Emeto wat?!

Het zaadje is geplant in mijn vroege jeugd, waarin ik als kind altijd heel snel wagenziek werd. Ook kon de misselijkheid soms ineens spontaan opkomen tijdens het eten, waarna ik de hele tafel vervolgens onder spuugde.

Het is erger geworden toen ik met een paar vriendinnen naar Engeland vloog en op de heenweg in het vliegtuig mijn eerste paniekaanval kreeg i.c.m. spugen. En ja, ik maakte mezelf daarna wijs dat het hele vliegtuig dit gezien, gehoord en geroken had en mij vies vond. Heel vernederend voelde dat.

Tel daarbij op een (ex-)schoonmoeder met anorexia die haar probleem op mij wist te projecteren door constant wanneer ik daar was en iets at op mij zat te letten wat en hoeveel ik in mijn mond stopte. Tot het moment dat ik dichtklapte en mijn (ex-)schoonvader met zijn vuist op tafel sloeg en riep: je moet wel goed eten hoor! Toen was het einde zoek en heb ik daar nooit meer durven eten.

Binnen deze relatie heb ik mezelf vervolgens de druk opgelegd om het tegendeel te bewijzen dat niet ik degene was met een eetstoornis. Die lat werd steeds hoger en hoger gelegd. Ik mocht daar vooral niet spugen, want wat als ze dan zouden denken dat ik anorexia had.

”Sinds een jaar of twee ben ik er meer open over geworden en meer over gaan praten”

Jarenlang heb ik dit ”probleem” (gedwongen) weggestopt en verborgen weten te houden, uit angst en uit schaamte voor wat anderen van mij zouden denken en vinden. Sinds een jaar of twee ben ik er meer open over geworden en meer over gaan praten en kom ik tot de ontdekking en conclusie dat ik zéker niet de enige ben.

Maar jeetje, wat kan dit je leven beheersen, beklemmen en vooral: overheersen. Want nee, het is voor mij geen vanzelfsprekendheid om lekker gezellig en ongedwongen met collega’s, oftewel in gezelschap, uit eten te gaan of lekker te gaan lunchen met een vriendin, want wat als? Of om lekker ongedwongen met het vliegtuig of met de auto op vakantie te gaan met een groep mensen die ik niet ken, want wat als?

”Overgeven en me daaraan overgeven”

Inmiddels weet ik dat de enige manier om deze angst (eventueel) te overwinnen is, om mezelf er steeds weer opnieuw aan bloot te stellen en mijn angst recht in de ogen aan te kijken en er dwars doorheen te gaan, erover te praten en het te benoemen door mezelf te uiten. Want doe ik dat niet, dan ontstaat er letterlijk een brok in mijn keel in situaties waarin het voor mij niet veilig voelt.

En ja, dat is soms zwaar, heel zwaar en daarin heb ik nog een lange weg te gaan. Maar stapje voor stapje kom ik steeds dichter en dichter bij mijn einddoel en dat is: accepteren en loslaten. Dat kan in mijn geval soms heel letterlijk betekenen: overgeven en me daaraan overgeven. En daar dan vervolgens ook helemaal oké mee zijn, zonder schaamte of wat dan ook!

Zelfliefde en zelfacceptatie heet dat.