OCD: Mijn Grootste en Beste Les Ooit
Ervaringsverhaal Mourice Schuurmans (33 jaar)
Auteur: Mourice Schuurmans
Al sinds ik kind ben, los ik alles zelf op. Emoties, stress, problemen, ik vond altijd wel een manier. Op de basisschool werd ik structureel gepest. Eerst verbaal, later fysiek. Thuis werd er niet over emoties gepraat, dus ik leerde mijn angsten zelf te dragen. Jaren van opgebouwde stress en onverwerkte emoties stapelden zich op.
Maar toen ik 16 werd stopte het pesten en leek mijn leven de goede kant op te gaan. Ik dacht dat ik daardoor eindelijk van mijn angsten af was. Niets bleek minder waar. Na jaren van een onderliggende angststoornis sloeg OCD op mijn 27ste in als een bom. Van de ene op de andere dag werd mijn brein een nachtmerrie. Mijn hoofd werd overspoeld door extreem pijnlijke, gewelddadige gedachten over de mensen van wie ik het meest hield. Mijn brein gaf me de ene verschrikkelijke angst na de andere. Heel eerlijk? In die periode voelde ik mij een monster. Het was een constante stroom van angst, paniek, schuldgevoelens en terreur. Ik wens dit niemand toe.
De diagnose & de wachttijd die mijn hoop brak
Toen ik eindelijk naar de huisarts ging, kreeg ik al snel een doorverwijzing naar de GGZ. Mijn diagnose? OCD. Voor het eerst voelde ik opluchting. Dit had een naam. Ik was niet gek. Ik was niet alleen. Die dag voelde ik een rust die ik al tijden niet meer had ervaren. Maar die opluchting verdween toen ik hoorde dat ik acht maanden moest wachten op therapie. Acht maanden? Ik kon amper mijn hoofd boven water houden. Hoe moest ik dit in godsnaam overleven?
Iedere dag voelde als overleven. Geen hulp, geen steun, alleen ik, gevangen in een eindeloze stroom intrusieve gedachten. Ik voelde me compleet machteloos. Ik had geen andere keuze dan zelf op zoek te gaan naar antwoorden. Ik las elk boek over OCD, luisterde naar podcasts en bekeek eindeloos veel video’s. Alles om maar iets van verlichting te voelen voor de angst die ik elke dag ervoer. Het was verre van perfect. Het was chaotisch en uitputtend. Maar het was genoeg voor mij om door te kunnen gaan.
De moeilijkste strijd van mijn leven
Toen ik eindelijk aan de beurt was voor therapie, veranderde dit alles. Voor de eerste keer in mijn leven leerde ik dat angst vermijden niet de oplossing was. De enige weg eruit was er doorheen. ERP-therapie (exposure en responspreventie) leerde mij dat ik mijn meest verschrikkelijke gedachten er kon laten zijn zonder erop te reageren. Geen geruststelling zoeken. Geen controle uitoefenen. Gewoon er laten zijn.
Ik zal niet liegen. Het was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Alles in mij schreeuwde dat ik weg moest rennen, maar met de hulp van mijn therapeut lukte het om mijn angsten stukje bij beetje te confronteren. Langzaam veranderde er iets. De angst werd minder. De gedachten verloren hun kracht. Voor het eerst in tijden voelde ik rust in mijn lichaam. En ik herinner me nog een dag waarbij ik voor het eerst in tijden iets voelde wat ik lange tijd vergeten was; rust en blijdschap.
Waar ik nu sta
Op dit moment? OCD heeft geen controle meer over mij. Ik heb geleerd hoe ik met mijn angsten om moet gaan. Ik weet hoe OCD werkt, en ik weet hoe ik het klein houd. In mijn dagelijks leven heb ik er nauwelijks last van. Maar die moeilijke periode heeft me zeker wel veranderd. OCD verscheurt je realiteit. Het sloopt je zelfbeeld, je vertrouwen, je kracht. Niemand zou hier alleen mee moeten dealen.
Voor de persoon die dit leest en OCD heeft: weet dat je niet alleen bent. Net als ik zijn er zoveel anderen die gestaan hebben waar jij nu staat. Deze mensen zijn net als ik nu OCD-vrij en hebben hier dag tot dag geen last meer van.
OCD is verschrikkelijk. Je hebt dit niet verdiend. Maar onthoud dit: dwang is niet levenslang. Er is een leven na OCD.
