Weg met dat taboe!

Laatst hoorde ik iemand zeggen: “Door in therapie te gaan hou je de angst in stand.” Weet je wel waar je het over hebt?! Ik heb te dealen met heftige paniekaanvallen die mij plotseling kunnen overvallen, waardoor ik geen controle meer heb over mijn lichaam. Mijn benen trillen en ik krijg ze niet stil. Op een gegeven moment voel ik de verzuring, maar het blijft doorgaan tot de paniekaanval voorbij is. Daarna kom ik terecht in de nasleep en hebben mijn benen een aantal dagen nodig om te herstellen. Dit proces is heel zwaar. Bij iemand in een rolstoel vraag je toch ook niet “Wanneer kan je nou eindelijk weer eens lopen?” Niemand die aan mij ziet waar ik mee worstel, als ik ze het niet vertel en dat maakt het heel lastig. In mijn volgende column wil ik hier dieper op in gaan.

Die lieve buurvrouw, die gekke collega, die grappige oom, die zorgzame kennis… Zij kunnen net als ik last hebben van een psychische aandoening. En dit zie je meestal niet aan de buitenkant. Door het taboe dat heerst op psychische aandoeningen houden veel mensen het voor de buitenwereld geheim. Ik heb dat zelf ook jaren gedaan en sinds dit jaar besloten het niet meer geheim te houden. Ik hoop dat ik daarmee andere mensen kan inspireren, want door onze angsten te delen met de maatschappij laten we zien dat het iets is waar we ons niet voor hoeven te schamen.

Het is volkomen begrijpelijk dat mensen met psychische aandoeningen het geheim houden. Dat vreselijke taboe wat er (nog) op rust. Hoe de maatschappij denkt over psychische aandoeningen doet mij pijn. Het is al zo zwaar en dan voelen we ook nog niet de ruimte om het te delen, omdat er zoveel vooroordelen zijn.

Toen ik op 31 december 2021 aan het nadenken was over mijn goede voornemens besloot ik meer te willen gaan doen voor de Angst, Dwang en Fobie stichting. Een stichting die zich inzet voor de belangen van mensen die worstelen met psychische aandoeningen zo als ik. Vooral het taboe wat anno 2022 nog steeds rust op psychische aandoeningen raakt mij enorm. Door mijn verhalen te delen hoop ik het de aandacht te geven wat het verdient!

Door de vooroordelen is het twijfelen aan jezelf extreem. Terwijl we sterker zijn dan we denken. En wij mogen ons laten zien. Laten zien zoals we zijn. Onze angsten mogen er zijn en met een maatschappij die ons daarin serieus neemt wordt het voor ons alleen nog een gevecht tegen de angst en niet meer tegen de maatschappij. Ik geloof dat een hele hoop mensen, net als ik, lucht krijgen. We hoeven ons niet meer te schamen voor onze psychische aandoening,  als het taboe wat rust op psychische aandoeningen verdwijnt.

Deze column schrijf ik daarom niet alleen aan mijn lotgenoten, maar ook aan de maatschappij. Geloof mij: ook in jouw directe omgeving zijn er mensen die iedere dag vechten tegen hun angst en jij kan een positief verschil maken in zijn of haar leven door anders te kijken naar psychische aandoeningen.

Liefs,

Frederike

Heb je na het lezen behoefte aan contact met iemand die net als jij worstelt met dezelfde angst? Neem dan contact op met de ADF stichting. We hebben een telefonische hulpdienst, lotgenotengroepen en twee online platforms waarop je lotgenoten kunt ontmoeten: MeetMyFear en OCDcafé