Nurlaila Karin: ‘Het gevoel dat ik ‘anders’ ben, zet ik nu in als kracht’

Vanaf november 2021 speelt Nurlaila Karim haar laatste musicalrol in TINA – De Tina Turner musical. Van jongs af aan kampte Nurlaila met angsten waarmee ze in de loop der jaren één voor één afrekende. Inmiddels begeleidt ze zelfs andere mensen om het beste uit zichzelf te halen.

Interview: Jeroen Mei. Fotografie: Rosa Quist

Wanneer werd duidelijk dat je kampte met een angststoornis?
‘Op mijn negentiende. Ik had enorme angst om auto te rijden. Dat begon door een vervelende ervaring. Ik had net mijn rijbewijs gehaald en zat in een bandje. Niemand van de bandleden kon rijden, dus toen we een optreden in Antwerpen konden doen, zat ik achter het stuur. In het donker, in de stromende regen in een klein Suzuki busje op en neer. Volgepropt met instrumenten en dronken muzikanten. Mijn vingers stonden na afloop helemaal krom, zo verkrampt was ik.’

Hoe was je als kind?
‘Als mijn moeder mij vroeg ‘een gesneden bruin’ te halen bij de bakker, was ik al verschrikkelijk bang om iets fout te doen. Bang om het verkeerd te zeggen, bang om dom over te komen. In de jaren negentig wilde ik als tiener zo’n felbegeerde Levi’s spijkerbroek kopen, maar ik durfde de winkel niet in. En hoewel ik graag wilde sporten, was de sportschool een no-go voor mij. Altijd dacht ik dat ik gek en anders was. Ik schaamde me overal voor. Ik vind het wel ingewikkeld om over te praten, maar er is bij mij als klein meisje wel over grenzen heen gestapt. Ik voelde mijn eigen grens op een gegeven moment ook niet meer. Het overheersende gevoel wat ik overhield uit mijn jeugd is: ik doe het niet goed. Ik voelde me er buitenvallen, een beetje het zwarte schaap van de familie.’

‘ Ik hoef er niet meer bij te horen’

Toch kwam je al jong in het theater terecht.
‘Op het toneel zat ik in een rol, dan kruip je in andermans huid. Je hebt dan het gevoel dat je een beschermend masker draagt. Maar als ik me niet kon verschuilen, was het anders. Dan kon ik niet eens normaal praten, het was een en al gestotter en gestuntel. Dat is ontstaan tijdens een spreekbeurt op school. Ik was al vroeg ‘ontwikkeld’ en een jongen uit mijn klas trok toen publiekelijk mijn broek naar beneden: ‘Moet je eens kijken wat zij al heeft’. Vreselijk inderdaad.’

Zeilde jij, net als andere mensen met angst, lange tijd om je angsten heen met vermijdingsgedrag?
‘Klopt. Zo ben ik tien jaar getrouwd geweest met een man die alles voor mij deed. Die reed me bijvoorbeeld overal naartoe. Dan heb je dus geen last meer van je rijangst. Je wordt alleen heel erg afhankelijk, je pakt het niet aan. Net als een paracetamolletje slikken. Je hebt even geen hoofdpijn, maar de oorzaak blijft onaangeroerd. Als je angsten gaat onderdrukken, hou je ze alleen maar in stand. Dat kost heel veel energie.’

Hoe heb jij je in de loop der tijd ontwikkeld?
‘Voorheen leefde lang niet voor mezelf, maar voor anderen. Ik paste me aan om de wensen van anderen te beantwoorden. Moest ik daarvoor een rol spelen? Geen probleem, ik ben immers actrice. Als een kameleon kan ik elke kleur aannemen. Alles om maar geaccepteerd te worden, me geliefd te voelen en bevestiging en applaus te krijgen. Op een gegeven moment werd dat een bodemloze put. Applaus deed me helemaal niks meer. Ik was zo ver van mezelf verwijderd dat ik eens in de auto dacht: ‘Voor mij hoeft het niet meer. Ik rijd zo meteen tegen de vangrail aan, dan is het klaar’. Wat me weerhield, is dat ik niet kon bedenken wie er beter voor mijn kinderen kon zorgen dan ikzelf.’

‘Ik deed alles om me geliefd te voelen, om bevestiging en applaus te krijgen.’

Vervolgens kreeg je een ongeluk…
‘Iemand sneed mij af en ik belandde alsnog in die vangrail. Op dat moment hoor ik een nummer op de radio van mijn grote idool. Tina Turner: ‘You’re simply the best.’ Dat vond ik wel symbolisch. Ik volgde een opleiding tot NLP-coach en bij NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren) kijk je naar je angsten en naar de oorzaak daarvan. Welke boodschap zit eronder? Waarvoor wil die angst je beschermen? Angst is niet je vijand, maar een vriend als je op die manier leert kijken. Met NLP kun je ook positieve overtuigingen en je talenten versterken. Die opleiding is uiteindelijk mijn redding geworden. Het gevoel dat ik ‘anders’ ben, zet ik nu in als kracht. Ik hoef er niet meer bij te horen en me dus ook niet meer aan te passen of te pleasen. Ik kan daardoor in mijn kracht staan. Ik zie mezelf nu meer als een rondtrekkend circus, een zigeunerin, die overal en nergens thuis is.’’

Dat stoppen met ‘pleasen’ heeft nu zelfs gevolgen voor je carrière…
‘Ja, ik heb besloten om te stoppen met musicals. Ik speel nu nog afwisselend met Nyassa Alberta de hoofdrol in de TINA, de Tina Turner musical maar dat is mijn laatste grote show. Ik wil me volledig richten op het coachen van artiesten met bijvoorbeeld podiumvrees en mensen met angsten in het algemeen. Begrijp me goed, ik vind toneel fantastisch. Heb van zingen mijn beroep kunnen maken. Maar ik kan nog veel meer. Ik wil blijven geven, maar dan op een andere manier. Tijdens mijn musical carrière was ik al druk met coaching. Mijn kleedkamer was mijn praktijk. Een uur voor de show gaf ik NLP-sessies aan collega’s om vervolgens samen op te treden. In die wereld is heel veel behoefte aan mental coaching. Maar ook daarbuiten, merk ik.’

In 2019 speelde je een hoofdrol in de musical Mamma Mia, toen je moest stoppen wegens een burn-out. Heb je soms nog steeds moeite met het bewaken van je grenzen?
‘Aan die burn-out ging een lange weg vooraf. Het begon met een myoom ter grootte van een Galia-meloen vijf jaar daarvoor, waardoor mijn baarmoeder moest worden verwijderd. Ik zat toen midden in Sister Act en was al helemaal uitgeput. Daarna ben ik gewoon door blijven racen met rollen die elkaar veel te snel opvolgden. Intussen ging mijn demente vader naar een tehuis en heb ik voor hem gezorgd. Daarna ben ik gescheiden, overleed mijn vader, startte ik een bedrijf, zorgde voor drie kinderen en ben drie keer verhuisd. Terwijl ik gewoon die shows bleef doen. Een uitputtingsslag van jaren. Vervolgens kreeg ik een griepje dat niet over ging en dat deed het licht uit. Behoorlijk grenzeloos inderdaad. Mijn lijf moest me wakker schudden. Daarom is het ook goed dat ik stop met musicals, het was een harde leerschool in het bewaken van grenzen.’

‘ Angst is niet je vijand, maar je vriend als je anders leert kijken’

Tijdens de eerste lockdown schreef je een kindersprookje: ‘Een koning poept niet’, over poepangst. Wat was de aanleiding?
‘Ik had daar zelf heel lang last van. Tijdens het feestje voor mijn derde verjaardag moest ik heel nodig naar toilet. Toen ik klaar was, hoorde ik mijn oom heel hard roepen: ‘Bah, wat stinkt het hier!’ Daarna werden er grapjes over gemaakt: dat iedereen stinkt op de wc, en dat dat niet erg is. Maar bij mij kwam het heel hard binnen. De rest van mijn verjaardag zat ik op mijn kamer achter een gordijntje. Ik schaamde me dood. En durfde niet meer te poepen. Jarenlang heb ik me op school – en overal waar ik was – ingehouden. Met vreselijk buikpijnen ten gevolg. Heel veel kinderen hebben last van poepangst. Er zijn zelfs speciale poeppoli’s voor. Ik probeer het taboe op deze manier bespreekbaar te maken’

Je boekje was een groot succes, en je werkt nu aan een vervolg. Vertel?
‘De opvolger gaat over de hokjeswereld waarin we leven. Hokjes hebben ook alles met angst te maken. We plaatsen mensen in hokjes uit angst en we blijven zelf in ons hok uit angst. We willen niet afwijkend zijn en beantwoorden aan andermans verwachtingen. Mijn hok was musical. En daar stap ik nu uit.’

WIE IS…?
Nurlaila Karim (1975) is zangeres, theatermaker, moeder van drie kinderen en allround coach. Als musicalster vertolkte ze vele hoofdrollen en was onder andere te zien in Miss Saigon, Les Misérables en Mamma Mia. Vanaf november 2021 is ze – in haar laatste rol – te zien in TINA – De Tina Turner Musical.

Wist je dat?

Dit interview verscheen als eerst in het magazine de Vizier van de ADF stichting. Wil jij ook op de hoogte blijven van het laatste nieuws rondom angst en dwang en wil je de meest recente interviews en ervaringsverhalen lezen? Dat kan! Help mee als Vriend van de ADF stichting en ontvang Vizier voortaan viermaal per jaar in een neutrale envelop. Of Klik hier om het magazine gratis aan te vragen.

Uitgelezen?

Lees hier ook het interview met neuropsycholoog Erik Scherder waarin hij praat over zijn angsten. Of klik hier voor meer ervaringsverhalen en interviews.