Misschien was het naïef, want ik had eigenlijk niet gedacht dat het mij zou overkomen. Maar opeens sloeg hij toe. Achteraf was hij mij waarschijnlijk al wat langer aan het treiteren maar bewust of onbewust gaf ik er niet aan toe.
Berichten
Ik weet dat ik het nodig heb. Ik voel ook dat ik het nodig heb. Vooral als ik buiten ben heb ik er behoefte aan. Of eigenlijk had ik het daarvoor dan al moeten gebruiken. Heb ik het niet gebruikt, dan durf ik – vooral in bepaalde maanden van het jaar – bijna niet naar buiten. Dan raak ik bijna in paniek, probeer ik zo snel mogelijk van A naar B te komen en op mijn werk bepaalde taken te ontwijken.
Opgroeien in een onveilige, onstabiele en stressvolle omgeving heeft invloed op jouw als mens, misschien wel blijvend. Nu ik zelf kinderen heb is het mij nog duidelijker geworden wat ik als kind allemaal heb gemist.
In de afgelopen maand heb ik de schaduwkant van het leven weer mogen ervaren. Het begon met een flinke kaakontsteking (ik heb nog nooit zoveel pijn gehad). Eerst konden we niet vinden wat het was en met ´we´ bedoel ik: tandarts, huisarts, andere tandarts en uiteindelijk de kaakchirurg in het ziekenhuis. Vier weken lang had ik verschrikkelijke pijn, die alleen maar erger werd. In de laatste twee weken zat ik op de hoogste dosering pijnstilling, compleet high en nog steeds kwam de pijn er doorheen. Drie röntgenfoto’s en een MRI scan later bleek de oorzaak duidelijk: mijn kies was gebroken tot in de wortel en dat veroorzaakte een ontsteking in mijn zenuw. De oplossing was simpel: kies eruit! Binnen 10 minuten was het gefixt en diezelfde avond kon ik stoppen met pijnstilling. Wat een opluchting!
Een aantal weken terug kreeg ik een appje van een vriendin met de volgende vraag: ‘Ik studeer op dit moment in New York en maak daar mijn eigen theatershow. Deze show wil ik graag baseren op een groep jongeren met een dwangstoornis die samen op een groep wonen. Eigenlijk zoals de groep jongeren die wij waren tijdens onze opname in 2017. Nu vraag ik mij af of jij (en nog een paar andere groepsgenoten van toen) een aantal vragen zouden willen beantwoorden over die tijd en deze op willen nemen, zodat ik jullie stemmen kan verwerken in mijn show en deze tijdens de dansstukken kan laten horen. Met als doel: het taboe rondom psychische klachten doorbreken en meer kennis over en begrip voor dwangstoornissen.’ Lees meer
Ik was veertien jaar toen de dwang zich bij mij voor het eerst liet zien, al wist ik toen nog niet dat het dwang was en dat de gruwelijke gedachten en beelden waar ik dagelijks last van had intrusies genoemd werden. Die diagnose kwam pas twaalf jaar later toen mijn voortdurende gevecht tegen deze intrusies – in mijn geval vreselijke beelden waarin ik mezelf iets aan zie doen – en daaruit voortvloeiende mentale dwanghandelingen en depressieve klachten hun tol begonnen te eisen. Lees meer
Voor velen wel, maar voor sommigen niet. Voor hen (waaronder ikzelf) is het “Nieuw jaar, oude kansen”. Oude kansen die (ook) in het jaar 2024 onvervuld op de plank zijn blijven liggen en zich de afgelopen jaren hebben opgestapeld onder een laag stof. Hoe fijn zou het zijn als je in 2025 één of twee kanskaarten van stapel neemt en deze ten volle kunt benutten zoals jij dat wilt. Lees meer
Triggerwarning: Let op er komt een heftig onderwerp aan bod, suïcidale dwanggedachten.
Begin juni vertrokken mijn broer en ik met onze mams naar Turkije om daar haar 80e verjaardag te vieren. We zouden een week verblijven in hetzelfde hotel waar onze ouders jaren geleden naartoe gingen. Aanvankelijk keek ik hier erg naar uit, maar naarmate de vertrekdatum dichterbij kwam, begonnen bij mij de spanningen en dwangklachten toe te nemen. Vanaf het moment dat mijn broer mij enthousiast een foto van ons hotel liet zien, begonnen mijn intrusies meer op de voorgrond te treden. Intrusies zijn hele enge gedachten (en in mijn geval ook verschrikkelijke beelden met betrekking tot hoge gebouwen) die ineens in je opkomen. Deze gedachten wil je niet uitvoeren, maar ze veroorzaken veel angst en onrust. Ik merkte dat ik weer last begon te krijgen van terugkerende gedachten en beelden waarin ik mezelf van een hoog gebouw naar beneden zag springen. Ik praatte erover met mijn partner en probeerde afleiding te zoeken, maar het dwangmonster werd steeds groter. Mijn grootste angst was dat mijn hotelkamer zich op grote hoogte zou bevinden en ik de controle over mezelf zou verliezen.
Lees meer
Trigger warning: in deze column komen stukken over de dood voor
Zoals jullie weten is schrijven datgene wat ik het liefste doe. Eigenlijk was ik al veel eerder van plan om weer een column te schrijven, maar door verdrietige omstandigheden in mijn privéleven eind vorig jaar kwam het maar niet van de grond. Ik verloor een oom op wie ik erg was gesteld en van wie ik niet goed afscheid heb kunnen nemen. Daarnaast moesten we afscheid nemen van een van onze geliefde schaapjes. Het andere schaapje bleek ook ernstig ziek en de kans was heel groot dat we haar ook zouden kwijtraken. Ik voelde me machteloos en had het gevoel dat er een mantel van somberheid om mij heen gedrapeerd zat, die ik maar niet kon uittrekken. Lees meer
Het is weer eens zo ver. Mijn benen trillen hevig, mijn hart gaat te keer alsof ik de marathon aan het rennen ben en mijn maag verkrampt zich. En dat is allemaal jouw schuld! Er gaat geen dag voorbij dat je niet aanwezig bent. Je bent er dag en nacht en je maakt mijn leven ontzettend moeilijk, zwaar en pittig. Daarnaast ontneem je mij de kans om wensen en dromen na te jagen.
Het is elke dag een zoektocht naar wat ik wel kan en mag doen van jou en wat niet. Ik wil je te vriend houden, want ik weet hoe je te keer kan gaan als ik mij niet aan jouw grenzen en regels houd. Het lukt je zelfs om mij lichamelijk kapot te maken waardoor er dagen zijn dat ik amper mijn bed uit kan komen.
Daardoor kan ik je soms wel achter het behang plakken! Ik heb al vele psychologen gesmeekt om mij te helpen van jou af te komen. Ondertussen ben ik er wel achter dat ik je nooit kwijt zal raken en dat ik mijn verdere leven met jou voort moet zetten.
Therapie
Uit alle therapieën die ik tot op heden heb gehad, heb ik geleerd dat jij mij wilt beschermen tegen de gevaren in de wereld. Je doet je werkzaamheden alleen veel te goed. Je staat te scherp afgesteld waardoor je bij de kleinste dingen al aan de noodrem trekt.
Dankbaarheid
Ik moet je dus eigenlijk dankbaar zijn dat je je werkzaamheden goed uitvoert, want daardoor zorg jij dat ik in leven blijf. Al vind ik het wel erg hoog gegrepen om jou dankbaar te zijn, je hebt mij tenslotte veel verdriet gedaan. Het voelt ontzettend dubbel, want er zijn zo veel dingen in het leven waar ik zo extreem naar verlang, maar waarbij jij alleen al als ik eraan denk alle alarmbellen in mijn hoofd en lichaam laat rinkelen. Het liefst nog met toeters en bellen erbij om het nog geloofwaardiger te maken.
Team
Zullen we samen opzoek naar een middenweg? Jij zou mij best wat meer mogen vertrouwen dat wat ik doe niet gevaarlijk is en ik zou liever tegen je kunnen zijn waardoor wij een team vormen. Laten we dit als doel stellen voor de aankomende tijd. Gun mij de dingen waar ik naar verlang en ik zal jou met liefde gaan behandelen. Ik geloof er in dat ons leven er dan een stuk mooier uitziet.
Een angststoornis bestrijd je niet met vechten maar met liefde (voor jezelf).
Omarm je kwetsbaarheid!
Liefs, Frederike
Frederike (31 jaar) schrijft voor de Angst Dwang en Fobie stichting columns over haar angst- en paniekstoornis en hoe die haar leven beïnvloeden. Ze woont samen met haar man en hun twee katten, die haar steun en toeverlaat zijn. Haar wens is om het taboe op psychische stoornissen te doorbreken.
Angst Dwang en Fobie stichting
Contact
ADF stichting
Hoofdstraat 122
3972 LD Driebergen-Rijsenburg
info@adfstichting.nl
0343 – 518080
Rekeningnummer:
NL03 INGB 0000 9157 43
KvK 41172279
