Anouk (19) werd vijf jaar geleden gediagnosticeerd met gegeneraliseerde angst- en paniekstoornis en een aantal fobieën. Hoewel ze veel daarvan heeft overwonnen, zorgt haar dwangstoornis er nu voor dat ze rolstoel gebonden is en niet meer naar school kan. Door haar verhaal te vertellen, hoopt ze op meer begrip en algemene bekendheid over dwangstoornissen.
‘‘In de zomervakantie was ik met mijn ouders onderweg naar Frankrijk. In de auto kreeg ik het ineens benauwd en had ik het gevoel dat ik zou stikken. Dat gevoel was zo naar dat ik bang was dat het weer zou gaan gebeuren. Ik kreeg steeds vaker paniekaanvallen en ik was ervan overtuigd dat ik zou gaan stikken. Iedere dag was het weer een strijd, dus ging ik hulp gaan zoeken en werd er ook agorafobie vastgesteld.’’
‘‘Al snel kwam ook mijn dwangstoornis opspelen. Ik zette mijn dwang in om controle te houden over situaties. Ik was bang dat er iets ergs zou gebeuren met mijn geliefden en alleen mijn dwang kon me rustig maken. Ik ben momenteel rolstoel gebonden, omdat ik te veel dwanghandelingen moet uitvoeren voordat ik een stap kan zetten. In de vijfde klas van het VWO moest ik stoppen met school. Het lukte me niet meer om toetsen te maken, omdat ik elke letter die ik opschreef meerdere malen moest overtrekken. Klasgenoten vonden het al gek genoeg dat ik mijn toetsen op een laptop maakte, dus ik loog dat ik last had van mijn pols. Ik durfde het niet te vertellen.’’
“Dwang is niet alleen smetvrees of het lopen op de witte strepen van het zebrapad’’
‘‘Ik werd opgenomen. Het was voor mij heel moeilijk om te stoppen met school, omdat ik niet kon doen wat anderen van mijn leeftijd wel konden. Exposure-therapie hielp voor mij niet en maakte mijn klachten zo erg dat ik begon met zelfbeschadiging. Ik ging naar een andere kliniek waar ik stabiel moest worden voordat ik aan mijn dwang kon gaan werken. Tot op heden ben ik bezig met mijn emoties te stabiliseren. Het leven met dwangklachten is ondragelijk. Ik zie mijn vriendinnen allemaal naar de universiteit gaan en het besef dat mijn leven ook zo had kunnen zijn is erg pijnlijk.’’
‘‘Ik heb zelf weinig hoop meer, maar mijn ouders en familie en vrienden steunen mij gelukkig. Dat is heel fijn. Ik merk dat er veel schaamte heerst wat betreft dwangklachten. Veel mensen komen er pas erg laat achter dat, waar ze last van hebben, een dwangstoornis is. Dwang is niet alleen smetvrees of het lopen op de witte strepen van het zebrapad. Als je er niet over praat, duurt het alleen nog maar langer voor je hulp krijgt. Op tijd hulp krijgen, is echt cruciaal. Praten is de eerste stap ernaartoe.’’
>>Terug naar Ervaringsverhalen en Interviews