Ik kan niet zonder

Ik weet dat ik het nodig heb. Ik voel ook dat ik het nodig heb. Vooral als ik buiten ben heb ik er behoefte aan. Of eigenlijk had ik het daarvoor dan al moeten gebruiken. Heb ik het niet gebruikt, dan durf ik – vooral in bepaalde maanden van het jaar – bijna niet naar buiten. Dan raak ik bijna in paniek, probeer ik zo snel mogelijk van A naar B te komen en op mijn werk bepaalde taken te ontwijken.

In een enkele tas heb ik nog wat voor reserve maar ik weet dat dit niet meer volledig zijn werk doet.

Ga ik een hele dag op pad, dan probeer ik van tevoren qua tijd te berekenen of ik het zou kunnen redden zonder er wat van mee te nemen. Ook al zorg ik er voor de zekerheid dan tóch altijd voor dat ik er wat van bij me heb. Maar ondanks dat er dan opluchting is dat ik het niet ben vergeten, kan de paniek zó weer toeslaan.

Want ik kan het niet zomaar overal gebruiken. Ondanks dat er misschien mensen zijn die er niet van opkijken, schaam ik me toch altijd. Ik gebruik het natuurlijk ook niet zomaar zoals een ander dat zou doen, want als ik onderweg ben kan ik niet zomaar mijn handen wassen voordat ik het ga gebruiken.

Daarom gebruik ik het ergens verdekt opgesteld, achter een bushokje of ergens tussen de bosjes. Met hulpmiddelen die ik ook weer ergens diep uit mijn tas moet zien te ‘vissen’.

En daarna moet ik, door te kijken naar het scherm van mijn mobiel, goed checken of er nergens meer sporen van mijn gebruik te zien zijn. Want dan sta ik pas écht voor gek.

Al is het, als je goed kijkt, alsnog te zien aan mijn huid. En het voelt dan ook alsof een deel van mijn lichaam wat stijf staat van gebruik.

Soms vraag ik me af of het zo erg zou zijn als ik het een dagje niet zou gebruiken. Maar ja, ik weet nooit precies wat de dag gaat brengen. En gebruik ik het die bepaalde maanden niet of niet goed genoeg dan word ik helemaal rood. En wat er dan verder met mijn lichaam gebeurt, dat weet niemand.

Daarom gebruik ik elke dag zonnebrandcrème en probeer ik niet te veel in de zon te komen. Om er zeker van te zijn dat mijn huid niet verbrandt en zo min mogelijk door de zon verouderd. Als ik dan tóch een tijd in de zon ben, probeer ik daar van te genieten. Dan weet ik in ieder geval dat mijn vitamine D weer wordt aangevuld….

Mara Felicia schrijft over haar leven met een angst-/ dwangstoornis (OCD), smetvrees en bijbehorende ‘issues’. Ze schreef vroeger verhaaltjes en gedichtjes voor bekenden, tot iemand zei: “Daar moet je wat mee doen.” “Ik hoop hier anderen (op een positieve manier) mee te steunen als lotgenoot, maar ook anderen zonder dwangstoornis, een inkijkje in mijn leven te geven.”