Angst: het beest in je brein…

Laatst belde er iemand naar de telefonische hulpdienst die bang was om ziek te zijn. Deze angst kwam voor mij heel dichtbij. Als puber was ik ook bang om ziek te zijn. Toen ik een jaar of 13 / 14 was, werd er een nieuwe ziekte ontdekt: AIDS. Het zou van de apen komen en werd door bloed contact overgebracht. Ik weet nog dat mijn moeder een keer kipfilet uit de vriezer had gelegd, dat lag op een bordje te ontdooien en er lag een beetje bloed bij. Doodsbang was ik, bang dat ik daarvan AIDS zou krijgen. Mijn oplossing: ik werd vegetariër.

Ziezo opgelost dacht ik… mooi niet dus. Ik vermeed weliswaar vlees, maar nu werd ik bang voor andere dingen. Het ging zelfs zo ver, dat ik in paniek raakte als er iets over op het nieuws kwam, of in de krant stond (en dat gebeurde vaak in die tijd). En wat nog het ergste was: niemand wist het. Ik schaamde me kapot en durfde er absoluut niet over te praten. Voor de buitenwereld was ik een rebelse tiener, maar van binnen vrat de angst aan me. Gek eigenlijk hoe angst je leven zo in de greep kan houden. Renee Oskam heeft daar een mooi gedicht over geschreven:

Wanneer een dier bang is, verstijft het van schrik. Denk maar aan een hertje dat een vreemd geluid hoort. Met spitse oren blijft het dier stokstijf staan: alert, klaar om in actie te komen. Angst is functioneel, het maakt je waakzaam, het waarschuwt je voor gevaar en zorgt dat de adrenaline door je lijf gaat, zodat je voorbereid bent om te vluchten of te vechten. Als het gevaar geweken is, gaat het dier bewegen. Je ziet een hertje vaak rare bokkesprongen maken, op die manier raken ze hun angst kwijt. Wij mensen zijn geneigd om het binnen te houden en niet te uiten, uit schaamte, maar dan mis je dus de kans om het kwijt te raken.

Angst kan ook leuk of spannend zijn. “Openlijk beleefde angst geeft je extra adrenaline en maakt van je leven een spannend avontuur” zo schrijft Marinus Knoope, in zijn boek ‘De Ontknoping’. “Wie zichzelf influistert: ik ben niet bang, ik ben niet bang, heeft in ieder geval veel minder plezier in de achtbaan, dan degene die zich gillend laat gaan. Als we in een opstijgend vliegtuig met z’n allen zouden gillen, zoals in de achtbaan, dan zouden we daar met elkaar veel plezier aan kunnen beleven.”

Op mijn 17de ben ik in therapie gegaan en dat heeft me geholpen met mijn angst om te gaan. Later heb ik met vechtsport en dansen geleerd mijn emoties met mijn lichaam te uiten. Sporten, fietsen, wandelen, tekenen, in de tuin werken, allemaal manieren om mijn hoofd leeg te maken en emoties te verwerken. Mij heeft het enorm geholpen en deze ervaring deel ik nu met anderen, in de hoop dat zij daar ook wat aan kunnen hebben.

Tja en dan is er nu weer een nieuwe ziekte opgedoken… Corona. In het begin lieten we de post twee dagen liggen voordat we deze openden en de boodschappen moesten eerst in quarantaine voor we deze konden gebruiken. Angst om ziek te worden, angst om anderen te besmetten. Het was steeds op het nieuws, de kranten stonden er vol van. Nog steeds is dit het gespreksonderwerp van de dag. Hoe zou dat zijn voor mijn kids als ze later groot zijn? Hopelijk kunnen wij ze voldoende handvatten geven om met hun angst om te gaan.

Aan het begin van 2020 ben ik als vrijwilliger gestart met de telefonische hulpdienst bij de ADF Stichting en sinds september ben ik coördinator voor Lotgenotencontact en trainingen. Ik heb inmiddels veel mensen gesproken over hun angst en heb veel respect voor iedereen die hier dagelijks mee worstelt. Succes met het temmen van het beest en als je meer wil weten over hulp bij je angst, dwang of fobieklachten, dan kun je bellen of mailen naar de ADF Stichting: www.adfstichting.nl

Ellemieke