Lege handen

Eind 2022 viel ineens alles uit mijn handen. Ik had een coach, die vanwege ziekte uitviel, een werkfit traject wat op z’n einde liep en als dat nog niet genoeg was, raakte ik ook mijn fijne psycholoog kwijt. Vooral het laatste heeft me diep geraakt. De uitdrukking: “Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is.” klopt in deze situatie precies. En het gemis doet pijn. Mijn angsten kregen hierdoor ook weer meer grip op mij. “Wat een slecht einde van het jaar!” dacht ik.

Ruimte

Aan het begin van dit jaar besefte ik me dat alles wat ik eind 2022 ben kwijtgeraakt ook ruimte geeft. Ruimte in mijn hoofd en ruimte in mijn agenda. En dat besef heeft me enorm veel energie gegeven. De eerste maand van 2023 heb ik heel hard aan mezelf gewerkt, door alles wat ik kwijtraakte om te zetten naar nieuwe kansen en mogelijkheden.

Volle handen

Het is zo bijzonder om te zien hoe ik januari in ging met lege handen en januari uit ben gegaan met volle handen. En hoe komt dat? Ik heb nagedacht over wat ik nodig heb en meteen overgegaan op actie om het ook daadwerkelijk uit te voeren. Een stapje omhoog heb ik gemaakt en wat voelt dat goed!

Applaus?!

Elke week sport ik heel intensief om mijn lichaam en geest te laten zien dat ik het aan kan. Mijn personal trainer zegt vaak na afloop van de les: “applausje voor jezelf!” Ik deed dat niet. Ik kon dat niet. Ik vond niet dat mijn prestatie een applausje verdiende. Ik sport al sinds mei 2022 iedere week bij haar, maar afgelopen maand heb ik het dan toch gedaan; Geapplaudisseerd voor mij zelf! Ja, voor mijzelf!

Slingers opgehangen.

Je hoort het vaak: “het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen!” Ik vond dit altijd een rare quote, maar ineens had ik door dat dit precies is wat ik de afgelopen maand gedaan heb: ik heb de slingers opgehangen!

Wees trots!

Terugkijken op januari doet me goed. Ik zie ineens de positieve kanten, waar ik normaal alleen de negatieve kanten van mezelf zie. Iedereen doet elke dag wel iets positiefs. Het is alleen de manier waarop je kijkt dat bepaalt of je dat zelf ook ziet.
Ik hoop dat mijn column jou helpt om ook iets positiefs te zien waar je trots op bent, want dat is het begin van jouw slinger!

Liefs, Frederike

 

Frederike (32 jaar) schrijft voor de Angst Dwang en Fobie stichting columns over haar angst- en paniekstoornis en hoe die haar leven beïnvloeden. Ze woont samen met haar man en hun twee katten, die haar steun en toeverlaat zijn. Haar wens is om het taboe op psychische stoornissen te doorbreken.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *