Deze keer gaat mijn blog over de helende werking van muziek. Ik neem jullie mee op een muzikale reis door mijn leven. Muziek betekent heel veel voor mij. Al op de basisschool zat ik elke vrijdagmiddag aan de radio gekluisterd wanneer door de DJ de Top 40 nummers werden gedraaid. Dan stopte ik een cassettebandje in de radio en zat ik startklaar om de leukste nummers op te nemen. In die tijd waren vooral Madonna en Michael Jackson mijn favoriete artiesten. Weliswaar had ik geen idee waar hun liedjes over gingen, maar hun melodieën vond ik in ieder geval prachtig. Wanneer ik ze hoorde op de radio, probeerde ik altijd uit volle borst mee te zingen. Ik weet niet of de buren daar nou zo blij mee waren. Anyway. De liefde voor muziek heb ik van mijn moeder. Hoe vaak ik haar wel niet heb horen zingen tijdens de afwas. De passie voor muziek deel ik nog steeds met haar. Al zijn onze muzieksmaken een beetje verschillend, we hebben samen nog steeds de grootste lol. Muziek schept echt verbondenheid.

Muziek als steun

Muziek leidt niet alleen tot verbondenheid, maar kan je ook door lastige periodes heen helpen. Toen ik op mijn 14e last kreeg van akelige gedachten over de dood was mijn instinctieve reactie dat ik deze gedachten uit mijn hoofd moest bannen, een hopeloze exercitie achteraf gezien. Doordat al mijn aandacht daarnaar uitging, had ik nauwelijks oog voor de mensen om me heen. Mijn hele leven werd dusdanig in beslag genomen door de dwang, dat ik niet de ruimte had om ook nog vriendschappen met mensen aan te gaan. Maar in de derde klas kwam daar wat verandering in. Ik begon nog meer naar muziek te luisteren. Ik merkte dat op zulke momenten de eindeloze stroom aan dwanggedachten even geen vat op mij hadden, omdat ik opging in de muziek. In die tijd luisterde ik vooral naar Eurodancegroepen zoals 2 Brothers on the 4th Floor en 2 Unlimited. In de derde klas maakten die geleidelijk aan plaats voor de meer alternatieve bandjes, zoals de Britse rockband Blur en de Nederlandse alternatieve rockbands Bettie Serveert en de Scene. In mijn klas leerde ik toen een jongen kennen die mijn muzieksmaak deelde en dat leidde ertoe dat we tijdens de lessen geregeld cd’tjes uitwisselden. We werden vrienden. Samen fietsten we op naar school en regelmatig ging ik met hem mee naar huis om een film te kijken. Op de momenten dat we samen waren, was de dwang er wel maar trad deze minder op de voorgrond, waardoor ik weer kon genieten. Toch durfde ik de stap naar verkering niet te zetten. Ik was toen nog erg onzeker en het benauwde me als mensen te dicht bij mij in de buurt kwamen. Na het behalen van ons eindexamendiploma scheidden onze wegen.

In mijn studententijd maakte ik kennis met muziek van de Britse band Oasis, bekend om zijn prachtige nummers “Wonderwall” en “Don’t look back in anger”. Inmiddels had ik in Leiden een leuk alternatief platenzaakje ontdekt waar ik tijden kon vertoeven en waar ik altijd wel weer iets van mijn gading kon vinden. Ik begon me steeds meer te verdiepen in de alternatieve muziek en ontdekte zo geweldige muziekgroepen, zoals Kula Shaker, Manic Street Preachers, the Verve en Suede. Bands die ik overigens nog steeds te gek vind. Mijn cd-collectie groeide gestaag. In 1998, ik zat toen in mijn derde studiejaar, bereikte het nummer God Is a DJ van de muziekgroep Faithless de eerste plaats in de Nederlandse Top 40. Vanaf dat moment was ik hooked en dat ben ik nog steeds. Hun muziek heeft me echt geholpen in de periodes dat mijn dwang weer opspeelde. Inmiddels prijkt in mijn cd-kast een hele collectie Faithless cd’s en singles.

Dieptepunt

Halverwege mijn derde studiejaar brak een hele zware periode in mijn leven aan, waarin zelfs de muziek me even niet kon helpen. Ik was toen 21 jaar en ging gebukt onder de spanningen thuis en tentamenstress. De dwang was toen echt op zijn hoogtepunt. Ik kon aan niets anders meer denken. In die periode heb ik serieus overwogen om mijn rechtenstudie te beëindigen. Ik trok het niet meer.

Mijn moeder had al een afspraak voor mij gemaakt bij de huisarts, maar toen het moment daar was, trok ik me terug. Ik was er gewoon nog niet aan toe om mijn duistere gedachten met iemand te delen. Ik weet niet waar ik toen de kracht vandaan haalde, maar iets in mij zei dat ik het niet mocht opgeven. Geleidelijk aan ging het weer beter met mij. Tijdens colleges leerde ik twee vriendinnen kennen met wie ik nog lang bevriend ben geweest. Met een van hen ben ik nog naar Pinkpop geweest, een onvergetelijke ervaring. Ik had mezelf en de liefde voor muziek weer teruggevonden.

Liefde

Wat de liefde betreft ben ik echt een laatbloeier. Ik was een jaar of 22 toen ik ontdekte dat ik meer gevoelens had voor vrouwen dan mannen. Tot die tijd had mijn leven alleen maar in het teken gestaan van overleven en het behalen van tentamens. Op roze gebied was ik nog een groentje, totdat ik op een gegeven moment een nummer hoorde van lesbisch icoon en singer-songwriter K.D. Lang. De prachtige songteksten in combinatie met haar charismatische uitstraling maakten een grote indruk op mij. Door haar besefte ik dat het niet verkeerd is als je verliefd wordt op een vrouw. In de aanloop naar mijn coming-out, ik was toen 24, draaide ik naast K.D. Lang ook muziek van Sinéad O’Connor. Ik kende haar al van het prachtige nummer “Nothing compares to you”, maar ontdekte dat ze nog vele andere albums op haar naam heeft staan. Ook zij levert dagelijks een strijd tegen haar innerlijke demonen. Haar muziek gaf/geeft mij nog steeds kracht en moed in periodes dat het even niet zo lekker gaat.

Vandaag de dag

Vandaag de dag ben ik een gelukkige getrouwde vrouw van 41 die – na jaren door anderen uitgestippelde wegen te hebben bewandeld – nu eindelijk haar eigen weg gaat. Muziek speelt daarin nog steeds een grote rol. Inmiddels is mijn platenkast gevuld met alle genres die je maar kunt bedenken, van metal tot klassiek, en werk ik alweer 5 jaar bij het plaatselijk poppodium, waar ik al vele bekende en onbekende artiesten heb zien spelen. Vele concerten heb ik met mijn partner en vrienden al mogen bijwonen. En wanneer een bepaalde muziekstijl niet helemaal hun cup of tea is, dan ga ik gewoon alleen. Dat had ik vroeger nooit durven dromen.

Lees ook andere blogs van Desirée