Triggerwarming: deze column kan confronterend zijn voor mensen met angst of dwang omtrent de dood.

Een nieuwe column van mijn hand heeft lang op zich laten wachten. Ik had volop ideeën in mijn hoofd, maar door mijn drukke leventje lukte het me maar niet om ze op papier te zetten. Nu heb ik eindelijk weer de rust gevonden om in de pen te klimmen, want schrijven is en blijft toch wel een van mijn favoriete bezigheden. Ooit hoop ik mijn droom om een autobiografie uit te brengen te verwezenlijken. Na jaren van schaamte- en schuldgevoelens over mijn dwangstoornis ben ik me er inmiddels van bewust hoe zinvol het is om mijn kwetsbaarheid te tonen. Dit blijkt ook uit de vele reacties die ik krijg van mensen die zich herkennen in mijn blogs en daar ook steun uit putten. Dit motiveert mij om het schrijven weer op te pakken. Tevens wil ik laten zien dat wij “dwangers” meer zijn dan alleen onze dwangstoornis. Dat wordt nog wel eens vergeten.

Bewogen jaar

Wanneer ik terugdenk aan vorig jaar dan kan ik alleen maar zeggen dat het een heel bewogen jaar is geweest met niet alleen mooie maar ook minder mooie momenten waarbij mijn intrusies (in mijn geval agressieve dwanggedachten over de dood) weer even om de hoek kwamen kijken. Op de momenten dat de dwang zich weer aandiende, was ik echt bang dat ik weer verstrikt zou raken in een eindeloze dwanggedachtenstroom. Ik ben niet gelovig, maar ik denk echt dat er een beschermengeltje op mijn schouders heeft gezeten om me ervoor te behoeden dat ik me weer zou gaan identificeren met mijn dwanggedachten.

Kitty

Eerder schreef ik over Kitty, een lief klein poesje dat vorig jaar bij ons kwam wonen. Kitty was een beestje met een bijzonder verhaal. Ze kwam uit een nestje bij onze 7-jarige pleegdochter thuis. Terwijl ik en mijn parter aan het nadenken waren over een toepasselijke naam kwam onze pleegdochter met de naam Kitty op de proppen. Kitty werd dikke vriendjes met ons Bulgaarse hondje Avi. Die twee waren onafscheidelijk tot de dag waarop Kitty in geen velden of wegen meer te bekennen was.

Samen met onze pleegdochter en onze naaste buren zochten we de hele omgeving af, maar Kitty leek wel van de aardbodem te zijn verdwenen. Die onzekerheid over waar ze zou kunnen zijn was vreselijk. Tijdens een van onze zoektochten zag mijn partner in de verte iets op het treinspoor liggen. Onze woning is gelegen aan een spoor waarop elke dag een boemeltreintje langsrijdt. Meteen vloog ik naar boven om mijn fotocamera te pakken in de hoop dat ik daarmee kon inzoomen op de plek waar mijn partner iets wits had zien liggen. Maar toen ik niets vermoedend door ons slaapkamerraam naar buiten keek, zag ik onze kat dood op de rails liggen. Die aanblik staat nog steeds op mijn netvlies gebrand.

Ik trilde over mijn hele lijf, terwijl mijn pleegdochter me meteen probeerde te troosten door te zeggen dat zij ervoor zou zorgen dat wij weer een kitten zouden krijgen als er weer een nestje bij hun thuis zou zijn. Dit kleine dappere meisje plengde geen traan, maar was vooral boos op de treinmachinist. Elke keer wanneer er weer een trein langsreed schreeuwde ze “Stomme rot trein!”Aangezien ik het niet aandurfde om te gaan kijken, is mijn partner met onze naaste buren naar het spoor gegaan. De buurvrouw vertelde dat er langs het spoor een hek openstond waardoor ze makkelijk bij Kitty konden komen. Dit hek zou later een rol gaan spelen in mijn intrusies. Toen mijn partner terugkwam met Kitty in haar armen kon ik niets anders doen dan huilen. In de loop der tijd was zij echt mijn maatje geworden. Hoe vaak zij wel niet naast mij heeft gezeten wanneer ik weer druk aan het werk was voor de ADF. Ik noemde Avi en Kitty wel eens gekscherend mijn collega’s. Samen met onze pleegdochter hebben we haar een mooi afscheid gegeven.

 

Het hek

Het hek waar mijn buurvrouw het over had was bij het veldje waar ik onze hond Avi altijd uitlaat. Nooit had ik er op gelet, maar nu werd ik me er ineens heel erg bewust van. Elke keer als ik langs het openstaande hek liep, kon ik het niet laten om er een blik op te werpen. Al gauw kwam de gedachte in mijn hoofd op dat ik door het hek zo het spoor op zou kunnen lopen en zo een einde aan mijn leven zou kunnen maken. Ondanks dat ik me realiseerde dat het mijn dwangstoornis was die weer een gemeen spelletje met me speelde als gevolg van de dood van Kitty, maakte het me toch bang want de mogelijkheid om het spoor op te stappen lag voorhanden. Iedere keer maar weer.

Mijn angst om het spoor op te stappen leidde er uiteindelijk toe dat ik ProRail maar gebeld heb met de vraag of ze het hek konden sluiten onder het mom van dat het gevaarlijk zou zijn voor de kinderen uit de buurt. Dat was het natuurlijk ook, maar eigenlijk gebruikte ik de medewerker van ProRail alleen maar om mezelf gerust te stellen. Dit sloeg natuurlijk nergens op, maar dit is wat mijn dwangstoornis met mij doet. Op zo’n moment vergeet ik gewoon even dat ik juist heel erg aan het leven hang en dat ik het niet in mijn hoofd zou halen om mijn leven voortijdig te beëindigen. Ik zou het niet eens durven. Maar de dwang en de daarmee gepaard gaande angst hebben dan de overhand.

Pas nadat de ProRail werklui het hekwerk hadden voorzien van een stevig slot, keerde bij mij de rust weer terug en kon ik mijn hond weer uitlaten zonder bang te zijn. Ook al kan ik vandaag de dag mijn dwang redelijk het hoofd bieden, dit soort gebeurtenissen laten zien dat de dwang toch altijd op de loer ligt waardoor ik geneigd ben om weer terug te kruipen in mijn eigen veilige bubbel. Het is en blijft een wankel evenwicht.

Op 7 april 2022 geeft Ton van Balkom een online lezing over medicatie bij angst en dwangklachten. Ton van Balkom is als psychiater en hoogleraar psychiatrie verbonden aan GGZinGeest en het VU-MC Amsterdam. Hij is tevens toezichthoudend bestuurslid bij de ADF stichting. Tijdens de lezing gaat hij in gesprek met Ellemieke Hemmers, coördinator voor lotgenotencontact en trainingen bij de ADF stichting.

Wat voor soort medicijnen zijn er? Hoe werken deze medicijnen? Welke bijwerkingen kunnen optreden? Wat kan helpen de bijwerkingen te verminderen? Hoe lang kun je het beste medicijnen gebruiken? Wat kun je het beste doen als je medicijnen wil afbouwen? Allemaal vragen die aan bod komen bij de lezing. Er is ook ruimte om zelf een vraag te stellen. Vooraf kun je je vragen mailen of je kunt een vraag stellen tijdens de zoom meeting zelf.

Deze meeting is bedoeld voor mensen met angst en/of dwangklachten en hun naasten. Wil je meer informatie? Of wil je je gelijk aanmelden? Klik dan hier. 

Hopelijk zien we elkaar op 7 april.
Ellemieke Hemmers
ADF stichting

 

Familie uitje

Afgelopen vrijdag, 25 maart 2022, organiseerde OCDnet, een werkgroep van NedKAD, de Tweede Dag van de Dwang bij Pro persona in Nijmegen. Patiënten, naasten en hulpverleners kwamen samen om te kijken en luisteren naar de presentaties over diverse behandelvormen en lotgenotencontact. Bij andere congressen zag ik vooral behandelaren. Afgelopen vrijdag heb ik zoveel mensen gesproken die zelf ook last hebben van angstklachten. Soms zag je hele gezinnen, zij zagen het als een familie uitje. “De sfeer is zo gemoedelijk en het voelt fijn om ‘onder ons’ te zijn” zei een van de ADF vrijwilligers.

Dwang

Iedereen heeft wel eens last van onrust, angst, of onzekerheid. Bijvoorbeeld als je op reis gaat en je twijfelt of je je paspoort wel bij je hebt. Dat is heel normaal. Wanneer deze twijfel, angst en/of onrust je leven intens verstoren, kan er sprake zijn van een dwangstoornis. Ervaringsdeskundige Erol van den Bergh en psychiater en ervaringsdeskundige Menno Oosterhoff vertellen er meer over in dit interview met De Telegraaf.

Behandeling

Hanna Damwichers en Menno Oosterhoff waren als dagvoorzitters actief. “Het is prachtig dat er zoveel behandel mogelijkheden zijn. Dwang is een rotziekte en als je ermee te maken krijgt, dan kan het heel zwaar zijn.” aldus Menno Oosterhoff .

Het geeft hoop wanneer mensen het idee hebben dat er wat aan te doen is. Bij de tweede dag van de dwang zijn een aantal behandel mogelijkheden aan bod gekomen, zoals Transcraniële magnetische stimulatie (TMS), Deep Brain Stimulation (DBS), Kortdurende Intensieve (thuis) Behandeling en het SPACE programma voor ouders van kinderen/jongeren met dwang SPACE (= Supportive Parenting for Anxious Childhood Emotions).

Wil je meer weten over behandel mogelijkheden voor jouw psychische klachten, neem dan contact op met de telefonische hulpdienst van de ADF stichting. Onze ervaringsdeskundige vrijwilligers zitten voor je klaar om te luisteren naar je verhaar, tips te geven voor het dagelijks leven en je te helpen bij het vinden van de juiste behandeling. We zijn op werkdagen bereikbaar van 9.00 tot 13.30 uur op telefoonnummer: 0343 753009.

In 2019 hebben Menno en Hanna het OCDcafé opgericht. Er is hard gewerkt aan een nieuw online platform. Bij OCDcafé kan iedereen met een dwangstoornis terecht voor lotgenotencontact, nieuws, chats, videobellen en ontmoeting. Je kunt zelf initiatieven ontwikkelen, groepen maken, chats starten en nieuws delen. Je kunt je ook aansluiten bij bestaande groepen. Het platform is er ook voor naasten. Op deze bijzondere dag werd het nieuwe platform van OCDcafé officieel geopend. Het nieuwe platform van OCDcafé is tot stand gekomen in samenwerking met de ADF stichting.

Nieuwsgierig? Wil je ook meedoen met OCDcafé? Dat kan! De eerste maand kun je het nieuwe platform van OCDcafé gratis uitproberen. Kijk snel op: https://ocdcafe.nl/ Na een maand kun je deelnemen aan OCDcafé als je ONLINE Vriend van ADF bent.

Perinatale OCD

Marjolijn Kraaij vertelde haar persoonlijke verhaal over perinatale OCD. Dat is OCD rondom de zwangerschap en geboorte. Ik werd geraakt door haar pure eerlijke verhaal. Bij OCDcafé begeleid ze ook een lotgenotengroep voor mensen met deze vorm van OCD.

De maatschappij dat zijn wij.

Zelf ben ik ook het podium op gestapt en heb een kort praatje gehouden over de ADF stichting in de samenleving. Bij de voorbereiding van dit praatje dacht ik aan de spreuk ‘De maatschappij, dat zijn wij’. Ik vertelde over mijn eigen ADF gezin. Mijn man heeft last van dwang, de ene zoon heeft paniekaanvallen en hyperventilatie, de andere een fobie en ik ken zelf angst vanuit mijn jeugd. Het is bijzonder wat een patiëntenvereniging als ADF voor ons en al die andere mensen betekent met  lotgenotencontact, voorlichting, telefonische hulpdienst, wetenschappelijk onderzoek, trainingen, wandelingen en nog veel meer.

Voor mij begon het allemaal met een gesprek met de telefonische hulpdienst. Via ADF kwam ik bij Thea van Bodegraven, zij is coach en trainer voor naasten. Ik heb zoveel aan haar gehad. Zij was ook bij deze bijzondere dag aanwezig. We hebben fijn bijgepraat en iemand heeft een mooie foto van ons genomen. Mijn moeder zou zeggen “Een dag met een gouden randje”.

De Tweede dag van de Dwang werd geopend door Ton van Balkom, psychiater bij GGZinGeest en bestuurslid bij de ADF stichting. De dag werd muzikaal versierd met twee vrolijke, herkenbare, zelf geschreven nummers door Geert-Jan van Dussel, ervaringsdeskundige vrijwilliger bij ADF.

 

Dankbaar voor deze mooie dag. Dat gaan we vaker doen.

 

 

 

 

 

Ellemieke Hemmers
Coördinator lotgenotencontact en trainingen, ADF stichting

1,8 miljoen Nederlanders hebben een persoonlijkheidsstoornis: een psychische aandoening ontstaan vanuit de invloed van je omgeving, (traumatische) ervaringen en erfelijke karaktertrekken op je persoonlijkheid. Een persoonlijkheidsstoornis uit zich in gedrag en hardnekkige patronen die contact met anderen bemoeilijken en je in het dagelijks leven kunnen belemmeren. Om het gedrag en de hardnekkige patronen in het dagelijks leven positief te veranderen, is er baat bij een klinische behandeling. Op dit moment is deze klinische behandeling maar op een zeer beperkt aantal plekken beschikbaar, waardoor de wachtlijsten erg lang zijn. Een van die plekken waar de behandeling wordt aangeboden is Pro Persona’s Centrum voor Psychotherapie (het CvP), in Lunteren. Dit is een kliniek van Pro Persona waar cliënten vier nachten per week verblijven en groepstherapie krijgen. De dag bestaat uit sessies als psychotherapie, beeldende therapie en psychomotorische therapie.

Helaas heeft Pro Persona besloten om de kliniek per 1 juli te sluiten. Met deze sluiting blijven er nog maar 5 soortgelijke klinieken over in Nederland. Voor deze 1,8 miljoen Nederlanders is het van levensbelang dat het CvP open blijft.

Waarom is het belangrijk?
Door de manier waarop een persoonlijkheidsstoornis zich uit, werken ambulante behandeling namelijk niet altijd voldoende. Een klinische opname kan nodig zijn om tegen je patronen aan te lopen en ermee geconfronteerd te worden. Tegelijkertijd bieden klinische settings een veilige omgeving voor de persoon om te werken aan deze klachten. Vanwege emotieregulatieproblematiek en depressieve klachten die vaak gepaard gaan met persoonlijkheidsproblematiek kunnen dit soort klinieken letterlijk levensreddend zijn. Door dag en nacht met lotgenoten te zijn voel je dat je er niet alleen voor staat, je doet het samen. Uitzichtloosheid verandert voorzichtig in een beetje perspectief en vervolgens in vertrouwen en in hoop.

Voor veel cliënten die nu in behandeling zijn bij het CvP vallen die hoop en dat vertrouwen in duigen, nu de kliniek haar deuren per 1 juli zal sluiten. De verklaring hiervoor is dat het geld op is en de wachtlijsten lang zijn. Door het CvP te sluiten zouden andere mensen, die goedkoper te behandelen zijn, eerder aan de beurt komen. De wachtlijsten zijn inderdaad een gigantisch probleem, het mag echter niet zo zijn dat wij onder de gevolgen hiervan moeten lijden. Het CvP moet openblijven!

De opties in de regio raken op. Behandeling heeft voor ons ook zin! Meerdere mensen zouden er zonder het CvP niet meer zijn geweest, wat zal er dan gebeuren als het CvP sluit?

Deze prachtige plek moet blijven bestaan. Teken en deel deze petitie: Houd het Centrum voor Psychotherapie open!

Laatst hoorde ik iemand zeggen: “Door in therapie te gaan hou je de angst in stand.” Weet je wel waar je het over hebt?! Ik heb te dealen met heftige paniekaanvallen die mij plotseling kunnen overvallen, waardoor ik geen controle meer heb over mijn lichaam. Mijn benen trillen en ik krijg ze niet stil. Op een gegeven moment voel ik de verzuring, maar het blijft doorgaan tot de paniekaanval voorbij is. Daarna kom ik terecht in de nasleep en hebben mijn benen een aantal dagen nodig om te herstellen. Dit proces is heel zwaar. Bij iemand in een rolstoel vraag je toch ook niet “Wanneer kan je nou eindelijk weer eens lopen?” Niemand die aan mij ziet waar ik mee worstel, als ik ze het niet vertel en dat maakt het heel lastig. In mijn volgende column wil ik hier dieper op in gaan.

Die lieve buurvrouw, die gekke collega, die grappige oom, die zorgzame kennis… Zij kunnen net als ik last hebben van een psychische aandoening. En dit zie je meestal niet aan de buitenkant. Door het taboe dat heerst op psychische aandoeningen houden veel mensen het voor de buitenwereld geheim. Ik heb dat zelf ook jaren gedaan en sinds dit jaar besloten het niet meer geheim te houden. Ik hoop dat ik daarmee andere mensen kan inspireren, want door onze angsten te delen met de maatschappij laten we zien dat het iets is waar we ons niet voor hoeven te schamen.

Het is volkomen begrijpelijk dat mensen met psychische aandoeningen het geheim houden. Dat vreselijke taboe wat er (nog) op rust. Hoe de maatschappij denkt over psychische aandoeningen doet mij pijn. Het is al zo zwaar en dan voelen we ook nog niet de ruimte om het te delen, omdat er zoveel vooroordelen zijn.

Toen ik op 31 december 2021 aan het nadenken was over mijn goede voornemens besloot ik meer te willen gaan doen voor de Angst, Dwang en Fobie stichting. Een stichting die zich inzet voor de belangen van mensen die worstelen met psychische aandoeningen zo als ik. Vooral het taboe wat anno 2022 nog steeds rust op psychische aandoeningen raakt mij enorm. Door mijn verhalen te delen hoop ik het de aandacht te geven wat het verdient!

Door de vooroordelen is het twijfelen aan jezelf extreem. Terwijl we sterker zijn dan we denken. En wij mogen ons laten zien. Laten zien zoals we zijn. Onze angsten mogen er zijn en met een maatschappij die ons daarin serieus neemt wordt het voor ons alleen nog een gevecht tegen de angst en niet meer tegen de maatschappij. Ik geloof dat een hele hoop mensen, net als ik, lucht krijgen. We hoeven ons niet meer te schamen voor onze psychische aandoening,  als het taboe wat rust op psychische aandoeningen verdwijnt.

Deze column schrijf ik daarom niet alleen aan mijn lotgenoten, maar ook aan de maatschappij. Geloof mij: ook in jouw directe omgeving zijn er mensen die iedere dag vechten tegen hun angst en jij kan een positief verschil maken in zijn of haar leven door anders te kijken naar psychische aandoeningen.

Liefs,

Frederike

Heb je na het lezen behoefte aan contact met iemand die net als jij worstelt met dezelfde angst? Neem dan contact op met de ADF stichting. We hebben een telefonische hulpdienst, lotgenotengroepen en twee online platforms waarop je lotgenoten kunt ontmoeten: MeetMyFear en OCDcafé

Open, eerlijk, steunend, taboe doorbrekend. Marjolijn van Kooten vertelt in deze podcast van Mischa Blok over haar angst en therapie. Meer dan 20 jaar heeft ze last gehad van een angststoornis. Het heeft haar veel gekost en het heeft haar bewogen cabaret te gaan spelen en directeur te worden bij de ADF stichting.

Hoeveel humor zit er in een psychiatrische aandoening? Best veel blijkbaar, want ze maakt al jarenlang psychiatrisch cabaret. Als ervaringsdeskundige wil ze het taboe doorbreken, zodat lotgenoten zich minder alleen en onbegrepen voelen. ‘Normaal betekent dat je nog geen diagnose hebt.’

Luister de podcast Mischa en Marjolijn van Kooten

In januari 2022 vertelde Jikkie haar verhaal aan de ADF stichting en wij delen hier graag haar verhaal met jullie: Mijn naam is Jikkie Schelling en dit jaar studeer ik af aan de HKU als regisseur en scenariste. Samen met een groep fantastisch creatieve en gemotiveerde mensen maak ik een film een korte fictie film: Funny Feeling. De film schijnt een licht op het maatschappelijke stigma omtrent mentale gezondheid.

Het wordt een tragikomische roadmovie te voet die het verhaal volgt van Lino, een jonge vrouw met een angststoornis die nauwelijks meer verder dan haar voordeur komt. Wanneer Lino zich op een warme zomerdag tóch naar buiten moet wagen is dit het begin van een onverwachts kleurrijke en bitterzoete zoektocht naar menselijk begrip. Een verhaal dat wij zó belangrijk vinden om te vertellen en het kost geld om een film te maken. Help jij ons mee om deze mooie film te maken?

Sinds deze week zijn wij met onze crowdfundcampagne live gegaan op het platform voordekunst. De campagne is hier te bekijken: Funny Feeling door Jikkie – voordekunst

Elke donatie telt! Het verspreiden van de campagne kan ons ontzettend helpen. Doneer jij ook een (klein) bedrag om ons te helpen? Deel jij ons bericht op social media? Wij vanaf nu te volgen op onze instagram pagina @funnyfeeling_film. Regelmatig plaatsen we updates rondom het project. Leuk om te volgen als je interesse hebt om op de hoogte te blijven!

Bedankt voor je steun.

Met de ADF stichting ondersteunen wij deze petitie. In dit filmpje zie je waarom: Vergoeding afbouwmedicatie op maat

Afbouwmedicatie op maat (taperingstrips) kan het verschil maken voor mensen die willen stoppen met deze medicatie. Zo’n 70 % van de mensen die eerder tevergeefs probeerde te stoppen maar daar niet in slaagde vanwege onttrekkingsklachten, slaagt daar wel in met taperingstrips. Omdat met taperingstrips een meer geleidelijke afbouw mogelijk is, worden ontwenningsverschijnselen vermeden of verminderd.

Het probleem is echter: taperingstrips worden nog steeds niet vergoed door de zorgverzekeraars(behalve DSW). Daardoor blijven velen verstoken van een hulpmiddel dat al sinds 2015 beschikbaar is.

Na een mislukte afbouwpoging durven veel mensen het niet opnieuw te proberen en beginnen noodgedwongen opnieuw met de medicatie die ze eigenlijk niet meer nodig hebben – met alle nadelen van dien voor hun gezondheid, geestelijke gesteldheid en levensvreugde.

Wij, Vereniging Afbouwmedicatie en Stichting Opiaten Afbouwen zijn daarom de petitie Vergoeding Afbouwmedicatie NU! gestart. Wij hopen dat u ons wilt helpen door het spotje en de petitie bij zoveel mogelijk mensen onder de aandacht te brengen.

Daarmee helpt u ons de politiek en zorgverzekeraars ervan te overtuigen dat taperingstrips vergoed moeten worden, zodat veilig afbouwen voor iedereen toegankelijk wordt. Want mensen die problemen hebben met afbouwen zijn geen aanstellers, maar patiënten die geholpen moeten en kunnen worden.

Steunt u ons? Teken dan onze petitie: https://www.vergoedingafbouwmedicatienu.nl/

De petitie gaan wij op 22 maart as. aanbieden aan de Tweede Kamer, samen met het door ons samengestelde boek ZWART, waarin mensen vertellen over hun persoonlijke ervaringen met afbouwen. Maar ook na de 22ste blijft de petitie doorlopen: tekenen en verspreiden heeft dus altijd zin!

Wil jij de strijd met je dwangstoornis aan?

Word jij dagelijks belemmerd door een dwangstoornis (OCD) en wil je dat het niet langer je leven bepaalt? In een mogelijk nieuwe serie van het KRO-NCRV programma Levenslang met Dwang gaat een groep van zes personen de strijd aan met hun dwangstoornis.

Onder deskundige begeleiding van gespecialiseerde therapeuten zul je tijdens een bijzondere trip in Nederland dagelijks intensief door middel van exposure-therapie kunnen werken aan je dwang.

Een aantal voorbeelden van een dwangstoornis:

  • Smetvrees: het constant wassen en schoonmaken van handen of bepaalde voorwerpen of het vermijden van alles wat vies kan zijn. Dit bijv. uit angst om besmet te raken of iemand anders te besmetten.
  • Controledwang: het herhaaldelijk controleren of iets veilig is, bijv. de sloten, stopcontacten, het gas.
  • Ordedwang: alles moet constant geordend en netjes zijn, niets mag anders staan of afwijken. Alles moet altijd op de eigen manier.
  • Verzameldwang: alles verzamelen uit angst om iets kwijt te raken, of iets te missen wat later nog nodig kan zijn, of uit angst dat er anders een ramp gebeurt.
  • Dwanggedachten: constant gedachten hebben iets te moeten doen om iets vervelends te voorkomen. Of bijv. gewelddadige gedachten hebben over iets of iemand terwijl je dat helemaal niet wilt.

Heb jij een dwangstoornis en wil jij je de strijd hiermee aangaan? Geef je dan op via deze link: https://bluecirclecasting.nl/programma/levenslang-met-dwang

Heb je vragen over de mogelijk nieuwe serie, mail dan naar: levenslangmetdwang@fremantle.com