Aranka (27) had een moeilijke jeugd en vond het altijd al lastig om contact leggen met andere mensen. Toen ze in een medisch traject terecht kwam waarin ze niet werd geloofd door de artsen, knapte er iets. Het ging bergafwaarts en in haar dieptepunt was het duidelijk dat er hulp moest komen. Die hulp kwam er. Nu is ze weer op de goede weg en deelt ze haar verhaal.

‘‘Mijn angsten uiten zich dagelijks in verschillende vormen. De ene keer heb ik er last van met naar buiten gaan, de andere keer met reizen en weer een andere keer met eten. Vaak komt het erop neer dat ik bang ben om ziek te worden. Ik ben bang dat ik op openbare plekken ineens zal neervallen of dat er iets gebeurd waarbij ik niet weet hoe ik moet reageren. Met eten heb ik vaak de angst om heel dik of ziek te worden. De angsten zijn ontstaan toen ik op mezelf ging wonen. Het voelde alsof ik er toen alleen voor stond en er niemand meer zou zijn om me op te vangen.’’

‘‘Toen ik op mezelf ging wonen, kreeg ik te maken met allerlei lichamelijke klachten. Hiervoor ging ik destijds vaak naar de huisarts en belandde vervolgens in een langdurend medisch circuit. Ik had het gevoel dat er niet naar mij geluisterd werd en dat het de artsen meer om de klok ging dan om mijn gezondheid. Omdat ik mij niet gehoord voelde, moest ik zelf manieren vinden om mijn angsten te onderdrukken. Ik nam geen rust meer en stortte mij volop mijn werk. Als er ook maar één momentje van rust was, verzon ik zelf weer iets om dat op te vullen. Dan moesten ineens alle muren geschilderd worden of moest ik per se mijn haar blonderen. Het waren impulsen die mijn gedachten onderdrukten.’’

‘‘Ik leerde te accepteren dat ik het af en toe ook gewoon niet weet.’’

‘‘Ik heb lang rondgelopen met verkoudheidsklachten en de keren dat ik om hulp vroeg, wezen de artsen mij steeds opnieuw de deur. Na acht jaar werd er na een fikse longontsteking uiteindelijk toch een diagnose gesteld: astma. Ik was blij met de diagnose, maar er was iets geknapt. De longontsteking zorgde voor een dieptepunt. Ik was het vertrouwen in mezelf kwijt. In combinatie met mijn borderline ging ik mentaal in rap tempo achteruit. Het voelde uitzichtloos en uiteindelijk wilde ik niet meer leven. Ik deed aan zelfbeschadiging en ondernam meerdere zelfmoordpogingen. Ik schreeuwde om hulp en het was een teken dat ik nu echt moest gaan praten. Na de pogingen om mijn leven te beëindigen werd ik opgenomen. Eindelijk luisterden mensen naar me. Ik was daar heel dankbaar voor en tegelijkertijd vond ik het ook heel moeilijk om te accepteren dat ik het niet meer alleen hoefde te doen.’’

‘‘Eindelijk was er rust en ik zag weer toekomst. Tijdens de opname leerde ik te luisteren naar mezelf en te accepteren dat ik het af en toe ook gewoon niet weet. Op moeilijke momenten denk ik terug aan de sessies die ik daar kreeg en dat is enorm helpend. Ik ben heel hard aan het vechten voor herstel, maar dat is niet makkelijk. Ik ben soms bang dat mijn gedachtes toch weer de overhand nemen. Ik vind het belangrijk om dit bespreekbaar te maken, omdat ik merk dat ik mij te lang heb ingehouden. Als je niet om hulp vraagt, beland je alleen nog maar verder in de negatieve spiraal. Je mag je plekje in deze wereld durven innemen en je hoeft er niet alleen mee rond te lopen. Achter ieder mens ligt een verhaal en daar hoef je je niet voor te schamen.’’