Mirte (46) heeft een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS). Een psychische aandoening die is ontstaan door verschillende trauma’s uit haar jeugd. Het beheerst haar leven tot op de dag van vandaag, maar ze leert er steeds beter mee om te gaan. Door te praten hoopt ze het taboe te doorbreken.

‘‘Mijn dissociatieve identiteitsstoornis uit zich in voortdurende wisselingen in persoonlijkheden die gedurende de dag naar voren komen. Dat brengt een hoop angsten met zich mee. Ik vind het niet fijn om naar een stad te gaan waar veel mensen zijn of ik ben bang dat er plotseling iets vervelends gebeurd. Die angst beheerst mijn leven en maakt het onmogelijk om een ‘normaal leven’ te leiden. Ik kan amper dingen plannen en moet altijd per dag kijken of ik dingen kan ondernemen. De persoonlijkheden die elkaar afwisselen zijn elk door één of meerdere trauma’s uit mijn jeugd ontstaan. De verschillende persoonlijkheden die ik heb hebben dan ook verschillende leeftijden en dat maakt het erg zwaar.’’

‘‘Door te praten lukt het mij om orde te scheppen in de dagelijkse chaos’’

‘‘Vaak weet ik zelf niet meer wat er overdag is gebeurd of wat ik gedaan heb. Als andere persoonlijkheden het van je overnemen, weet je zelf niet meer wat je doet. Later op de dag kan ik me niks meer herinneren en zijn het enkel nog zwarte gaten. Gelukkig loop ik al lange tijd bij een psycholoog en door te praten lukt het mij om orde te scheppen in de dagelijkse chaos. Ik leer steeds beter om die persoonlijkheden in mij samen te laten werken. Thuis kan ik mezelf zijn, omdat ik dan in een veilige omgeving ben. Mijn gezin kent mij niet anders, maar de reacties van andere mensen variëren heel erg. Er is namelijk veel onbegrip. Ik kan bijvoorbeeld geen afspraken maken, omdat ik vooraf niet weet hoe mijn dag loopt. Ik snap heel goed dat anderen dat niet begrijpen, omdat er maar weinig over bekend is. Daarom is het belangrijk om het gesprek te openen.’’

‘‘Mijn ziekte zal nooit helemaal verdwijnen, maar mijn therapeut helpt mij mijn leven dragelijker te maken. In de therapiesessies leer ik oefenen hoe ik met bepaalde situaties moet dealen. Het is voor mij heel belangrijk om deze aandoening bespreekbaar te maken, omdat er veel taboes op rusten. Zolang er niet over gesproken wordt, blijft dat zo. Er zit altijd een verhaal achter de persoon die de angsten ervaart en alleen al enige woorden van steun of begrip kunnen mensen met een angststoornis veel goed doen.’’

>>Terug naar Ervaringsverhalen en Interviews