Annelies (48) had na een heftige periode last van stressklachten en belandde in een burn-out. Die burn-out ging gepaard met veel angstklachten, waardoor ze in haar dieptepunt haar huis niet meer uit durfde. Ze nam de tijd om stapje voor stapje te oefenen om weer terug te keren in de maatschappij. Door haar verhaal te delen hoop te de taboe te doorbreken en meer begrip te creëren.

‘‘Ik bevond me in een moeilijk periode waarin ik heel veel stress had van mijn werk en een lastige thuissituatie. Toen ik op een zonnige middag met een vriendin op het terras zat, kreeg ik van het een op het andere moment last van hyperventilatie. Ik wist niet wat me overkwam. Ik kreeg het benauwd, werd duizelig en begon te zweten. Ik ben naar huis gebracht en maakte een afspraak met de huisarts. In de wachtkamer kreeg ik vervolgens nog een angstaanval. Van de huisarts kreeg ik medicijnen en het advies om voldoende rust te nemen. Daar moest ik niet aan denken, want ik wilde het liefst gewoon door met werken.’’

‘‘Ik kom mijn ‘monster’ nog regelmatig tegen, maar ik heb er mee leren omgaan’’

‘‘Ik nam een week rust en was van plan mijn werk weer op te pakken, maar ik kwam mijn bed simpelweg niet meer uit. Ik had een burn-out te pakken. Zodra ik naar buiten ging, werd ik duizelig of begon ik te hyperventileren. Het gebeurde steeds vaker totdat ik mijn huis niet meer uit durfde. Ik woon midden in de stad, dus er was geen andere mogelijkheid om via pleinen of brede straten boodschappen te moeten doen. Bij de GGZ was er een half jaar wachttijd, dus ik kreeg online therapiesessies. Dat hielp heel erg, omdat ik dan niet uit huis hoefde. Ik wilde niet de rest van mijn leven thuis op de bank doorbrengen, dus ik ben veel gaan oefenen. Ik ging eerst alleen de straat uit en dan weer terug en zo ging ik steeds een stapje verder. Het heeft anderhalf jaar geduurd voordat ik weer alleen over straat durfde. Ik heb mijn vrijheid teruggekregen. Ik kom mijn ‘monster’ nog regelmatig tegen, maar ik heb er mee leren omgaan.’’

‘‘Ik heb mijn grenzen leren aangeven. Hierdoor ben ik mensen kwijtgeraakt, maar daarvoor zijn ook weer heel veel positieve mensen voor in de plaats gekomen. Ik werd niet begrepen door de mensen die dichtbij mij stonden en kreeg vaak opmerkingen te horen als ‘ah joh het zit tussen je oren’ of ‘je kan het echt wel hoor’. Ik moest afspraken met vrienden afzeggen door mijn angsten en dat werd me niet in dank afgenomen. Dat was heel moeilijk, maar ook begrijpelijk. Ik moest open kaart gaan spelen en ik deelde mijn verhaal op Facebook. Gelukkig kreeg ik daar heel fijne reacties op. Het is heel belangrijk om welke angst dan ook bespreekbaar te maken en de taboes hierop te doorbreken. Ik ben blij dat het nu beter gaat met mij, maar ik wil er ook alles aan doen om met mijn ervaring anderen te kunnen helpen en te laten praten. Het zal een last van je schouders af laten vallen.’’