Het heeft heel lang geduurd voordat ik dat besefte. Lange tijd gingen mijn therapie gesprekken juist over dit onderwerp. Ik dacht ik namelijk dat een aanval van het angstmonster een inleiding was tot een fatale hartaanval. Een angstaanval met alle bijbehorende reacties (hyperventilatie, benauwdheid, duizeligheid, pijn op de borst, transpireren etc.) zou definitief mijn einde inluiden. Zeker omdat hartfalen een bekend fenomeen was binnen mijn familie.
Uiteindelijk ging het zover, dat ik na een uit de hand gelopen angstaanval op de afdeling hartbewaking in het ziekenhuis kwam. Toen het alarm door de kamer gierde wist ik het zeker: ‘Mijn einde was gekomen.’
Het bleek echter dat een van de ECG-plakkers op mijn borst los was gekomen, dus ook nu weer paniek om niks. Een medische check gevolgd door de nodige ondersteunde gesprekken overtuigden mij ervan dat je niet dood kunt gaan aan uitsluitend een angstaanval.
Maar wat kan er dan wel gebeuren wanneer ik mijn angst tegemoet treedt en in de ogen kijk? Zoals een volle trein, files of in een drukke lift..
Wat is dan het ergste wat mij in die situatie zou kunnen overkomen? Ik zou kunnen flauwvallen, gaan hyperventileren, panikeren of me op welke manier dan ook opvallend gaan gedragen. Mensen zouden misschien naar me kijken en hun hoofdschudden, om me lachen, naar me wijzen. Is dat leuk? Nee zeker niet. Zou ik een terugval krijgen? Misschien. Maar dood gaan alleen als gevolg van een angstaanval, nee daar geloof ik niet meer in.
Is de gedachte dat je er niet dood aan kan gaan voldoende om nu grotendeels bevrijdt te zijn van je angst? Dat niet maar het scheelt (voor mij althans) aanmerkelijk. Toch is met de pont over het IJ gaan bijvoorbeeld nog steeds een te nemen horde. Zo klein maar toch ook zo enorm groot. Ik weet dat de pont niet zal zinken en ik niet dood ga aan een angstaanval, maar wat maakt het voor mij dan zo moeilijk die stap toch te nemen?
En belangrijker: Wat kan ik daar zelf nog aan doen? Hoe ga je om met de spanning/angst als je voor een angstopwekkende gebeurtenis staat? Een gebeurtenis waarbij je de vorige keer wellicht helemaal onderuit ging. Hoe kun je je daarop als het ware “voorbereiden”? En welke technieken gebruik je daarbij? Daarover de volgende keer meer.
Mijn angststoornis heeft de afgelopen 10-tallen jaren mijn leven voor een groot gedeelte bepaald. Zowel privé als in mijn werkbare leven heb ik belangrijke beslissingen moeten nemen (of ze zijn voor mij genomen!) die ik zonder angststoornis zeker niet gekozen zou hebben. Het heeft de kwaliteit van mijn leven mede bepaald.
Toch zijn er ook nu nog uitdagingen genoeg die ik aan wil gaan. De uitwisseling van ervaringen bij de ADF stichting helpen me daar zeker bij. Ik hoop dat dat ook voor jou als lezer van deze column geldt.
Gerrit schrijft over zijn (gegeneraliseerde) angst- en paniekstoornis (agorafobie). In het verleden hebben deze zijn leven bepaald en ook nu nog spelen ze een belangrijke rol. De situaties die hij beschrijft hebben daadwerkelijk plaatsgevonden. Als ervaringsdeskundige hoopt hij anderen hiermee te helpen en een hart onder de riem te steken.
Onwijs herkenbaar Gerrit, en tegelijkertijd ook confronterend maar evenzo goed te weten dat er meer mensen zijn met deze klachten en dezelfde uitwerking hieruit. Dank voor het delen! Groeten Michael.
Wat herkenbaar, als je zegt dat je GAS je leven bepaald heeft. Ooit dacht ik dat het over zou gaan, maar die hoop heb ik opgegeven.Ook je verhaal over met vakantiegaan is zo herkenbaar. Ik ga wel naar het buitenland, omdat mijn partner dat zo heel graag wil, maar vraag niet hoeveel me dat kost. Dank voor je berichten.