Daaf (69) is gepensioneerd en heeft 30 jaar in de psychiatrie gewerkt. Hij is vader van vijf kinderen en opa van elf kleinkinderen. Dertien jaar geleden kreeg hij last van angstklachten en is hij bang om iets op te lopen. Hij merkte dat zijn wereld klein werd en dat deed hem de stilte doorbreken.

‘‘Korte periode durfde ik de deur niet uit te komen. Ik was bang om flauw te vallen of ziek te worden zodra ik mijn huis verliet. Als mensen in mijn omgeving hoestten of ik me niet fit voelde, wekte dat bij mij een enorme angstreactie op. Hoewel de supermarkt nog geen tien minuten lopen was, koos ik voor de veilige weg en ging ik naar de dure biologische winkel om de hoek. Als mijn vriendin me wilde zien, moest ze naar mij toe komen. Ik durfde steeds minder en ik merkte dat de wereld steeds een stukje kleiner werd.’’

‘‘Voor mij was angst een leugen die ik geloofde’’

‘‘Ik zat met mijn dochter in de auto toen ik mij ineens niet goed voelde. Ik dacht dat er iets aan mijn hart mankeerde en zette mijn auto aan de kant. Ik werd naar huis gebracht. Toen later die middag de huisarts kwam, vertelde hij dat ik een angstaanval had gehad. Ik antwoordde stigmatiserend: ‘dat is toch alleen voor de cliënten waarmee ik werk?’ Ik had nooit gedacht dat dit mij kon overkomen, maar langzaam ontdekte ik dat het al lange tijd mijn leven beheerste. Voor mij was angst de leugen die ik geloofde. Je bent een verstandig mens en toch zijn er rare dingen die je wereld beperken. Dat is heel gek om te beseffen.’’

‘‘Ik ging op zoek naar hulp en die kreeg ik. Ik heb bewuster leren omgaan met mijn emoties en mijn reactie daarop. Door mijn vrijwilligerswerk als ervaringsdeskundige begeef ik mij in een omgeving waar praten over angst geen taboe is. In weinig woorden kan ik zeggen dat het even niet gaat en daar is begrip voor. Het is bevrijdend als mensen erover kunnen praten en ontdekken dat ze niet de enige zijn. Ik hoop dat straks de hele wereld een plek kan zijn waar niemand zijn angst hoeft te verbergen.’’