Stappen

“Hé Gerrit” hoorde ik op straat iemand roepen toen ik met mijn hond aan de wandel was. Het was mooi weer en voor de nodige ontspanning had ik besloten een halfuurtje langs de rivier te gaan lopen. Er is altijd wat te zien en de natuur geeft me rust.

Opnieuw – en nu wat luider – hoorde ik “He Gerrit” en ik draaide me om. Er liep een man op me af die zei “Ken je me niet meer”. Ik ben Joris en we hebben vroeger samen op de HBO in Utrecht gezeten. Vaag daagde er iets en inderdaad nu herkende ik hem.

“Zeg, moet je luisteren, ik organiseer volgende week vrijdag een soort reünie, kom je ook”? En dan gebeurt er direct wat in mijn hoofd. Een reünie in Utrecht betekent: eerst naar het station en dan nog een uur in de altijd volle trein, met overstap in Arnhem, richting Utrecht. Er is maar een antwoord mogelijk namelijk: NEE!!!

Hoe kan ik mij hieraan onttrekken, want ik wil alle risico’s vermijden van een confrontatie met mijn angsten. Onderweg, in de trein of tijdens het sociale gebeuren tijdens de reünie.

“Eh volgende week vrijdag, ja echt jammer joh, maar dan heb ik volgens mij al iets”. Anders was ik natuurlijk heel graag gekomen”, kan ik er met enige overtuiging nog uitbrengen.
“Wat moet je dan doen op die middag, kun je dat niet afbellen”? vraagt Joris.
“Nee, het heeft met mijn werk te maken – een vergadering – en het begint al op 14.00” zeg ik.
“Oh, maar dat komt goed uit, want wij beginnen pas om 18.00” zegt hij.
Oeps! Ik zeg “Nou weet je wat, ik kijk even wat er mogelijk is en dan bel ik je even ok”?
“Nou hoe dan ook, ik ga ervanuit dat je komt” zegt Joris. “Leuk dat je erbij bent” en hij vervolgt zijn weg.

Nou daar ben ik dan mooi klaar mee. Echter, mijn jarenlange ervaring met vermijdingsgedrag laat mij natuurlijk niet in de steek. Ik bel Joris de middag ervoor op en zeg “Joris, ik was morgen heel graag gekomen, maar ben vanmiddag met ernstige griepverschijnselen naar huis gegaan. Overgeven, diarree etc. en voel me te slap om morgen op stap te gaan naar Utrecht. Echt jammer, want had me daar echt op verheugd, maar wellicht een volgende keer. Doe iedereen de groeten! “

En zo wordt mijn wereld steeds kleiner. Het aantal sociale contacten neemt af. Het aantal kilometers waarbinnen ik mij begeef wordt steeds minder en het isolement steeds groter. De beloning voor mijn vermijdingsgedrag is geen angst- en/of paniekaanval en dus relatieve rust.

Maar …dat was toen.

Nu zeg ik op de vraag van Joris of ik ook kom: “Ja, dat lijkt me leuk”. Wordt het een makkelijke treinreis? Nee zeker niet, maar ik ga het wel aan. Ik kan me namelijk op de reis met eventuele moeilijke momenten voorbereiden (meer hierover in de volgende column).

Een van de uitspraken die me is bijgebleven en die mij in ieder geval helpt is: Ik ben niet mijn gedachten. Mijn gedachten zijn misschien wel dat ik een paniekaanval krijg met alle bijbehorende angsten, maar die persoon ben ik niet meer. Ik ben inmiddels verder, heb er over gelezen, heb trainingen gehad en ben ik therapie geweest

Vul in wat voor jou van toepassing is en ook jij bent klaar voor de volgende stap!

De Angst, Dwang en Fobie stichting kan je hierbij helpen.

Gerrit Bosboom - columnist

Gerrit schrijft over zijn (gegeneraliseerde) angst- en paniekstoornis (agorafobie). In het verleden hebben deze zijn leven bepaald en ook nu nog spelen ze een belangrijke rol. De situaties die hij beschrijft hebben daadwerkelijk plaatsgevonden. Als ervaringsdeskundige hoopt hij anderen hiermee te helpen en een hart onder de riem te steken.