Fenna (21) is studente psychologie in Amsterdam. Ze kreeg last van een angst- en paniekstoornis en dat sloeg over in hypochondrie. Lang kon ze zich niet voorstellen dat ze hier al zo jong mee te maken kon krijgen. Ze besloot de stilte te doorbreken en kwam erachter dat zij lang niet de enige was.

‘‘Het begon toen ik ineens werd overvallen door verschillende aanvallen. Ik wist niet zo goed wat het was, maar het gebeurde steeds vaker. In die tijd had ik last van mijn maag- en darmen, dus ik dacht dat er iets lichamelijks mis zou zijn. Ondanks dat ik zelf psychologie studeer, wist ik niet dat een angst- en paniekstoornis mij ook kon overkomen en dat de angsten zich zo fysiek konden uiten. De huisarts bevestigde dat het inderdaad paniekaanvallen waren en daarna volgde de ene aanval na de andere. Ik voelde me er enorm rot over. Ik ben nog zo jong en ik durfde tot voor kort alles nog. Ik keek alle enge horrorfilms, ik vond het leuk om te survivallen en dat was ineens over. Ik legde mezelf in het dagelijks leven ontzettend veel druk op en het lukte me niet meer om te ontspannen. Ik kon niet eens meer rustig een filmpje kijken op de bank.’’

‘‘Je wordt niet meer 100% de oude, maar wel 100% de nieuwe’’

‘‘Mijn angsten gingen uiteindelijk over in hypochondrie – de angst om ziek te worden. Ik had zoveel last van mijn maag- en darmen dat ik overtuigd was dat ik maagkanker zou hebben. Pas toen ik de bevestiging kreeg dat het niet zo was, kon ik weer rustig worden. Daarna verplaatste de hypochondrie zich naar dingen die plotseling zouden kunnen gebeuren. Ik had een hyperfocus op mijn lichaam en bij elke hartslag die iets anders deed, wilde ik de huisarts bellen om zeker te weten dat het geen hartaanval zou zijn.’’

‘‘Het kon zo niet langer, dus ik besloot om hulp te vragen. De behandeling die ik kreeg, werkte heel goed. Het feit dat ik hulp kreeg, zorgde voor een stukje meer rust. Omdat ik professionele hulp kreeg, voelde ik me veilig en leerde ik stukje voor stukje terug te komen in de maatschappij. Ik wist lange tijd niet wat er met me aan de hand was, maar door erover te praten, lukte het me om de ernst ervan in te zien en hulp te zoeken. In een dieptepunt zie je soms geen uitweg meer, maar het wordt altijd beter. Er zijn zoveel jonge mensen die hiermee te maken hebben en ik heb het leren zien als een onderdeel van mijn leven. Zoek hulp, want je wordt er niet meer 100% de oude door, maar wel 100% de nieuwe.’’