Een aantal weken terug kreeg ik een appje van een vriendin met de volgende vraag: ‘Ik studeer op dit moment in New York en maak daar mijn eigen theatershow. Deze show wil ik graag baseren op een groep jongeren met een dwangstoornis die samen op een groep wonen. Eigenlijk zoals de groep jongeren die wij waren tijdens onze opname in 2017. Nu vraag ik mij af of jij (en nog een paar andere groepsgenoten van toen) een aantal vragen zouden willen beantwoorden over die tijd en deze op willen nemen, zodat ik jullie stemmen kan verwerken in mijn show en deze tijdens de dansstukken kan laten horen. Met als doel: het taboe rondom psychische klachten doorbreken en meer kennis over en begrip voor dwangstoornissen.’
Geen moeilijke keuze, of toch wel?
Hier hoefde ik niet lang over na te denken, want we hebben allebei hetzelfde doel en dus werk ik hier heel graag aan mee! Ik ben helemaal enthousiast over dit idee, maar even later beginnen mijn dwanggedachtes het over te nemen. Een spraakopname maken was en is nog steeds een grote exposure oefening voor mij. Want wat als ik zomaar zonder dat ik dat wil of zonder dat ik het zelf doorheb iets geks zeg of iets wat helemaal niet waar is? Wat voor gevolgen heeft dat dan voor mijn toekomst? En ga zo maar door. Een paar jaar geleden had ik naar deze dwanggedachtes geluisterd en zou ik de situatie gaan vermijden. Maar nu is dat anders. Ik zal mijn dwang even duidelijk maken dat hij geen gelijk heeft, dat het onrealistische angsten zijn. Ik ben sterker dan mijn dwang. Dus ja, natuurlijk wil ik je helpen bij je theaterstuk en de antwoorden op de vragen voor je opnemen.
Terug naar toen: overleven
Het waren 17 vragen waarbij ik weer even terug mocht gaan in de tijd, ruim 7 jaar geleden. “Welkom op San Remo”! Het klinkt als een heerlijke vakantie in Italië, maar het was de naam van de opname afdeling waar ik voor een half jaar verbleef om intensieve therapieën te volgen voor mijn dwangstoornis. Ik had op dat moment al ruim vier jaar last van een dwangstoornis in de vorm van controledwang en intrusieve gedachten. De laatste maanden voor mijn opname kon ik niets meer doen zonder dwanggedachte of dwanghandeling, waardoor het leven voor mij niet meer voelde als leven, maar als overleven. Een klinische opname zag ik nog als enige redmiddel.
Tijdens de opname kreeg ik vele therapieën aangeboden, maar de belangrijkste waren exposuretherapie en cognitieve gedragstherapie. Ik leerde dat het vermijden van angstige situaties niet helpend is. Dat het belangrijk is om je angsten aan te gaan door middel van exposure: juist datgene op te zoeken waar je bang voor bent en vervolgens geen dwanghandelingen of veiligheidsgedrag uitvoeren. Op die manier ervoer ik dat mijn angstige verwachtingen niet uitkwamen en het angstgevoel altijd weer zakt, hoe heftig deze ook voelt. Met cognitieve gedragstherapie leerde ik om mijn angstige gedachten te relativeren en er dus positieve en helpende gedachten voor in de plaats te zetten.
Het hier en nu: leven
Het klinkt misschien een beetje gek, maar ik vond het fijn om weer even terug te denken aan die periode. Hoewel het een mega zware tijd was, heb ik er ook ontzettend veel mogen leren en heb ik hele fijne mensen leren kennen. Ik kan met niemand zo goed praten als met mijn vrienden die ik daar heb leren kennen, want alleen de mensen die zelf ook ervaring hebben met een dwangstoornis weten hoe het voelt om zo’n ingewikkeld dwangbrein te hebben. Ook het besef over hoever ik eigenlijk al ben gekomen sinds mijn opname komt nu steeds meer binnen. Ik had echt nooit gedacht dat ik ooit een zelfstandige vrouw zou kunnen worden met een positief toekomstperspectief.
Het raakt me wanneer ik dit aan het typen ben, want ik zit hier achter mijn laptop in mijn eigen appartement waar ik nu sinds een jaar zelfstandig woon, ik werk als vrijwilliger bij de ADF stichting als voorlichter, ik ben een half jaar geleden begonnen met een thuisstudie tot onderwijsassistente en heb net te horen gekregen dat ik ben aangenomen op mijn stageplek. Is alles nu dan makkelijk? Nee, zeker niet en daarom krijg ik ook 2x per week ambulante ondersteuning, maar ik leer steeds beter met mijn dwang om te gaan door exposure aan te blijven gaan en mijn gedachten te relativeren, waardoor het leven weer voelt als leven. En de spraakopnames voor de theatershow, die heb ik inmiddels opgenomen en doorgestuurd naar die vriendin in New York. Ik ga weer met volle angst vooruit!
Vera (25 jaar) schrijft over haar dwangstoornis. Ze heeft al ruim elf jaar last van controledwang en intrusies die een grote impact hebben op haar dagelijks leven, maar ze leert hier steeds beter mee om te gaan. Door het delen van haar eigen ervaringen hoopt ze op meer openheid en begrip voor dwangstoornissen. Daarnaast zou ze graag lotgenoten wat hoop en inspiratie mee willen geven voor de toekomst.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!