“Plafonddienst”

Wat zou het heerlijk zijn als ik mijn dwang zo onder controle zou hebben, dat ik helemaal geen medicatie meer nodig zou hebben! Dan zou ik verlost zijn van nare bijwerkingen, zoals overgewicht, snel zweten en ook slapeloze nachten wanneer achteraf blijkt dat ik mijn medicatie ben vergeten in te nemen. Deze gedachten gingen de afgelopen nacht door mijn hoofd, terwijl ik klaarwakker naar het plafond lag te staren. Sinds tijden had ik weer eens “plafonddienst”, zoals mijn toenmalige partner dat altijd noemde wanneer ik weer eens niet kon slapen. In die tijd was slecht slapen vaak een voorbode van een OCD terugval, veelal veroorzaakt door spanningen op het werk. Tegenwoordig is het eerder een gevolg van het per ongeluk niet innemen van mijn medicatie, meer in het bijzonder het middel Quetiapine, dat ik sinds 2012 naast de Citalopram krijg voorgeschreven. Doorgaans ben ik heel medicatietrouw, maar soms kan bij mij de twijfel toeslaan of ik mijn medicijnen wel of niet heb ingenomen. Gelet op de hoge dosering, wil ik het risico op een dubbele dosis voorkomen en neem ik de kans op een slapeloze nacht met een wervelwind aan (dwang)gedachten in mijn hoofd maar voor lief, evenals het feit dat ik de eerste dagen daarna ontregeld ben, waardoor ik ook weer meer vatbaar ben voor dwang. Al met al best heftige bijwerkingen, maar ja, afbouwen is geen optie, want zonder deze combinatie medicijnen ben ik niet in staat om normaal te functioneren. De beslissing om zelf geen kinderen te krijgen hangt hier ook nauw mee samen. Ten eerste zou het onverantwoord zijn als ik gedurende een eventuele zwangerschap door zou gaan met deze medicatie, gelet op de mogelijke schadelijke gevolgen voor het ongeboren kind. Ten tweede zou ik niet weten hoe ik zonder medicatie die 9 maanden moet doorkomen. Ik blijf het een lastig iets vinden, vooral wanneer ik zie dat mensen om mij heen wel kinderen krijgen. Op zulke momenten bekruipt me dan een verdrietig gevoel.

Mijn leven vóór medicatie

Tot mijn veertiende was ik een vrolijk kind dat ervan genoot hutten te bouwen en te ravotten met de jongens uit de buurt. Tekenen was mijn grootste hobby. Nog steeds eigenlijk. Wat betreft de periode voorafgaand aan de diagnose d.w.z. van mijn 14e tot mijn 29e kan ik me herinneren dat ik om de paar weken in de put zat vanwege de eindeloze stroom aan dwanggedachten over zelfdoding. Ik voelde me gevangen in mijn eigen hoofd. Door de angst sliep ik slecht en had ik geregeld last van concentratieproblemen. Wanneer ik hieraan terugdenk, realiseer ik me dat een groot deel van mijn leven door mijn vingers is geglipt omdat de angst vrijwel continu mijn aandacht opeiste. Soms kan ik daar nog best verdrietig over zijn.

Wandelende medicijnfabriek

De eerste psychiater bij wie ik kwam, schreef mij het antidepressivum Citalopram voor. In het begin leek dit te werken, maar al gauw kwamen de dwanggedachten weer. Ik moest steeds meer slikken om mezelf staande te kunnen houden in de maatschappij. Er zouden nog vele medicatiewisselingen volgen. Steevast gingen die eerst gepaard met een flinke toename van mijn dwangklachten en de nodige schommelingen in mijn emoties, voordat ze een beetje begonnen aan te slaan. Ik heb van alles en nog wat voorgeschreven gekregen. Wanneer een medicijn niet hielp, werd het Farmacotherapeutisch Kompas (een soort medicijn bijbel) er weer op nageslagen en rolden er medicijnen uit, zoals Clomipramide, Risperdal en Clozapine. Laatstgenoemd medicijn had tot gevolg dat ik overdag nauwelijks mijn ogen kon openhouden. Heel irritant als je bij iemand op visite bent, kan ik jullie zeggen. Het leek wel alsof niets mijn dwang nog in bedwang kon houden. Op een gegeven moment kreeg ik het vermoeden dat mijn toenmalige psychiater het ook niet meer wist toen ze met het zoveelste medicijn kwam aanzetten, Abilify, voor de verandering. Dat was voor mij het moment om mijn biezen te pakken en me aan te melden voor therapie in het AMC, omdat ik daar goede dingen over had gehoord. Onderhand voelde ik me een “wandelende medicijnfabriek”

Het AMC

In het AMC begon de zoektocht naar hét medicijn weer van voren af aan. Al gauw viel de keus van de psychiater daar op Citalopram, het medicijn waar ik ooit mee begonnen ben, maar dan in een hogere dosering. Tegelijkertijd volgde ik cognitieve gedragstherapie met exposure oefeningen. Aanvankelijk ging het goed tot het moment dat ik werd ontslagen bij de rechtbank, een life-event waar bijna geen enkel medicijn tegen opgewassen is. Zoals verwacht vlamde de dwang weer helemaal op. Dat was het moment dat door mijn behandelaar besloten werd om aan de Citalopram het antipsychoticum Quetiapine (ook wel Seroquel genoemd) toe te voegen. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat deze combi ook goed werkt bij dwangstoornissen.

Eindelijk weer een beetje rust!

Inmiddels woon ik alweer bijna 5 jaar in Friesland samen met mijn vrouw en hond. Ik ben geswitcht van behandelaar, omdat het voor mij een te grote opgave is om helemaal naar Amsterdam af te reizen wanneer het niet goed gaat. Een grote terugval eind vorig jaar heeft mijn huidige behandelaar doen besluiten om de dosis Quetiapine verder op te hogen. Dit sloeg goed aan. Tot op de dag van vandaag functioneer ik hier goed op en ik hoop dat dit nog heel lang zo blijft. Inmiddels ben ik ook onder behandeling bij een diëtiste die mij met behulp van een koolhydraatarm dieet helpt om mijn oude figuur weer een beetje terug te krijgen en dat begint tot mijn grote vreugde zijn vruchten af te werpen.

Lees ook andere blogs van Desirée