Geblokkeerd

Ten tijde van het schrijven van deze blog, heb ik voor de tweede keer corona en zit ik in thuisquarantaine. Afgezien van verkoudheidsklachten en een rillerig gevoel, heb ik er eigenlijk niet zoveel last van en ben ik er ook niet door uit mijn doen. Gelukkig maar. Voorheen kwam de dwang nog wel eens om de hoek kijken als ik ziek was. Genesteld bij de warme kachel, met muziek van mijn favoriete band Radiohead op de achtergrond, besloot ik me maar weer eens aan het schrijven te wagen. Het is mijn voornemen om jullie de komende tijd weer wat vaker een inkijkje te geven in mijn leven met dwang. Misschien herken je je wel in mijn verhalen en kun je er steun aan ontlenen. Dat zou mooi zijn.

Gestrest

Mijn gedachten dwalen af naar woensdag twee weken geleden. Ik voelde me die dag erg onder druk staan. Ik had het gevoel alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Ik rookte de ene sigaret na de andere. Ik kon maar geen rust vinden. Ik had een strakke deadline die ik nooit ging halen voor twee artikelen die ik zou schrijven voor ons blad Vizier. De repetities van het orkest waar ik deel van uitmaak zouden die week ook weer beginnen. Dit betekende dat ik weer dagelijks moest oefenen met gitaarspelen. Verder was er nog de schilderclub, terwijl ik momenteel helemaal geen inspiratie heb om iets op het doek aan te brengen. Ik had het gevoel dat er van alle kanten aan me werd getrokken en dat benauwde me heel erg. Ik deed een verwoede poging om een woord op papier te zetten, maar mijn beeldscherm bleef leeg.

En ja hoor, alsof ze erop hadden zitten wachten, dienden enkele dwanggedachten – in mijn geval bijna altijd akelige gedachten over de dood – zich weer aan. Niet dat ik er helemaal door in beslaggenomen werd, maar genoeg om me een unheimisch gevoel te geven in mijn eigen huis. Ik werd daardoor zelfs weer een beetje bang voor mezelf. Bang dat ik misschien de controle over mezelf zou verliezen en dat er iets zou gebeuren terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil. Dat was wel even schrikken want dit gevoel heb ik al een tijd niet meer gehad. Het stemde me somber en verdrietig. Mijn partner was er even niet om tegenaan te kruipen. Zij was aan het werk. Gelukkig kon ik wel troost vinden in het knuffelen met onze hond en twee katten.

Mentale blokkade

Het gevoel een blokkade in mijn hoofd te hebben is mij niet vreemd. Toen ik nog werkzaam was als jurist, werd ik vaak omringd door uitpuilende verhuisdozen met ordners. Op zo’n moment bekroop dit gevoel me ook regelmatig. Ik kon niet helder meer nadenken en lezen. Dan raakte ik in paniek omdat al die zaken toch voorbereid moesten worden. Ik kon ook geen beroep doen op mijn toenmalige collega’s, want zij kwamen ook om in het werk. Hierdoor werd steevast mijn dwang getriggerd. Dan zat ik strak voor me uit te kijken. Ondertussen in mijn gedachten tig mentale rijtjes afwerkend om te proberen om de dwang het zwijgen op te leggen. Het was een nutteloze exercitie. Een vriend van mij (die zelf ook dwang heeft) kon altijd aan mijn gezicht zien wanneer ik aan het dwangen was. Hij noemde het ook wel mijn dwangblik.

Wat wil ik nou eigenlijk?

Nu de dwang zich na lange tijd weer even liet zien, besloot ik dat ik niet langer zo kon doorgaan. Ik moest keuzes gaan maken en bij mezelf nagaan waar nu werkelijk mijn hart ligt. Ook werd het tijd dat ik mijn grenzen ging aangeven. Meteen stuurde ik een bericht naar de redactie dat ik de deadline niet ging halen en meer tijd nodig had. De schilderclub en het orkest liet ik weten dat ik ging stoppen. Door de druk van de ketel te halen, werd het weer rustiger in mijn hoofd. De mentale blokkade verdween en de dwanggedachten pakten geleidelijk aan ook hun biezen. Zo lukte het me om toch nog redelijk op tijd beide artikelen op papier te krijgen. Dit benadrukt toch maar weer eens hoe belangrijk het is om goede zelfzorg toe te passen. Met het verstrijken der jaren lukt het me steeds beter, omdat ik me beter bewust ben van de alarmsignalen. En op de vraag waar mijn hart echt ligt wist ik eigenlijk stiekem het antwoord al en dat is toch het schrijven weer oppakken.

Désirée

Désirée (45 jaar) schrijft voor de Angst, Dwang en Fobie stichting columns over haar leven met een dwangstoornis en welke impact dat op haar leven heeft. Ze is getrouwd, heeft een pleegdochter en woont in Friesland. Haar missies zijn het wegnemen van vooroordelen met betrekking tot psychische kwetsbaarheid en steun en herkenning bieden aan mensen die hier nog in stilte mee worstelen.