Eind maart van dit jaar kwam ik tot de ontdekking dat het ABP mijn invaliditeitspensioen nog niet had overgemaakt naar mijn bankrekening. Ik besloot te bellen met het ABP. Er moest een fout gemaakt zijn. De medewerker die ik aan de lijn kreeg, ging het even voor me uitzoeken en zette me in de wacht. Gespannen wachtte ik af.
Vervolgens kwam hij terug met de mededeling dat uit de administratie naar voren kwam dat mijn invaliditeitspensioen was stopgezet. Ik wist niet wat ik hoorde. Van tevoren had ik van het ABP helemaal geen bericht gekregen dat dit er aan zat te komen. De medewerker refereerde aan een brief uit 2015 (!) waarin dit werd aangekondigd. Hij legde me uit dat het invaliditeitspensioen is gekoppeld aan het aantal dienstjaren – in mijn geval 10 jaar – en dat ik er nu geen recht meer op had.
Juridisch klopte het allemaal, maar het feit dat ik vanaf dat moment naast mijn arbeidsongeschiktheidsuitkering voortaan 500 euro minder aan inkomen per maand zou krijgen was een geweldige klap in mijn gezicht. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik de man vragen of hij nog meer voor mij kon betekenen. Gelaten gaf ik aan dat ik geen verdere vragen had, bedankte hem voor het navragen en verbrak de verbinding. Meteen daarop barstte ik in aanwezigheid van mijn moeder en partner in huilen uit. Die 500 euro extra gaf me voor mijn gevoel net een beetje meer financiële armslag, zodat ik mijn partner af en toe kon trakteren op een kopje koffie met wat lekkers tijdens een dagje uit. Gelukkig kunnen mijn partner en ik beiden heel goed met geld omgaan. Dat hebben we van huis uit meegekregen. Maar het was wel een behoorlijke domper op een stralende voorjaarsdag.
Eervol ontslag
Na het gesprek met het ABP zat ik aan de eettafel verdrietig en doelloos voor me uit te staren. Mijn gedachten dwaalden af naar de tijd dat ik nog een fulltime goedbetaalde baan had als strafjurist, en hoe daar na tien jaar hard werken helaas voortijdig een einde aan kwam. De enorme werkdruk waaronder ik en mijn collega’s gebukt gingen en die maar bleef voortduren, had in mijn geval – zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn eerdere blogs – tot gevolg dat de dwang bij mij de overhand kreeg, waardoor ik niet goed meer mijn werk kon doen. Ik hield echt van mijn werk. Met veel interesse las ik de vele strafdossiers en de strafzittingen waar ik griffier bij was vond ik fascinerend. Ik heb werkelijk alle lagen van de samenleving voorbij zien komen. Nog steeds volg ik alles wat met het strafrecht te maken heeft. Maar goed, in die tijd kreeg ik wat ze noemen eervol ontslag. Hiermee gingen mijn toekomstplannen om rechter-plaatsvervanger te worden en te promoveren in rook op.
Toen mijn leidinggevende de ontslagpapieren bij me thuis kwam langsbrengen, had ik niet in de gaten dat daar nog een bijlage bij zat. Nadat zij was vertrokken, ontdekte ik een bijlage met daarop tien functies op een wat lager niveau die mijn werkgever me zou hebben aangeboden. Noch ik noch mijn jobcoach waren hiervan op de hoogte. In die tijd verkeerde ik al in een behoorlijke depressie door alles wat er gebeurd was, dus heel veel kracht om hiertegen in opstand te komen had ik niet. Toch besloot ik een afspraak met mijn toenmalige werkgever te maken om hem duidelijk te maken dat dit absoluut niet in orde was.
Zenuwachtig nam ik plaats voor zijn bureau en vertelde hem dat ik nooit de kans heb gekregen om een van die tien functies uit te proberen. Het enige wat ik van hem te horen kreeg was dat het juridisch allemaal in orde was en dat hun taak was volbracht. Ik was met stomheid geslagen en wist niets meer uit te brengen. Ik had ook geen kracht meer om hier nog werk van te maken door bijvoorbeeld rechtsbijstand in te schakelen. Zo belandde ik na tien jaar trouwe dienst zonder werk op straat en kwam ik in een rouwproces terecht. Met vallen en opstaan heb ik mijn leven weer op de rit gekregen.
Een plek geven
Inmiddels zijn we tien jaar verder. Ik dacht dat ik het verlies van mijn baan een plek had gegeven, maar dat is niet zo. Door dit soort situaties zoals met het ABP komt al het verdriet en de woede over mijn baanverlies die in mijn lijf zijn opgeslagen weer helemaal naar boven. Dan voel ik me waardeloos en zou ik me het liefst heel klein willen maken en wegkruipen in een hoekje en er nooit meer uitkomen. Dan voel ik me zo intens verdrietig en machteloos. Mijn grootste wens zou zijn dat ik ooit een werkgever tref die verder kijkt dan alleen mijn dwangstoornis en wel inziet dat ik nog van toegevoegde waarde kan zijn.
Gelukkig heb ik me de afgelopen jaren dankzij mijn vrijwilligerswerk voor de ADF behoorlijk weten te ontwikkelen. Daar heb ik ook echt behoefte aan. Ik moet er niet aan denken mijn dagen door te brengen zittend met de afstandsbediening op de bank, het doen van huishoudelijke taken en boodschappen. Dan zou ik helemaal afstompen.
Op het moment van schrijven zijn mijn tranen weer opgedroogd. Het neerschrijven van mijn ervaringen heeft ervoor gezorgd dat ik weer een beetje lucht krijg in mijn hoofd. Ik geniet van het mooie voorjaarsweer (mijn favoriete jaargetijde), de dagelijkse wandelingen met mijn partner en onze hond en het werken in de moestuin op het landje met onze twee schaapjes.
Er zullen ongetwijfeld weer nieuwe dingen op mijn pad komen die het verdriet om het verlies van mijn baan weer zullen aanwakkeren, maar dat verdriet mag er zijn. Mijn partner zegt dikwijls hoe trots ze is op wat ik allemaal heb bereikt na zoveel tegenslag. Die trots voel ik zelf niet altijd. Dat is nog een dingetje waar ik serieus aan moet werken.
Désirée (47 jaar) schrijft voor de Angst, Dwang en Fobie stichting columns over haar leven met een dwangstoornis en welke impact dat op haar leven heeft. Ze is getrouwd, heeft een pleegdochter en woont in Friesland. Haar missies zijn het wegnemen van vooroordelen met betrekking tot psychische kwetsbaarheid en steun en herkenning bieden aan mensen die hier nog in stilte mee worstelen.
Eerdere columns van Desirée (de 5 meest recente):
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!