wordt.
Positieve ontwikkelingen
Al geruime tijd gaat het heel goed met mij. De dwang houdt zich koest, zodat ik met volle teugen kan genieten van alle mooie en bijzondere dingen die ik doe. Zo mocht ik onlangs voor vrijwilligersorganisatie Stjoer (Stjoer staat voor eigen regie en het stuur in eigen handen nemen als je te maken hebt met een psychische/sociale kwetsbaarheid) een online presentatie geven over mijn herstel aan een gebiedsteam in Friesland. In een van mijn eerdere blogs heb je kunnen lezen dat het begrip herstel niet dezelfde betekenis heeft als genezing, maar inhoudt dat je je leven ondanks je psychische beperking weer hebt weten op te pakken. De bedoeling van deze ervaringsbijeenkomsten is om onder andere gebiedsteams voor te lichten hoe ze het beste kunnen omgaan met cliënten met een psychische/sociale kwetsbaarheid, zoals bijvoorbeeld dwang, autisme of verslavingsproblematiek. Natuurlijk vond ik het van tevoren heel spannend, omdat het de eerste keer was dat ik mijn ervaringsverhaal ging presenteren aan een groter publiek. Maar de zenuwen verdwenen al snel toen ik begon met het vertellen van mijn verhaal. Ik vond het een geweldige ervaring. De positieve feedback die ik na afloop kreeg geeft mij kracht en stimuleert mij om hiermee door te gaan.
Rubensvrouw met een medicijnbuikje
Ik ben zo ontzettend dankbaar voor het feit dat ik na jaren in stilte strijd te hebben geleverd tegen mijn dwangstoornis mijn leven weer op de rit heb weten te krijgen. Toch zijn er nog een paar dingen in mijn leven waar ik vandaag de dag nog mee worstel. Ten eerste is dat mijn overgewicht. Sinds dat ik begonnen ben met het slikken van medicatie voor mijn dwang ben ik tientallen kilo’s aangekomen. Aanvankelijk kreeg ik allerlei antidepressiva voorgeschreven, maar toen dat niet afdoende bleek werden daar in 2012 nog antipsychotica aan toegevoegd en die combinatie werkt op zich goed tegen dwang, alleen is het me sindsdien niet meer gelukt om op een gezond gewicht te blijven en daar baal ik af en toe stevig van, vooral als ik naar mezelf in de spiegel kijk. Dan zie ik dat de slanke meid die ik ooit was gedurende de jaren is veranderd in een Rubensvrouw met een medicijnbuikje (de term medicijnbuikje heb ik overigens niet zelf bedacht. Een therapiegenoot in het AMC ziekenhuis die met hetzelfde worstelde, kwam met deze term ooit op de proppen .). Kon ik aanvankelijk mijn fraaie rondingen nog redelijk appreciëren, vooral omdat ik nu eindelijk volle borsten heb, nu zitten ze me in de weg.
Ik sta al een tijdje onder controle van een diëtiste, maar op de een of andere manier slaag ik er maar niet in om me te houden aan het koohydraatarme dieet dat zij mij heeft voorgeschreven. Elke keer zwicht ik weer voor lekkere dingen, waardoor ik me schaam om op haar spreekuur te verschijnen en de neiging heb om onze afspraken dan maar te verzetten. Maar dit schiet natuurlijk niet op!
Rookverslaafd
Behalve mijn problemen met mijn gewicht heb ik sinds mijn baanverlies ook nog te kampen met een rookverslaving. Voordat ik definitief thuis kwam te zitten, rookte ik af en toe voor de gezelligheid wel eens een sigaretje op feestjes en daar bleef het dan bij. Maar toen ik zonder werk op straat kwam te staan, werd de sigaret mijn beste vriend. Roken gaf mij de rust waar ik zo naar verlangde. Inmiddels weet ik wel dat dit nergens op slaat. Roken geeft juist stress, want zodra je je peuk hebt uitgedrukt voel je al gauw ontwenningsverschijnselen die je weer een nieuwe sigaret doen opsteken. Ondanks dat ik weet dat ik verkeerd bezig ben, is het me nog niet gelukt om de dag door te komen zonder een pakje Lucky Strikes. Wat ook nog meespeelt is het feit dat ik tijdens twee eerdere halfslachtige stoppogingen weer veel last begon te krijgen van mijn dwang. Het stoppen met roken leverde toen zoveel stress op dat ik binnen no time weer van de ochtend tot de avond in beslag genomen werd door dwanggedachten en levendige beelden over een einde aan mijn leven maken. Ik werd er heel verdrietig en somber van. Uiteindelijk raakte ik zo in paniek dat ik besloot om maar weer aan de bel te trekken bij mijn oude behandelaar. Uit de vragenlijsten die ik toen moest invullen, kwam naar voren dat ik op dat moment balanceerde op het randje van een depressie. Toen heb ik samen met mijn behandelaar besloten dat het voor mij nog niet het juiste moment was om met het roken te stoppen. Dus ging ik maar weer door met het kopen en verslinden van vele dure pakjes sigaretten, me ondertussen erbij neerleggend dat het me toch nooit zou lukken om hiervan af te komen. En inderdaad toen ik weer begon met roken, verdween de dwang ook weer naar de achtergrond en keerde de “rust” weer terug.
Vicieuze cirkel
Ik ben nu op een punt gekomen dat ik mijn oude gewoontes van het nuttigen van te grote maaltijden, snoepen en teveel roken wil doorbreken. Ik ben me ervan bewust dat dit niet gemakkelijk zal zijn, omdat stoppen met roken in de meeste gevallen ook weer kan leiden tot gewichtstoename plus dat ik uit ervaring weet dat mijn dwang hierdoor getriggerd kan worden. Vooral dat laatste vind ik beangstigend, omdat het bij mij nooit een kwestie is van maar een beetje last hebben van dwang. Als ik een terugval heb, raak ik altijd meteen volledig in de greep van mijn dwangstoornis. Dan lopen de dwanggedachten en beelden over een zelfgekozen dood en mijn eigen gezonde gedachten in elkaar over, waardoor ik ze niet meer zo goed van elkaar kan onderscheiden en ik een heel bang wezentje word. Hier zit ik natuurlijk niet op te wachten. Tegelijkertijd hangt de angst om ernstig ziek te worden door het roken en mijn overgewicht steeds als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Deze vicieuze cirkel zal ik moeten doorbreken, wil ik nog wat langer mee kunnen draaien op deze aardbol.
De doorslag
Een paar weken geleden kreeg ik van de een op andere dag last van oorsuizen. Het leek wel alsof er de hele dag krekels in mijn oren zaten te tjirpen. Ik werd er niet goed van en besloot na lang wikken en wegen toch maar even een bezoekje aan de huisarts te brengen. Ik zat er best wel over in, want stel dat het tinnitus was (de wetenschappelijke benaming van oorsuizen terwijl er geen geluidbron in de buurt is) dan kwam ik hier misschien nooit meer van af. Ik was ook bang dat het geluid almaar harder zou worden en dat ik dan helemaal gek zou worden. Allerlei worst case scenario’s flitsten door mijn hoofd, waardoor het me moeite koste te focussen op leuke dingen. In zekere zin heb ik toch ook wel wat last van ziektevrees. Ik zie er altijd tegenop om naar de huisarts of wat voor arts dan ook te gaan. Ik ben altijd bang dat ik dan misschien wat ernstigs onder de leden heb. Uiteindelijk heb ik toch maar een afspraak gemaakt en wat bleek tijdens mijn bezoek aan de huisarts…de veroorzaker van mijn oorsuizen is het feit dat ik rook. Roken tast onder andere de bloedvaten aan in het oor, waardoor de doorbloeding vermindert in het slakkenhuis. Hij adviseerde me om te stoppen met roken en dan niet cold turkey, maar door elke week een sigaretje minder te roken. Door te stoppen met roken kunnen mijn tinnitusklachten weer verminderen. Toen ik hem vertelde dat ik dan ongetwijfeld weer last zal krijgen van mijn dwang, vertelde hij me dat dat helaas een afkickverschijnsel is, maar dat ik me ook moet realiseren dat ook dat weer overgaat. Opgelucht dat mijn oorsuizen slechts van tijdelijke aard is, keerde ik vol goede moed weer huiswaarts. Daar wierp ik mijn blik op mijn pakje peuken en besloot om in plaats van de algemene dagelijkse hoeveelheid van ongeveer twaalf sigaretten er nu elf klaar te leggen.
ADF stichting
Hoofdstraat 122
3972 LD Driebergen-Rijsenburg
info@adfstichting.nl
0343 – 518080
Rekeningnummer:
NL03 INGB 0000 9157 43
KvK 41172279
