Vier jaar geleden, ik was toen 35, viel ik uit op mijn werk met een burn-out en angstklachten. Maar ach, wat wil je; een leuke baan, veel vrijheid, een gezin, twee jonge kinderen, en maar rennen… alles willen, en veel kunnen. Dat was niet helemaal gezond. Snap ik heus wel.

Het concept angststoornis was mij niet onbekend. Op mijn 19e had ik mijn eerste paniekaanval. Ik sukkelde ruim een jaar door, zonder te weten wat het was. Pas toen kreeg ik de diagnose paniekstoornis. Die ik met medicatie destijds prima onder controle kreeg. Ach, zo had iedereen wel wat. Dacht ik toen.

Een aantal jaren later, op mijn 27e, kreeg ik er opnieuw last van. Paniekaanvallen. Maar ja, ik had ook wel veel stress. Toch weer medicatie. Ook weer therapie. Twee jaar rustig aan doen. En toen kon ik weer.

Balans

Toen ik op mijn 35e wéér uitviel met paniek, dacht ik: tja, had je maar wat rustiger aan moeten doen. Je hebt een bepaalde kwetsbaarheid, die ervoor zorgt dat je belastbaarheid minder is dan die van ‘normale’ mensen. Misschien moest ik dat dan nu maar onder ogen zien. Op zoek gaan naar een nieuwe balans.

Dat varkentje zou ik wel even wassen. Wat ik wil, dat kan ik. Ik begon er zelfs een eigen blog over. Om te laten zien hoe je dat doet: een angststoornis hebben, en toch je balans uiteindelijk vinden.

Sowieso: dat mensen psychisch kwetsbaar zijn, daar moet meer over gesproken worden. Minder taboe. Daar wilde (en wil) ik dolgraag mijn bijdrage aan leveren. En zo had mijn angststoornis toch nog een doel.

Geen heldenverhaal

Het liep anders. Mijn laatste blog schreef ik meer dan twee jaar geleden. Daarna werd het stil. Dat mooie verhaal, waarin ik sterker de strijd uit kwam, dan dat ik erin ging, dat kwam er niet. Er gebeurde teveel.

Het werd geen mooi verhaal. Ik struikelde meerdere keren in de systemen die we in Nederland ‘vangnet’ noemen. Door de druk en de stress werd ik zieker. En ik nam het mezelf nog kwalijk ook. Niet sexy om over te bloggen. Dus dat deed ik dan ook niet.

Op dit moment ben ik 39. Vier jaar geleden uitgevallen op mijn werk, en nog steeds minimaal belastbaar. Zorgen voor mijn gezin voelt met grote regelmaat als topsport. De waanzin in mijn hoofd beteugelen, is een baan op zich. Als je vier jaar geleden had verteld hoe ik er nu bij zou zitten, dan had ik je uitgelachen.

Aangenaam

Hoi, ik ben Daniëlle. Ik heb een angststoornis die vele gezichten kent. Ik heb jaren prima gefunctioneerd, maar daar kwam vier jaar geleden verandering in. Het gaat niet makkelijk, maar ik probeer er iets van te maken. Ik heb geen heroïsch heldenverhaal, maar wel een écht verhaal. Net als velen van jullie. Ik vind het belangrijk dat ook die verhalen verteld worden. Mooi en lelijk.

Deze column is mijn verhaal in een notendop. Zodat je een beetje weet wie ik ben. Vanaf nu ga ik weer schrijven. Niet op mijn eigen website, maar voor de ADF Stichting. Omdat ik praten over psychische problematiek in een steeds complexer wordende maatschappij van levensbelang vind. En ik daar graag mijn steentje aan bij wil dragen. Eerlijk, én zoveel mogelijk optimistisch.

5 antwoorden
  1. hanny
    hanny zegt:

    Hai Daniëlle, wat een eerlijk verhaal. Mooi dat het optimisme schuilt in die niet zo epische, maar heel menselijke eerlijkheid. Herkenbaar!

    Beantwoorden
  2. Brit
    Brit zegt:

    Zo herkenbaar word ook naar van die angststoornis die mijn leven beheerst en medicatie ff niks doe,en zolang goed gegaan totdat ik op mijn werk instorten en mijn angst heftig werd en na 3 jaar nog steeds heftig,ga nu morgen naar psycholoog en maandag consult bij psychiater 🥲🥲🥲🥲

    Beantwoorden
  3. Michelle
    Michelle zegt:

    Hoi Dappere Danielle

    Wat super dat jij struikelstenen en hopelijk (dat wens ik je toe) tzt ook bergjes gaat delen. Elk pad telt!
    Ik herken wat je schrijft over jou angst en kwetsbaar zijn. Betere periodes waarin meer belastbaar (en dan te veel hooi op je vork nemen) en vervolgens die akelige afgrond die zich weer meldt. Het gevecht (ik weet dat vechten niet handig is, maar accepteren is iig voor mij nog te lastig. Fijn als je wel een strongwilled mens bent..) met intens duistere en bepalende gedachten en angsten en ook de struggle om het dag dagelijkse door te komen. Waarbij verantwoordelijkheid van zorgen voor jouzelf en gezin al als een gruwelijke opgave voelt. Duurt bij mij nu ook helaas alweer een jaar of twee.
    Dank je wel dat jij open bent en deelt. Ik leef met je mee en stuur je warmte! Michelle

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *