Roos Moggré: ‘Een knieval maken betekent niet het einde van de wereld’

Journalist Roos Moggré ging rond haar dertigste door een periode van somberte en angstaanvallen waarvoor ze zich enorm schaamde. Ze deed er alles aan om er zo snel mogelijk weer bovenop te komen, maar niets hielp. Op de bodem van de put vond ze uiteindelijk haar keerpunt. “Ik wilde natuurlijk het liefst een quick fix, maar als ik iets heb geleerd: die is er niet.”

Interview: Jeroen Mei / Foto’s: Ruud Janssen

Was jij altijd al angstig voordat je last kreeg van paniekaanvallen?
“Ik was iemand die bungeejumpte, uit vliegtuigen sprong en met een vriendin een roadtrip maakte door Namibië! Altijd heel optimistisch, veel energie. Ik kende hélémaal geen angst. Daarnaast was ik ook iemand met een groot verantwoordelijkheidsgevoel naar anderen, die graag de helpende hand toesteekt. Nu weet ik dat die eigenschappen een gevaarlijke combinatie zijn: hét recept voor een burn-out. Want dan kun je maar blijven geven, alsof de beker niet leeg kan.”

Waren er in je jeugd gebeurtenissen waardoor je vatbaar werd voor een burn-out met een paniekstoornis?
“Ik kom uit een warm gezin met liefhebbende ouders en christelijke waarden en normen: je werkt hard en leeft niet alleen voor jezelf. Wel voelde ik mij al op jonge leeftijd niet thuis in de kerk. Ik leerde daar dat mensen van nature zondig zijn. Onbewust leef je dan altijd met een schuldgevoel. Rond mijn twintigste was ik al uit de kerk gestapt, maar na die burn-out heb ik gezegd; dit hoort écht niet meer bij mij . Ik ben veel meer mijn grenzen gaan aangeven. Niet meer alles geven en me voor anderen verantwoordelijk voelen. Je kunt iemand ook alleen maar helpen als ze er zelf om vragen, weet ik nu.”

Rond je dertigste ging het mis. Hoe zag je leven eruit en wat gebeurde er?
“Ik werkte destijds als presentator van het Jeugdjournaal. De relatie waarin ik al heel lang niet gelukkig was, ging uit. Ik kocht een ander huis dat verbouwd moest worden, maar met de aannemer liep het helemaal uit de hand. Intussen was mijn geld op. Kortom heel veel stress, terwijl ik gewoon bleef doorracen. Ik had steeds vaker hoofdpijn, huilbuien, was niet fit en ik sliep slecht. Ik zat op een gegeven moment huilend bij de huisarts. Ik kon niet meer en vroeg om een slaapmiddel. Hij stelde voor dat dat ik een tijdje niet zou werken, maar dat vond ik geen optie. Dat was mijn grootste angst: niet meer kunnen functioneren. ’s Middags op de redactie ging het mis. Tijdens de lunch kreeg ik een paniekaanval. Daar lag ik op vloer van de wc in een zakje te blazen omdat ik toen nog dacht dat het hyperventilatie was. Achteraf bleek het dus een paniekaanval die – denk ik – getriggerd is door dat bezoek aan de huisarts die had gezegd dat het echt niet goed met me ging.”

Even niet kunnen functioneren, waarom was dat je grootste angst?
“Dat vond ik gewoon heel gênant; dan weet de hele wereld dat het niet goed met je gaat! Dan ben je zwak. Daar zat voor mij heel veel schaamte op. Vroeger kon ik mij sowieso flink voor van alles schamen. Ik vond ook dat ik niet voldoende had meegemaakt in mijn leven om recht te hebben op een mentale crisis. Ik was dertig, in de kracht van mijn leven. Als vrouw met een leuke baan, een auto en een eigen huis had ik niets te klagen. Na een maand zat ik alweer achter mijn bureau op de redactie, maar ik kon alleen maar huilen. Uiteindelijk ben ik een half jaar uit de running geweest. Het ging echt niet goed. Ik durfde niet meer auto te rijden of naar de supermarkt te gaan. Er moesten vriendinnen komen slapen omdat ik bang was alleen te zijn.”

Wat voor hulp heb je vervolgens gezocht?
“Ik greep alles aan om maar zo snel mogelijk te ‘genezen’. Ik ging naar de psycholoog, vervolgens weer naar een andere wegens ‘geen match’. En dan nog naar yoga, accupunctuur, floaten, wandelen, praten met paarden, cupcakes bakken. Niets hielp. Ik heb ook EMDR* gedaan. Daar reed ik bibberend heen en kwam bevrijd terug, maar de volgende dag was de angst er weer. Ik wilde natuurlijk het liefst een quick fix, maar als ik iets heb geleerd: die is er niet. Ondertussen bleef ik somber, angstig en ook de paniekaanvallen hielden aan. Ik werd vervolgens heel bang dat ik misschien wel suïcidaal zou worden. Weer een angst erbij! Ik zei tegen de huisarts dat hij me misschien maar moest laten opnemen. Maar die zei dan weer dat ik dát echt niet wilde en ‘gewoon’ een burn-out had.”

Kon je op de bodem van de put een keerpunt vinden?
“Ja, toen ik antidepressiva ging gebruiken. Mijn huisarts had dat al in een eerder stadium voorgesteld: ‘jullie artiesten en journalisten zijn allemaal hetzelfde, probeer het gewoon eens.’ Daar zat bij mij veel weerstand op. Als je medicijnen moet slikken, dan was je in mij n ogen echt officieel gek. En dan lees je over alle bijwerkingen… De huisarts verwees me door naar een psychiater die niet alleen een angststoornis maar ook een lichte depressie diagnosticeerde. ‘Wat kan het jou schelen als je een keer een pilletje probeert die de angst rustiger maakt en je weer wat lucht geeft,’ zei hij. Omdat ik intussen op de bodem zat, ging ik overstag.”

Hoe ging dat?
“De eerste twee weken had ik last van een ‘beginverslechtering’; ik kreeg zweetaanvallen, sliep nog slechter en kon alleen maar huilen. Maar daarna begon de mist in mijn hoofd langzaam op te klaren. Ik durfde weer alleen te slapen en de paniekaanvallen bleven ook weg. Ik heb dat echt als een enorm bevrijdend middel ervaren. De uitleg die ik kreeg is dat je hersenen door angst en paniek een pad hebben uitgesleten richting angst. Dat neurologische pad moet je als het ware egaliseren, zodat je hersenen weer de ‘normale’ route gaan nemen. Nu wil ik overigens niet zeggen dat iedereen aan de pillen moet, maar als niets anders werkt kan het wel een uitkomst zijn. Ik ben na een jaar weer gestopt met antidepressiva, heb het afgebouwd met hulp van een psycholoog. Dat ging heel goed. Heb het daarna nooit meer nodig gehad.”

Hoe gaat het nu met je?
“Ik voel me mentaal heel sterk, steeds sterker ook. Het schrijven van columns werkt als een soort therapie, dan schrijf ik alles van me af. Maar er zijn ook momenten van kwetsbaarheid hoor, als het te druk is, ik geïrriteerd ben over dingen, of als mijn relatie even niet lekker loopt. Maar over het algemeen heb ik het gevoel dat ik mag zijn wie ik ben en dat dat oké is.”

Heeft die moeilijke periode je ook veel zelfinzicht gebracht?
“Ja, mijn levenshouding is toch wel dat beweging vooruitgang is. Als ik te lang hetzelfde doe, word ik ongedurig. Maar dankzij die burn-out ken ik mijn grenzen en weet dat het goed is om ook een paar avonden op de bank te zitten. Dus ik pas beter op mezelf; ik sport, ga af en toe naar yoga en let erop dat ik goed slaap. Als dingen me dwars zitten pak ik ze aan. En ik let op de signalen als ik te druk ben, zoals een hoge ademhaling. Als er nu iets naars gebeurt neem ik dat serieus. Ik heb bij voorbeeld na mijn burn-out een miskraam gehad waarvoor ik EMDR heb gedaan. Al met al heb ik geleerd om eerlijk te zijn over mijn kwetsbare kant. Dat een knieval kan gebeuren, maar dat die niet het einde van de wereld betekent.”

Waarom wilde je een boek schrijven over mannen die kampen met psychische klachten?
“Ik zie mezelf als een feminist, maar als je het opneemt voor vrouwen moet je dat ook voor mannen doen. Daar is het taboe op psychische klachten onder andere door culturele invloeden veel groter. Je ziet dat bij voorbeeld terug in de zelfmoordcijfers; die zijn onder mannen dubbel zo hoog. En ik gun iedereen die het nodig heeft hulp, ook mannen. Met mijn boek hoop ik dat taboe een beetje te doorbreken.”

WIE IS…?
Roos (1981) studeerde journalistiek en internationale betrekkingen. Ze begon haar carrière bij RTV Utrecht en werkte daarna onder andere bij de NOS en omroep WNL. Inmiddels is ze presentator en journalist bij AVROTROS op radio en tv, onder meer bij de actualiteitenrubriek Een Vandaag. Daarnaast schrijft Roos columns voor het tijdschrift LINDA en vorig jaar kwam haar boek ‘Altijd blijven scheren’ uit, over mannen en mentale tegenwind. Ze is getrouwd met presentator Donatello Piras met wie ze een zoon en een dochter heeft. Het gezin woont in Amsterdam.

*EMDR (EYE MOVEMENT DESENSITIZATION REPROCESSING) IS EEN VEELGEBRUIKTE BEHANDELMETHODE IN DE PSYCHOLOGIE. BIJ EEN EMDR BEHANDELING HELPT DE PSYCHOLOOG JE OM DE EMOTIONELE LADING BIJ EEN HEFTIGE HERINNERING TE VERMINDEREN.

Dit interview uit 2025 verscheen als eerst in ons magazine Vizier.