Terugblik op het afgelopen jaar
Op het moment dat ik deze blog schrijf is Nederland in harde lockdown gegaan. Naar mijn mening
een zeer verstandig besluit van de Nederlandse regering, mede gelet op het feit dat een deel van de
Nederlandse bevolking de ernst van de situatie kennelijk nog steeds niet inziet. De afgelopen
maanden heb ik me regelmatig groen en geel geërgerd aan mensen die de voorzorgsmaatregelen
aan hun laars lappen. Ik heb hier ook wel discussies over gevoerd met mensen in mijn directe
omgeving. Kort gezegd stellen zij zich op het standpunt dat een knuffel in deze tijd gewoon moet
kunnen en dat we moeten zien te voorkomen dat we robots worden. Toen ik zei dat ik die mening
niet deelde, werd me voor de voeten geworpen dat ik bang ben voor het coronavirus. Ik moet
toegeven dat ik dat in het begin van de pandemie ook wel was. Ik vond het geen pretje dat mijn
partner in het ziekenhuis waar zij werkt als verpleegkundige, nu opeens coronapatiënten moest gaan
verzorgen. Ik was heel bang dat zij en ik besmet zouden raken. Inmiddels ben ik dat niet meer. Ik
weet dat we allebei ons uiterste best doen om besmetting te voorkomen. Meer kunnen we ook niet
doen. Het in acht nemen van de voorzorgsmaatregelen heeft in mijn ogen niets te maken met angst,
maar gewoon met je gezond verstand gebruiken. De afgelopen maanden hebben mijn partner en
haar collega’s van dichtbij meegemaakt wat dit verschrikkelijke virus bij mensen kan aanrichten,
soms met de dood tot gevolg. Als mensen nog steeds durven beweren dat het allemaal wel meevalt,
dan hebben zij in mijn ogen een groot bord voor hun kop. Zo, dat moest ik even kwijt. Nu wordt het
tijd om even stil te staan bij enkele bijzondere gebeurtenissen die zich het afgelopen jaar in ons leven
hebben voorgedaan. Het was een jaar van huidhonger, verwelkomen en afscheid nemen.
Huidhonger
De term huidhonger heb ik sinds het begin van de pandemie met grote regelmaat voorbij zien komen
in de media. Net als vele anderen heb ook ik er regelmatig last van dat ik mijn dierbaren niet kan
knuffelen. Het voelt zo tegennatuurlijk. Toen het verzorgingstehuis waar mijn dementerende vader
verblijft op slot ging en ook daar bewoners en medewerkers besmet raakten met het virus, kreeg ik
het gevoel dat ze daar met z’n allen als ratten in de val zaten. Dat benauwde me ontzettend. Het
enige wat we konden doen was naar hem zwaaien en hopen dat hij niet besmet zou raken. Ik vond
het een zorgelijke situatie. Toen we hem weer mochten bezoeken, was ik zo blij. Gelukkig weet hij
nog steeds wie ik ben, ook al hebben we elkaar maanden niet in levende lijve kunnen zien. Op mijn
verjaardag verraste hij me nog met een telefoontje om me te feliciteren. Ik vond dat zo bijzonder.
Ook al hebben we het niet altijd gemakkelijk met hem gehad, ben ik wel blij dat ik het contact met
hem nooit verbroken heb. Hij is nu zo’n ander persoon dan vroeger. Van de narcistische
persoonlijkheid die hij heeft is nog maar weinig over. Hij is milder geworden en dat maakt dat het
contact tussen ons nu beter is.
Ik kijk er ontzettend naar uit om mijn dierbaren weer te mogen omhelzen. In de tussentijd probeer ik
er maar het beste van te maken door veel te Skypen en kaartjes te sturen. De gezondheid van mijn
dierbaren staat nu op nummer 1. Er zal ongetwijfeld weer een tijd komen waarin we elkaar weer
mogen omhelzen en knuffelen. Dat houd ik mezelf steeds voor ogen.
Pleegmoederschap
Zoals jullie in mijn eerdere blogs hebben kunnen lezen, is zelf kinderen krijgen voor mij nooit een
optie geweest, omdat dit zou betekenen dat ik dan tijdelijk zou moeten stoppen met mijn zware
medicatie met als gevolg dat de dwang me weer helemaal in zijn greep zou krijgen met ongetwijfeld
een depressie tot gevolg. En dat wil ik koste wat het kost proberen te voorkomen. Maar het verdriet
omtrent het niet kunnen vervullen van mijn kinderwens bleef me parten spelen. Ik vond het ook heel
confronterend om te zien dat mensen in mijn directe omgeving wel in staat waren om hun
kinderwens te vervullen. Op een gegeven moment hebben mijn partner en ik besloten om ons aan te
melden als pleegouders. Na een uitgebreide screening kregen we te horen dat we in aanmerking
kwamen voor pleegouderschap. Ik was zo ontzettend opgelucht en blij, want eigenlijk had ik de hoop
om pleegmoeder te worden al een beetje opgegeven, omdat ik dacht dat ze me vanwege mijn
dwangstoornis toch niet wilden hebben. Maar gezien het feit dat ik mijn dwang al een aantal jaar behoorlijk goed onder controle heb dankzij een goede combinatie van medicijnen, succesvolle
behandelingen die me veel inzichten hebben gegeven (onder meer dat mijn dwang naar alle
waarschijnlijkheid is ontstaan als reactie op mijn traumatische thuissituatie) en een gedegen
terugvalpreventieplan zag pleegzorg in dat ik wel degelijk voor een kindje zou kunnen zorgen.
Match
Er ging even wat tijd overheen, maar op een dag kregen we een telefoontje van de afdeling matching
dat er een match was met een meisje van vijf met hechtingsproblematiek. Al gauw volgde er dit jaar
een eerste kennismaking met het meisje en haar jonge moeder. Ik zie het kleine meisje nog zo voor
me staan in haar winterjasje, bibberend van de spanning, dicht tegen haar moeder aangekropen,
afwachtend en verlegen. We hadden meteen een klik. Al gauw kwam ze een paar uurtjes bij ons en
geleidelijk werd dit uitgebreid tot een nachtje logeren. Vandaag de dag komt ze om het weekend en
af en toe wat extra dagen wanneer daar bij haar thuis behoefte aan is. Even leek corona nog roet in
het eten te gooien toen van hogerhand besloten werd dat alle weekend- en vakantiepleegzorg
voorlopig moest worden stopgezet. Gelukkig kon er voor onze pleegdochter gezien de ernst van haar
situatie een uitzondering worden gemaakt, zodat we samen verder konden werken aan een goede
vertrouwensband. Inmiddels komt ze alweer bijna een jaar bij ons over de vloer en dat gaat over het
algemeen heel goed. Natuurlijk is haar hechtingsproblematiek die voornamelijk tot uiting komt in
woede-uitbarstingen en de grenzen opzoeken soms best lastig om mee te dealen. Maar we weten
dat dit gedrag een oorzaak heeft, namelijk het feit dat zij een bepaald basisvertrouwen in de
medemens mist en ontzettend bang is om de regie over haar leven kwijt te raken. Gaandeweg
hebben we een manier gevonden om hiermee om te gaan en als het even teveel wordt, kunnen mijn
partner en ik elkaar aflossen waardoor we even rust en tijd voor onszelf hebben. We zijn een goed
team samen. Maar de mooie dingen die we met haar meemaken zijn nog steeds ver in de
meerderheid, zoals wanneer ze even een knuffel komt halen wanneer ik aan het koken ben of
wanneer we er samen op uit gaan of lekker kneuterig op de bank zitten met een voorleesboek of
samen kijken naar de avonturen van Kabouter Plop. Ik kan er zo van genieten wanneer ik haar tijdens
wandelingen in het bos zie avonturieren. Al met al vind ik het pleegmoederschap echt een verrijking
van ons leven en ik hoop dat we dit nog lang mogen doen.
Afscheid van Yfke
2020 was ook het jaar waarin we afscheid moesten nemen van onze geliefde en trouwe maatje Yfke.
In september werd zij plotseling ernstig ziek, vermoedelijk had ze kanker. Binnen een week tijd ging
het bergafwaarts met haar gezondheid. Om haar verder lijden te besparen, besloten we om haar
thuis te laten inslapen. Ik vond dit een van de moeilijkste beslissingen in mijn leven. Ik ben altijd heel
bang geweest om haar kwijt te raken. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel tranen heb
vergoten als met het overlijden van Yfke. Ze was mijn maatje en maakte een groot deel uit van mijn
dagelijkse routine. Dagelijks maakten we lange wandelingen. Ze ging bijna overal mee naartoe. Toen
Yfke kwam te overlijden, was ik heel bang dat ik daardoor weer een terugval zou krijgen. En
inderdaad kwamen de dwanggedachten en beelden over een einde aan mijn leven maken weer om
de hoek kijken. Maar gelukkig wist ik me al gauw weer te herpakken. Door er toch op uit te blijven
gaan en af te spreken met enkele vrienden, verdwenen de dwanggedachten en beelden weer naar
de achtergrond. Wat mij ook erg geholpen heeft, is schilderen. Door creatief bezig te zijn kan ik mijn
zinnen verzetten. Er is bovendien niets mooier dan iets nieuws creëren.
De komst van Avi
Een maand na het overlijden van Yfke gebeurde er een wonder. Mijn partner en ik hadden ons
voorgenomen om niet te lang te wachten met het nemen van een nieuw hondje, omdat wij een
leven zonder hond ons gewoon niet kunnen voorstellen. Al gauw kwam Avi op ons pad, een
zwerfhondje dat samen met haar moeder en broertje zwierf door de straten van Bulgarije. Na een
lange reis over land naar Nederland is zij bij ons komen wonen. Ze kon al gauw goed opschieten met
onze kat die ongeveer even oud is. Ik kan er zo van genieten als ik die twee met elkaar zie spelen en kattenkwaad zie uithalen. De leegte in ons huis na het overlijden van Yfke is weer gevuld met twee
lieve beestjes. Natuurlijk blijft Yfke voor altijd in ons hart. We zijn zo ontzettend dankbaar voor de
mooie jaren die we met haar hebben mogen beleven. De herinneringen daaraan zullen we altijd
blijven koesteren.
Nieuwe uitdagingen
Het was ook een jaar met nieuwe uitdagingen. Zo heb ik een podcast opgenomen over mijn
herstelverhaal bij Stichting AanZet, een organisatie in Friesland die zich inzet voor mensen met een
psychische en/of sociale kwetsbaarheid. Mijn podcast is nog steeds te beluisteren op
www.rijkvanervaring.nl . Ik vind het zo fijn dat ik mijn ervaringen als dwanger kan inzetten om andere
mensen die lijden aan deze ernstige psychische aandoening te helpen. Ook hoop ik hiermee een
bijdrage te kunnen leveren aan het doorbreken van het taboe en stigma rondom psychische
aandoeningen. Naar aanleiding van mijn podcast werd ik gevraagd om in het nieuwe jaar (online)
voorlichting te geven aan gebiedsteams in Friesland, zodat ze weten hoe ze moeten omgaan met
iemand die last heeft van angst, dwang en/of fobie. Natuurlijk vind ik dit hartstikke spannend,
aangezien ik nu eenmaal niet iemand ben die graag op de voorgrond staat. Tegelijkertijd is het zo
ontzettend belangrijk dat hier meer aandacht voor komt en daar doe ik het voor. Naast het werk
voor AanZet ga ik in het nieuwe jaar ook starten met het mee begeleiden van een ADF
lotgenotengroep in Leeuwarden. Ook weer een nieuwe uitdaging waar ik heel veel zin in heb.
Ook zal ik door blijven gaan met het schrijven van blogs over mijn leven. De afgelopen jaren heb ik
zoveel reacties gekregen van mensen die steun putten uit mijn verhalen en zich daar ook in
herkennen.
Tot slot
Rest mij nu niets anders dan iedereen hele fijne dagen en een prachtig, gezond en gelukkig 2021 toe
te wensen. Zorg goed voor elkaar!
Désirée