Mayca (22) woont zelfstandig in een appartementencomplex voor mensen met autisme. Al sinds haar jonge jeugd heeft ze last van emetofobie, dat door de jaren heen is overgeslagen in hypochondrie. Nu heeft ze haar eigen manieren gevonden om ermee om te gaan en wil ze de stilte doorbreken.

‘‘Mijn emetofobie is waarschijnlijk ontstaan toen ik een keer moest overgeven, maar niet op tijd bij het toilet kon zijn. Het was een heel naar gevoel om de controle kwijt te raken en dat iemand anders mij moest helpen. Inmiddels heb ik al meer dan tien jaar niet overgegeven, maar bij elk misselijkheidsgevoel voelt het alsof het weer gaat gebeuren. Dan schiet ik enorm in de stress. De emetofobie werd steeds erger. Op de middelbare school keken we een documentaire waarin werd overgegeven. Ik kreeg een heftige paniekaanval en nadat ik zo gestrest thuis kwam is mijn moeder gaan uitzoeken wat er speelde. Het liep zo uit de hand dat ik ongeveer een maand lang leefde op droog brood en water, omdat ik niet meer durfde te eten.’’

‘‘Toen ik zo’n vijftien kilo was afgevallen in een erg korte tijd, gingen de alarmbellen rinkelen. Na EMDR-therapie leek het wat beter te gaan. Tijdens de EMDR-therapie had ik nog geen diagnose maar toen het uiteindelijk werd gediagnosticeerd, was ik erg opgelucht. Mijn angsten hadden nu namelijk een naam gekregen. Twee jaar terug heb ik gekozen voor exposure-therapie, maar dit zorgde er juist voor dat mijn angst weer erger werd. In de loop van de jaren is de emetofobie overgegaan in hypochondrie en ben ik enorm bang voor elk pijnprikkel die ik ervaar in mijn lichaam. Ik denk dan gelijk dat er iets mis zou zijn met mijn hart of dat ik kanker zou hebben, waardoor ik weer heel erg in paniek raak. Ik heb eigen manieren gevonden om ermee om te gaan, maar het is zeker nog niet voorbij. Ik wil bijvoorbeeld nooit zwanger worden, want ik moet er niet aan denken dat ik of mijn kinderen ziek kunnen worden. De angst beïnvloed alles in mijn leven’’

‘‘Het is belangrijk om erover te praten, omdat angst gewoon bij het leven mag horen’’

‘‘In mijn eigen omgeving ervaar ik veel onbegrip. Dan zeggen ze tegen me: ‘doe gewoon eens je vinger in je keel, dan kom je er wel overheen.’ Als het zo makkelijk was, had ik dat natuurlijk al lang gedaan. Ik snap dat het lastig is om je als buitenstaander in te leven in iets onbekends, maar je kunt op zijn minst wel naar de ander luisteren. Als je zelf degene bent met een angststoornis, is belangrijk om erover te praten. Dan wordt het straks niet meer iets geks en mag angst gewoon bij het leven horen.’’

>>Terug naar Ervaringsverhalen en Interviews