Een brief aan jou, mijn angstmonster!

Het is weer eens zo ver. Mijn benen trillen hevig, mijn hart gaat te keer alsof ik de marathon aan het rennen ben en mijn maag verkrampt zich. En dat is allemaal jouw schuld! Er gaat geen dag voorbij dat je niet aanwezig bent. Je bent er dag en nacht en je maakt mijn leven ontzettend moeilijk, zwaar en pittig. Daarnaast ontneem je mij de kans om wensen en dromen na te jagen.

Het is elke dag een zoektocht naar wat ik wel kan en mag doen van jou en wat niet. Ik wil je te vriend houden, want ik weet hoe je te keer kan gaan als ik mij niet aan jouw grenzen en regels houd. Het lukt je zelfs om mij lichamelijk kapot te maken waardoor er dagen zijn dat ik amper mijn bed uit kan komen.
Daardoor kan ik je soms wel achter het behang plakken! Ik heb al vele psychologen gesmeekt om mij te helpen van jou af te komen. Ondertussen ben ik er wel achter dat ik je nooit kwijt zal raken en dat ik mijn verdere leven met jou voort moet zetten.

Therapie

Uit alle therapieën die ik tot op heden heb gehad, heb ik geleerd dat jij mij wilt beschermen tegen de gevaren in de wereld. Je doet je werkzaamheden alleen veel te goed. Je staat te scherp afgesteld waardoor je bij de kleinste dingen al aan de noodrem trekt.

Dankbaarheid

Ik moet je dus eigenlijk dankbaar zijn dat je je werkzaamheden goed uitvoert, want daardoor zorg jij dat ik in leven blijf. Al vind ik het wel erg hoog gegrepen om jou dankbaar te zijn, je hebt mij tenslotte veel verdriet gedaan. Het voelt ontzettend dubbel, want er zijn zo veel dingen in het leven waar ik zo extreem naar verlang, maar waarbij jij alleen al als ik eraan denk alle alarmbellen in mijn hoofd en lichaam laat rinkelen. Het liefst nog met toeters en bellen erbij om het nog geloofwaardiger te maken.

Team

Zullen we samen opzoek naar een middenweg? Jij zou mij best wat meer mogen vertrouwen dat wat ik doe niet gevaarlijk is en ik zou liever tegen je kunnen zijn waardoor wij een team vormen. Laten we dit als doel stellen voor de aankomende tijd. Gun mij de dingen waar ik naar verlang en ik zal jou met liefde gaan behandelen. Ik geloof er in dat ons leven er dan een stuk mooier uitziet.

Een angststoornis bestrijd je niet met vechten maar met liefde (voor jezelf).
Omarm je kwetsbaarheid!

Liefs, Frederike

Frederike (31 jaar) schrijft voor de Angst Dwang en Fobie stichting columns over haar angst- en paniekstoornis en hoe die haar leven beïnvloeden. Ze woont samen met haar man en hun twee katten, die haar steun en toeverlaat zijn. Haar wens is om het taboe op psychische stoornissen te doorbreken. 

/12 Reacties/door

Documentaire ‘Mijn angst’

In de documentaire ‘Mijn Angst’ volgen we Solange van Essen (21), Twan van den Hazel (15), en Marjolijn van Kooten (50). Dit zijn drie totaal verschillende mensen die één ding gemeen hebben, namelijk het hebben van een angststoornis. In hun dagelijkse activiteiten worden ze vaak belemmerd door deze angst én hebben ze regelmatig een paniekaanval. Wij nemen je mee in hun dagelijkse leven en laten zien hoe het voelt om een paniekaanval te ervaren.

De makers

Wij zijn Bart van der Lugt (19) en Loes Ansen (21), twee studenten met een passie voor filmen en human interest verhalen. Benieuwd hoe het maken van deze documentaire ons verloopt? Neem dan vooral een kijkje op onze Instagrampagina: Mijn Angst!

Waarom maken wij deze documentaire?

Het is ons doel om bewustzijn te creëren bij met name jonge kijkers. Veel jongeren met een angststoornis schamen zich en delen dit niet met de mensen om hun heen. Ze hebben vaak het gevoel dat ze de enige zijn. Dit terwijl er uit onderzoek blijkt dat 1 op de 10 jongeren kampt met een angststoornis. Met deze documentaire willen wij het taboe doorbreken en het onderwerp bespreekbaar maken.

Bekijk hier de trailer: ‘Mijn angst’

Waar kan ik het zien?

Vrijdag 1 juli mogen wij de documentaire voor 200 mensen vertonen in de Breede Beek in Nijkerk. ADF geeft 2 keer 2 kaartjes weg voor de vertoning. Lijkt het jou leuk om kaartjes te winnen? Stuur dan een mailtje naar bartvdlugt@icloud.com met een korte uitleg over waarom angst bespreekbaar moet worden!

Blijf op de hoogte van de ontwikkelingen van onze documentaire via onze Instagrampagina: https://www.instagram.com/mijn_angst/
/0 Reacties/door

Oud geleerd, oud gedaan

,

In de afgelopen 100 jaar hebben wij er een extra levensfase bijgekregen. Vroeger was je afgeschreven als je met pensioen ging. Tegenwoordig worden mensen steeds ouder en blijven ze langer vitaal. Toch blijft de behandeling van angst en depressieklachten bij ouderen achter. Gert-Jan Hendriks wil zich inzetten om de onderbehandeling van ouderen aan te pakken, vertelde hij gisteren in zijn inaugurele rede.

Hendriks is werkzaam als psychiater bij Pro Persona en hij is als bijzonder hoogleraar verbonden aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Hij zit tevens in het bestuur van de ADF stichting. In 2019 is hij al gestart als bijzonder hoogleraar, maar vanwege corona werd zijn inaugurele rede verschillende keren verzet. Op 15 juni 2022 was het dan eindelijk zover. Hij hield zijn lezing voor een groot publiek in de aula van de Universiteit.

Er wordt vaak gezegd dat vergrijzing een druk op de zorg geeft. In de afgelopen periode van corona werden de 65 plussers in een keer benoemd tot een groep mensen die oud en kwetsbaar zijn en beschermd moesten worden. Veel mensen herkenden zich hier niet in. Er heerst een grote diversiteit van mentale en fysieke gezondheid in deze groep. Velen staan nog volop in het leven en zijn nog heel actief tot hoge leeftijd. Anderen zijn lichamelijk en/of psychisch kwetsbaar, maar dat geld ook voor mensen in andere leeftijdscategorieën.

In deze periode van welvaart groeit het aantal ouderen gestaag. Op dit moment is 20% van de bevolking 65 jaar of ouder, in 2050 zal dat naar schatting 30% zijn. Ook deze mensen kunnen last hebben van psychische klachten. In deze groep zijn depressie en angst stoornissen de meest voorkomende psychische klachten. Het zou mooi zijn als ouderen daar goede behandeling bij krijgen, zoals cognitieve gedragstherapie met exposure en respons preventie bij een angst stoornis. Helaas is dat niet altijd het geval.

Ageism

Het vermogen om te kunnen veranderen wordt onderschat. Ageism (oftewel leeftijdsdiscriminatie) is een vorm van impliciete en expliciete discriminatie van individuen of groepen op basis van leeftijd en de gewoonte om mensen omwille van hun leeftijd te onderwaarderen. Ageism zorgt ervoor dat mensen het gevoel hebben dat ze er niet meer toe doen in de maatschappij en het schept afstand tussen de oudere en jongere generaties.

Zo werkt het ook bij de behandeling van ouderen. Vanwege vooroordelen en stigma krijgen mensen met een hogere kalenderleeftijd een andere hulp. Terwijl de bestaande methoden, zoals cognitieve gedragstherapie prima kunnen helpen, ook bij ouderen.

Een voorbeeld: Sommige ouderen hebben last van angst om de straat op te gaan. Bij hen wordt dit minder snel als problematisch ervaren. Zij worden door familie, vrienden en hulpverleners eerder geholpen met bijvoorbeeld boodschappen doen, het wordt sneller van hen overgenomen. Op korte termijn een heel mooi gebaar. Op lange termijn neemt de zorgafhankelijkheid toe en de zelfstandigheid en sociale contacten nemen af. En dat zorgt er weer voor dat er steeds meer zorg nodig is.

Oud geleerd, oud gedaan

Hendriks pleit in zijn rede voor meer gebruik van cognitieve gedragstherapie met exposure en respons preventie. Deze behandeling kun je aanpassen aan de doelgroep en natuurlijk aan het individu. Zo zou een oudere dame met straat vrees in een kortdurend exposure traject van acht dagen weer een stuk zelfstandiger kunnen worden en haar leven weer op kunnen pakken.

Verandering

In de komende jaren wil Gert-Jan Hendriks zich in gaan zetten voor verandering in de hulp aan 65 plussers door zich op drie zaken te richten:

  1. Onderwijs, samen met zijn collega’s geeft hij colleges over hulp aan ouderen voor studenten psychologie en psychiatrie aan de Radboud Universiteit in Nijmegen.
  2. Wetenschappelijk onderzoek, om de hulp aan 65 plussers in te verbeteren en wetenschappelijk te onderbouwen.
  3. Patiëntenzorg, er komt een praktische handleiding die makkelijk toepasbaar is voor praktijkondersteuners van huisartsen en psychlogen.

Zo hoopt Hendriks de onderbehandeling van ouderen aan te pakken en zo de kwaliteit van leven te vergroten.

 

Gert-Jan Hendriks is sinds 2008 werkzaam bij Overwaal, expertisecentrum voor Angst-, Dwangstoornissen en PTSS, onderdeel van Pro Persona. Naast zijn werk als psychiater is hij verantwoordelijk voor het behandel- en onderzoeksprogramma voor Angst-, Dwangstoornissen en PTSS. Hij promoveerde in 2009 op de behandeling van angststoornissen bij ouderen en is sinds 1 april 2019 als bijzonder hoogleraar verbonden aan de Radboud Universiteit, Behavioural Science Institute. Zijn leeropdracht is de behandeling van angststoornissen en depressie bij ouderen.

/3 Reacties/door

Het verhaal centraal

, , , ,

Op dinsdag 21 juni 2022 vindt het Symposium High Lights plaats. Het hoofdthema is: Het verhaal centraal. Ervaringskennis wordt steeds meer gebruikt binnen de GGz als aanvulling op en/of onderdeel van de behandeling. Of je er nu over schrijft, praat, of het op een andere manier deelt met anderen. Je verhaal is belangrijk en daar gaat dit symposium over. Het is een mooie inspiratie voor hulpverleners, mensen met psychische klachten, hun naasten en alle mensen met hun eigen verhaal.

Voorzitterspanel

Annemarie van der Meij, plv. opleider psychiatrie en locatie opleider psychiatrie locatie Nijmegen Peter Oostelbos, ervaringsdeskundige. Lonneke Wouts, opleider psychiatrie aandachtsgebied ouderen en coördinator opleiding klinische geriatrie

Programma

16.00 – 16.30 uur Ontvangst met koffie en thee
16.30 – 17.00 uur Opening door dr. Marc Verbraak, lid Raad van Bestuur Pro Persona
17.00 – 18.00 uur De verhalenbank Prof. dr. Floortje Scheepers
18.00 – 18.30 uur Pauze met broodjes
18.30 – 19.10 uur NET Therapie Rosa Bronswijk, psychiater FACT VIP Pro Persona in Arnhem
19.10 – 20.15 uur Ellen Deckwitz, dichteres, columniste NRC
20.15 uur Afsluiting

Accreditatie is aangevraagd bij de NVvP, FGzPt, Register Vaktherapie, de VSR en het kwaliteitsregister V&V.

Samenvattingen en lezingen

De verhalenbank

Floortje Scheepers zal in haar lezing stilstaan bij het project ‘de verhalenbank psychiatrie’.
Waarom is ervaringskennis relevant voor zorginnovatie en wat leveren verhalen van mensen op? Kwalitatief maar ook kwantitatief onderzoek doen met verhalen kan ons helpen zicht te krijgen op ervaringen van mensen. De opzet en aanpak van de verhalenbank wordt besproken, eerste resultaten van onderzoek en samenwerking met andere initiatieven om de krachten te bundelen en ervaringskennis een plek te geven in zorg, onderwijs en onderzoek. Ook wordt stilgestaan bij de definitie van ervaringskennis en waarom traditioneel onderzoek niet passend is bij deze kennisbron.

NET Therapie

Narratieve Exposure Therapie
De Narratieve Exposure Therapie (NET) is een kortdurende traumagerichte therapie ontwikkeld voor patiënten met een posttraumatische stres stoornis (PTSS) die in het verleden meerdere complexe traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt. Tijdens de NET wordt exposure toegepast op de traumatische ervaringen in chronologische volgorde én worden deze gebeurtenissen geïntegreerd in het levensverhaal. Het doel van de therapie is om de gefragmenteerde delen van de verschillende traumatische gebeurtenissen om te vormen tot een samenhangende biografie. Tijdens de lezing wordt aan de hand van een casus de theoretische achtergrond en de praktische uitvoering van de NET besproken.

Lezing Ellen Deckwitz

Ellen Deckwitz zal een eigen column voordragen. Iedereen die haar columns in de NRC volgt weet dat het omgaan met depressies een terugkerend thema in haar werk is, waar ze op eigen wijze over schrijft. Open, sensitief, maar ook met humor. Een gelauwerde dichteres is ze. Een schrijfster van boeken over poëzie. En nog veel meer.

Deelname is gratis.

U kunt zich inschrijven via de link: Symposium High Lights 2022.
Meldt u zich tijdig aan, want er is een beperkt aantal plekken beschikbaar.

Locatie

U bent tijdens de lezing bereikbaar in

Pro Persona
Locatie Wolfheze, Pastoraal Centrum (kerk)
Wolfheze 2
6874 BE WOLFHEZE
026-4833111

 

/0 Reacties/door

Eerlijk en optimistisch

Vier jaar geleden, ik was toen 35, viel ik uit op mijn werk met een burn-out en angstklachten. Maar ach, wat wil je; een leuke baan, veel vrijheid, een gezin, twee jonge kinderen, en maar rennen… alles willen, en veel kunnen. Dat was niet helemaal gezond. Snap ik heus wel.

Het concept angststoornis was mij niet onbekend. Op mijn 19e had ik mijn eerste paniekaanval. Ik sukkelde ruim een jaar door, zonder te weten wat het was. Pas toen kreeg ik de diagnose paniekstoornis. Die ik met medicatie destijds prima onder controle kreeg. Ach, zo had iedereen wel wat. Dacht ik toen.

Een aantal jaren later, op mijn 27e, kreeg ik er opnieuw last van. Paniekaanvallen. Maar ja, ik had ook wel veel stress. Toch weer medicatie. Ook weer therapie. Twee jaar rustig aan doen. En toen kon ik weer.

Balans

Toen ik op mijn 35e wéér uitviel met paniek, dacht ik: tja, had je maar wat rustiger aan moeten doen. Je hebt een bepaalde kwetsbaarheid, die ervoor zorgt dat je belastbaarheid minder is dan die van ‘normale’ mensen. Misschien moest ik dat dan nu maar onder ogen zien. Op zoek gaan naar een nieuwe balans.

Dat varkentje zou ik wel even wassen. Wat ik wil, dat kan ik. Ik begon er zelfs een eigen blog over. Om te laten zien hoe je dat doet: een angststoornis hebben, en toch je balans uiteindelijk vinden.

Sowieso: dat mensen psychisch kwetsbaar zijn, daar moet meer over gesproken worden. Minder taboe. Daar wilde (en wil) ik dolgraag mijn bijdrage aan leveren. En zo had mijn angststoornis toch nog een doel.

Geen heldenverhaal

Het liep anders. Mijn laatste blog schreef ik meer dan twee jaar geleden. Daarna werd het stil. Dat mooie verhaal, waarin ik sterker de strijd uit kwam, dan dat ik erin ging, dat kwam er niet. Er gebeurde teveel.

Het werd geen mooi verhaal. Ik struikelde meerdere keren in de systemen die we in Nederland ‘vangnet’ noemen. Door de druk en de stress werd ik zieker. En ik nam het mezelf nog kwalijk ook. Niet sexy om over te bloggen. Dus dat deed ik dan ook niet.

Op dit moment ben ik 39. Vier jaar geleden uitgevallen op mijn werk, en nog steeds minimaal belastbaar. Zorgen voor mijn gezin voelt met grote regelmaat als topsport. De waanzin in mijn hoofd beteugelen, is een baan op zich. Als je vier jaar geleden had verteld hoe ik er nu bij zou zitten, dan had ik je uitgelachen.

Aangenaam

Hoi, ik ben Daniëlle. Ik heb een angststoornis die vele gezichten kent. Ik heb jaren prima gefunctioneerd, maar daar kwam vier jaar geleden verandering in. Het gaat niet makkelijk, maar ik probeer er iets van te maken. Ik heb geen heroïsch heldenverhaal, maar wel een écht verhaal. Net als velen van jullie. Ik vind het belangrijk dat ook die verhalen verteld worden. Mooi en lelijk.

Deze column is mijn verhaal in een notendop. Zodat je een beetje weet wie ik ben. Vanaf nu ga ik weer schrijven. Niet op mijn eigen website, maar voor de ADF Stichting. Omdat ik praten over psychische problematiek in een steeds complexer wordende maatschappij van levensbelang vind. En ik daar graag mijn steentje aan bij wil dragen. Eerlijk, én zoveel mogelijk optimistisch.

/5 Reacties/door

Magazine Vizier zomer 2022

, , ,

Volgende week valt de nieuwste editie van ons prijswinnende blad Vizier op de mat bij alle donateurs van de ADF stichting. Dit keer staan er artikelen in over o.a. therapeutisch sporten, hulp aan kinderen met een fobie en OCD met intrusies.

Ben je nieuwsgierig? Wil je ons blad ook graag ontvangen? Voor €5 per maand (of €60 per jaar) steun je ons mooie werk en krijg je het blad Vizier vier keer per jaar thuis gestuurd. Op onze website vindt je meer informatie: Help mee

/0 Reacties/door

Slaap onderzoek

,

Slaapt u slecht? En heeft u klachten van stress, spanning of angst? Leest u dan verder over het Betere nachten, betere dagen onderzoek.

Goed slapen helpt bij het verwerken van emoties. Maar veel mensen met klachten van stress, spanning of angst slapen juist slecht. Staat u op een wachtlijst voor behandeling van deze klachten, of bent u recentelijk gestart met behandeling, en herkent u dit? Doe dan mee aan wetenschappelijk onderzoek!

Het Nederlands Herseninstituut en verschillende GGZ-instellingen willen samen met u onderzoeken wat slecht slapen doet met het verwerken van stress, spanning en angst. Herstellen uw klachten makkelijker als u beter slaapt?

We meten hoe uw slaap en emotionele klachten over de tijd veranderen. Sommige deelnemers kunnen ook online lessen over beter slapen volgen. Deelname is gratis en liefst direct voorafgaand aan een eventuele behandeling voor uw klachten van stress, spanning of angst.

Heeft u interesse? Op https://www.slaapregister.nl/beter kunt u vrijblijvend een vragenlijst invullen. Komt u in aanmerking, dan nodigen we u uit voor een beeldbelafspraak. Tijdens die afspraak beantwoorden we uw eventuele vragen en brengen wij uw klachten in kaart. Daarna bekijken we samen of u wilt en kunt deelnemen. En mocht het onderzoek u niet bevallen, dan mag u er op elk moment mee stoppen.

Heeft u vragen? Neem dan gerust contact op via info@slaapregister.nl.

/0 Reacties/door

Angstleven 2

“Even beeld ik me in wat er met me zou gebeuren wanneer er een file in de tunnel zou ontstaan. Hoe het angstmonster zich op me zal storten. Ik heb gelukkig niet veel tijd daaraan te denken want……”

In mijn vorige column Angstleven 1 heb ik geprobeerd mijn gevoelens in woorden te vatten, wanneer je met een angststoornis buiten je eigen veilige omgeving treedt. Toen beschreef ik wat er met mij gebeurde voor en tijdens een geplande treinreis.

Een “veilige omgeving” kan uiteraard voor iedereen anders zijn, bijvoorbeeld in je eigen huis, een andere vertrouwde plek of bij iemand die je vertrouwt en door wie je je begrepen voelt. Maar ook het begrip “buiten” die veilige omgeving is niet voor iedereen hetzelfde. Dat kan bijvoorbeeld variëren van de straat op gaan, een drukke winkel binnen stappen of met het openbaar vervoer of de auto reizen. Met andere woorden ik begeef me buiten mijn comfortzone, de omgeving waar het angstmonster zich (meestal) niet laat zien. Ik voel mij sterk genoeg om een uitdaging aan te gaan, hoewel ik weet dat het risico van een confrontatie op de loer ligt.

Vorige keer dus met de trein en nu alleen met de auto. Eerste voordeel ten opzichte van een treinreis is in ieder geval dat ik zelf bepaal hoe laat ik wil vertrekken. In tegenstelling tot een treinreis waar ik toch op een bepaald tijdstip op het perron moet staan wat alleen al voor de nodige druk kan zorgen.

Mijn zelfgekozen tijdstip voor vertrek levert minder stress op in die beginfase. Toch tref ik eerder al de nodige voorzorgsmaatregelen. Hierbij zorg ik in ieder geval voor een volle tank. Het risico van een tankstop wil ik vermijden want ook dat kan voor extra spanning zorgen. Verder ook aan een flesje drinken, kauwgum of al het andere wat voor mij even een kleine afleiding kan zijn. Met andere woorden: op de voorhand wil ik zoveel mogelijk “risico’s” uitsluiten.
Vlak voor mijn vertrek controleer ik dan nog de filemeldingen zoals die op dat moment bekend zijn. Vervolgens kan ik dan besluiten mijn vertrek uit te stellen of een alternatieve route bedenken. Hoe verleidelijk het ook is om uit te stellen, nu kies ik ervoor om te gaan. Het uitstellen van mijn reis zal weliswaar zeker worden beloond doordat angstmonster mij 100% met rust zal laten, maar deze keer durf ik de uitdaging aan te gaan. De reis gaat door! Ik laat me in deze fase niet afschrikken op een mogelijke confrontatie met het angstmonster.

De eerste 20 kilometer op de provinciale weg zijn vertrouwd, het is relatief rustig en er zijn voldoende “uitwijkmogelijkheden”. Fijn, maar dat betekent ook dat ik elke keer opnieuw moet besluiten of ik omkeert of door rijd. Ik rijd door en “So far so good”.

Dan volgt de oprit naar de snelweg en het invoegen naar de juiste baan. Nu nog 80 km snelweg met obstakels als wegversmallingen, files, tunnels en bruggen. Als op het bord boven de snelweg het woord file komt te staan ontwaakt het angstmonster. Ik rijd op de linkerbaan en het is nu zaak om zo snel mogelijk op de rechterbaan te gaan rijden. De mogelijkheid dat ik straks “gevangen zit” in een file van enkele kilometers – ik kan niet voor of achteruit – voedt mijn angst. Als ik dan op de linkerbaan rij, links de vangrail zie en rechts een vrachtwagen (waardoor ik tegen een paar banden aan kijk) zit ik letterlijk gevangen. Ik kan niet naar voren, achteren, rechts of links. Het angstmonster gromt bij die gedachte. Ik probeer dat te voorkomen door direct bij de filemelding naar de rechterbaan te gaan. Meestal – maar niet altijd – is er dan rechts nog een vluchtstrook of afrit die als escape zou kunnen dienen. Maar het rijden op de rechterbaan geeft in die situatie de nodige rust in mijn hoofd om door te kunnen gaan.

De file lost na enige tijd op en ik vervolg opgelucht mijn rit. De stress wordt rap minder en ik kan weer naar de linkerbaan zonder het risico vast te komen staan zoals voorheen. Vlakbij mijn bestemming doemt vervolgens het volgende obstakel op. De tunnel. Ik zet mijn lichten aan en ga rechts rijden. Hoe spannend ook, deze tunnel valt verhoudingsgewijs nog wel mee omdat je al vrij snel na het inrijden letterlijk licht aan het eind van deze tunnel ziet.

Even beeld ik me in wat er met me zou gebeuren wanneer er een file in de tunnel zou ontstaan. Hoe het angstmonster zich op me zal storten. Ik heb gelukkig niet veel tijd daaraan te denken want we rijden door, er is geen file en ik rijd alweer buiten de tunnel. De wereld ziet er ineens weer anders uit. In het verleden ben ik wel eens 50 km om gereden om tunnels en soms bruggen te vermijden.

De laatste kilometers verlopen verder zonder problemen en ik kom uiteindelijk vermoeid met hoofdpijn op mijn eindbestemming aan. Toch voel ik mij ook voldaan, omdat ik mijn reis heb doorgezet en niet ben bezweken voor de verleiding om thuis te blijven. Trots dat ik de bedreiging onderweg op mijn manier heb kunnen hanteren en gekomen ben waar ik wilde zijn. Het voelt weer als een overwinning.

“Hoe ging de reis” vraagt degene bij wie ik op bezoek ben. “Nou, ik ben best wel moe en heb hoofdpijn” geef ik aan. “Hoezo dan, er waren toch geen files ofzo? Je moet je niet zo aanstellen”.

Je zou eens moeten weten… denk ik bij mezelf. In mijn hoofd heb ik de afstand wel twee keer afgelegd…

Wanneer je met een angststoornis leeft, komt er een moment dat je genoeg hebt van het verstoppen. Dat je kwaliteit in je leven wilt en dat je meer verdient. Het moment of de momenten dat je het anders wil. Elk begin is goed en er is ook niet een begin, het kunnen er meerdere zijn. Weet dat jij niet de enige bent en dat ADF je hierbij kan helpen.

Gerrit schrijft over zijn (gegeneraliseerde) angst- en paniekstoornis (agorafobie) die zijn leven in het verleden mede hebben bepaald en ook nu nog een belangrijke rol spelen. De situaties die hij beschrijft hebben daadwerkelijk plaatsgevonden. Als ervaringsdeskundige hoopt hij andere hiermee te helpen.

 

/0 Reacties/door

In gesprek met…

Minister Helder en staatssecretaris Van Ooijen brachten afgelopen maandag een werkbezoek aan MIND. Namens de ADF stichting schoof onze directeur Marjolijn van Kooten aan om te praten over lotgenotencontact. De belangstelling hiervoor is toegenomen bij de ADF stichting, MIND Naasten centraal en Stichting JIJ.

/1 Reactie/door