Even een positief bericht

Unheimisch

In deze erg onzekere tijd waarin Nederland in de greep is van het coronavirus wilde ik graag een positief bericht schrijven. Ik geef toe ook ik voel me unheimisch wanneer ik in de supermarkt rondloop en mensen karren vol boodschappen zie inladen alsof er een derde wereldoorlog op komst is. Er waar iets rond waar je totaal geen controle over hebt en dat vind ik best eng. Tegelijkertijd probeer ik me daar niet gek door te laten maken, want dat heeft geen enkel nut. Het enige wat we kunnen doen is voorzorgsmaatregelen nemen en proberen rustig te blijven. Bezoekjes aan mijn favoriete koffietentje en de bieb stel ik voorlopig dus maar even uit. In plaats daarvan maak ik lange wandelingen met mijn partner en hond en breng ik de tijd door met het lezen van boeken, schrijven, af en toe wat schilderen en afleveringen van mijn favoriete detectiveserie Inspector Morse kijken. Met mijn ouders houd ik momenteel contact via de telefoon of ik stuur ze een kaartje. Het verpleegtehuis waar mijn vader woont, is momenteel afgesloten voor bezoek. Een begrijpelijke maar ook verdrietige maatregel aangezien het ontvangen van bezoek voor veel bewoners het lichtpuntje van de dag vormt. Maar goed, het is even niet anders.

Schier

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn bijzondere band met Schiermonnikoog. Twee weken geleden hadden we het geluk daar weer even te mogen vertoeven. Gelukkig konden we weer terecht bij onze oude vertrouwde bed&breakfast waar we heerlijk de ruimte hebben en zelf ons eten kunnen koken. Voor mij voelt dit als mijn tweede thuis. Terwijl mijn partner en hond zich in ons huisje nestelden, ging ik op pad om proviand in te slaan. Buiten was het waterkoud en regende het pijpenstelen, maar dat deerde me niet want van binnen voelde ik me intens gelukkig en dankbaar voor hoe goed het nu met mij gaat en alle mooie dingen die de afgelopen tijd op ons levenspad zijn gekomen.


Pleegmoederschap

Eerder schreef ik over mijn onvervulde kinderwens en mijn verlangen om moeder te worden. We hadden ons toen net aangemeld bij pleegzorg voor weekend- en vakantiepleegzorg en waren nog in afwachting van een reactie. Dat was best een spannende tijd, omdat ik toch wel een beetje bang was dat ik zou worden afgewezen vanwege mijn dwangstoornis. Tot mijn grote opluchting kregen we na een intensieve screening en meerdere gesprekken met pleegzorg te horen dat we pleegmoeders konden worden. Dit hebben we uitgebreid gevierd. Hierna volgden er meerdere trainingsavonden waar wij en andere aspirant-pleegouders voorbereid werden op wat er op ons pad kan komen. Vooral hechtingsproblematiek komt veel voor bij pleegkinderen. Met hechting wordt bedoeld de band tussen een kind en zijn/haar ouders of verzorgers. De band, die je opbouwt in je eerste levensjaren, is van invloed op het verloop van jouw verdere sociaal-emotionele, taal- en cognitieve ontwikkeling. Als hechting in je jongere jaren niet goed verloopt kan dit, ook op volwassen leeftijd, problemen veroorzaken. Het kan invloed hebben op je zelfbeeld, hoe je relaties aangaat met anderen en ook is het een risicofactor bij het ontwikkelen van bepaalde psychische klachten, zoals angst en depressie. Je spreekt dan van onveilige hechting (bron: https://www.psyned.nl/hechtingsproblematiek/). Veel dingen die ik hoorde vond ik heel herkenbaar, aangezien ik zelf natuurlijk ook geen stabiele jeugd heb gekend en het ontstaan van mijn dwangstoornis daar mede het gevolg van is. Die ervaringen kan ik nu inzetten om een pleegkindje te helpen en dat vind ik een groot goed. Naast deze trainingen worden er door pleegzorg ook nog aanvullende trainingen aangeboden en daar gaan mijn partner en ik zeker gebruik van maken. Verder proberen we ons zoveel mogelijk in te lezen in wat er allemaal bij pleegzorg komt kijken.

Match

Inmiddels lag ons dossier alweer een tijdje op de afdeling Matching van pleegzorg. Deze afdeling onderzoekt of er een potentiële match is met een pleegkindje. Toen we gebeld werden dat er een match was met een kindje van 5 konden we ons geluk niet op. Meerdere kennismakingsgesprekken volgden en tijdens deze gesprekken werd al vrij snel duidelijk dat we een goede klik hebben met zowel het pleegkindje als haar ouder. We kijken er elke keer weer naar uit als ze komt en zijn nu samen aan het toewerken naar een eerste nachtje bij ons logeren. Het is echt een verrijking van je leven. Ondertussen begint ons huis de vorm aan te nemen van een echt gezinshuis. Onze nichtjes geven ons maar wat graag hun oude speelgoed, zodat ons pleegkindje daar fijn mee kan spelen. Mijn partner heeft een gezellig en knus hoekje gecreëerd waar ons pleegkindje zich kan terugtrekken als het daar behoefte aan heeft. Ook onze hond is blij dat er een nieuw speelkameraadje bij is gekomen. Ze moeten nog wel wat aan elkaar wennen, maar het gaat steeds beter tussen die twee.