Verbinding in corona tijden
Familiebezoek
Onlangs heb ik mijn familie opgezocht in het westen. Ik wilde ze graag nog even zien voor het geval er straks toch nog een complete lockdown mocht komen en we met z’n allen geen kant meer op kunnen. Vanwege drukte had ik mijn familie sinds kerst niet meer gezien, dus het werd hoog tijd dat we die kant weer eens opgingen. Van tevoren had ik met handschoentjes aan een doos gevuld met boeken en muziek voor mijn moeder, omdat ze een beetje afleiding in deze periode wel kan gebruiken. Ze woont alleen met haar hondje en heeft verder niemand die haar nu even kan troosten en moed in kan spreken wanneer de angst voor het coronavirus haar aanvliegt. Dit vind ik heel verdrietig. Ik voel me ook machteloos. Het liefst zou ik even een arm om haar heen willen slaan, maar dat kan nu niet. Ik was dan ook heel blij toen mijn partner voorstelde om even bij haar langs te gaan. Het was een compleet nieuwe situatie voor ons allemaal, want in plaats van elkaar in de armen te vliegen, stonden we nu op grote afstand van elkaar. Aangezien het huis van mijn moeder nogal klein is en je daardoor niet goed afstand kunt houden, leek het ons verstandig om koffie te drinken in de achtertuin. Nou, daar zaten we dan dik ingepakt tegenover elkaar, want ondanks dat de zon scheen was het best wel koud buiten. Toen mijn moeder de doos opende verscheen er een glimlach op haar gezicht. Dat deed me goed. Ik was zo blij om haar weer te zien.
Oost- en West Berlijn
Aan het begin van de middag had mijn moeder een “zwaaiafspraak” met mijn vader. Ruim drie weken zitten mijn vader en zijn medebewoners nu opgesloten in het verpleegtehuis. Sindsdien gaat mijn moeder er elke dag even heen om naar hem te zwaaien. Zo ook nu. Daar stond mijn vader dan achter het raam druk naar ons te zwaaien. We probeerden nog met hem te communiceren, maar dat lukte helaas niet door de dikke beglazing. Het toeval wilde dat net een van zijn begeleiders aan kwam lopen. Zij vertelde me dat het mogelijk is om videoboodschappen naar hem te sturen. Inmiddels heb ik al drie videoboodschappen van hem ontvangen en heb ik er zelf ook een paar gestuurd. Ik stuur nu ook vaker ansichtkaarten naar hem en ik weet hoe fijn hij dat vindt. Onze telefoongesprekken hebben nu ook meer inhoud dan vroeger. Ik voel een verbondenheid met hem die ik niet eerder zo gevoeld heb. Ik merk dat ik voorzichtig weer een beetje van hem begin te houden. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen.
Mijn moeder vergelijkt het bezoek aan mijn vader met de periode waarin Oost- en West- Berlijn nog gescheiden waren door de Berlijnse Muur en mensen over en weer op allerlei manieren trachtten te communiceren met hun dierbaren. Ik kan het niet treffender omschrijven. Ik vraag me af wanneer de ‘onzichtbare muur’ die sinds een paar weken is opgetrokken tussen ons en onze dierbaren zal worden afgebroken. Gelet op alle informatie die ons nu om de oren vliegt, ga ik ervan uit dat dit nog maanden gaat duren. Deze gedachte alleen al stemt me somber, dus ik probeer er niet teveel aan te denken. Al zwaaiend namen we voorlopig afscheid van mijn vader. Het beeld van hem zwaaiend achter het raam zal me nog lang bijblijven.
Oude vriendschappen herleven
Er zijn me ook mooie dingen overkomen de afgelopen paar weken. Zo ben ik weer in contact gekomen met twee oude dierbare, verloren gewaande, vrienden. Jaren hadden we elkaar niet meer gezien dan wel gesproken. Ik verkeerde in de veronderstelling dat onze contacten waren verwaterd. Nu ik weer contact met ze heb – zij het in aangepaste vorm – is het weer zoals vanouds. Wat mij ook vrolijk stemt, is het voorjaar met zijn stralend blauwe luchten en warme zonnestralen, de bomen en planten die nu overal in bloei staan en de vogels die ik af en aan zie vliegen met nestmateriaal tussen hun snavels. Tijdens de wandelingen met Yfke probeer ik meer tijd te nemen om al dat moois in me op te nemen. Wandelen is en blijft een ideale manier om je hoofd leeg te maken.
Tot slot
Ik wilde mijn blog graag positief eindigen, maar dat gaat nu even niet. Gisteren ontving ik van mijn broer namelijk het droevige bericht dat twee bewoners op de eerste verdieping van het verpleegtehuis waar mijn vader woont besmet zijn geraakt met het coronavirus. Mijn vader woont op de tweede en tevens laatste verdieping en loopt nu dus een groot risico, aangezien hij al op leeftijd is (78 jaar) en last heeft van hoge bloeddruk en longemfyseem. We zijn nu heel bang om hem kwijt te raken. Ik heb me echt nog nooit zo machteloos en gefrustreerd gevoeld. Het enige wat we kunnen doen is hopen dat dit verschrikkelijke virus hem en zijn medebewoners bespaard zal blijven. Ik vrees het ergste.