Anouska (31) kampt al bijna heel haar leven met emetofobie: de angst om over te geven. Het beheerst op veel vlakken haar leven en momenteel heeft ze nog geen werkende oplossing kunnen vinden. Ze schaamt zich voor haar angststoornis. Juist daarom wil ze met haar verhaal het gesprek openen, omdat ze lang niet de enige is.

‘‘In mijn kindertijd kon ik al nooit omgaan met overgeven. Als er iemand binnen het gezin ziek was, verstopte ik me altijd. Ik wilde dat geluid niet te horen. Ook de momenten dat klasgenootjes moesten overgeven, staan altijd nog op mijn netvlies gebrand. Ik vond alles wat met overgeven te maken had verschrikkelijk, maar ik was er niet echt mee bezig totdat ik zelf een kind kreeg. Mijn buurman kwam een keer aan de deur met een zijn zieke zoontje op zijn arm. Hij vertelde dat hij in een restaurant gespuugd had en dat alles onder zat. Ik raakte enorm in paniek en ik dacht dat mijn kind dit ook zou gaan doen. Ik moest er niet aan denken dat dat zou gebeuren.’’

‘‘Schaamte is niet nodig, want je bent echt niet de enige’’

‘‘Toen mijn kindje toch een keer ziek werd, kreeg ik een rotgevoel van binnen. We waren een flink eind onderweg met de auto. Halverwege werd mijn zoon ziek en moest hij overgeven. Sindsdien durf ik nooit meer lange stukken te rijden samen met hem. Het was waarschijnlijk enkel een buikgriepje, maar de negatieve herinnering blijft zorgen voor een terugkerende angst. Op zo’n moment kan je niet weg uit de situatie. Ik ben bang om de controle te verliezen en aangestoken te worden als iemand in mijn omgeving overgeeft. Ik rij zelf nog wel auto, maar ik neem liever niet het openbaar vervoer vanwege de kans op besmetting. Ook durf ik niet naar pretparken, omdat ik bang ben om mensen daar te zien spugen of daar besmet te raken.’’

‘‘Ik vind het lastig om te accepteren dat overgeven ook bij het leven hoort. De laatste keer dat ik heb overgegeven is alweer vier jaar geleden, maar ik ben er de hele tijd bezig. Er is een constante angst over wanneer de dag komt dat ik me weer zo voel, wat ik dan moet doen en of het überhaupt wel weer overgaat. EMDR en Exposure-therapie hielpen niet voor mij, maar ik wil er graag mee leren leven en alsnog een helpende therapie vinden. Er is in mijn omgeving veel onbegrip en juist daarom doe ik mijn verhaal. Mensen zeggen vaak dat ik me niet zo aan moet stellen en verklaren me voor gek. Ik schaam me er daarom voor en dat is helemaal niet nodig, omdat ik niet de enige ben die hier last van heeft. Door erover te praten, hoop ik meer begrip te creëren en emetofobie bespreekbaar te maken.’’

>>Terug naar Ervaringsverhalen en Interviews