Stoptober

Ten tijde van het schrijven van mijn tweede blog gaat Stoptober weer van start. Een jaarlijks terugkerende landelijke campagne die rokers aanmoedigt om gedurende 28 dagen gezamenlijk te stoppen met roken. Ik vind het een geweldig initiatief, maar ook een zware opgave, vooral als je daarnaast zoals ik ook nog te maken hebt met een dwangstoornis. In de praktijk betekent dit voor mij namelijk dat ik niet alleen de verleiding om een sigaret op te steken moet kunnen weerstaan, maar ook nog moet zien te voorkomen dat mijn dwangstoornis als gevolg van de stress die het stoppen met zich meebrengt met mij aan de haal gaat. Het afgelopen jaar heb ik dit zelf aan den lijve ondervonden.

Stoppen met roken training

Aan het begin van dit jaar had ik het plan gevat om te gaan stoppen met roken. Sinds het verlies van mijn baan als gevolg van een forse OCD terugval ben ik van een gelegenheidsroker veranderd in een verstokte roker. Roken gaf/geeft mij rust, maar is en blijft natuurlijk een slechte gewoonte, die helemaal niet zo rustgevend is. Ik vond dat daar maar eens verandering in moest komen en besloot me op te geven voor een stoppen met roken training. Ik dacht dat ik er wel klaar voor was. Vol goede moed stapte ik op de fiets naar de eerste training. Ik maakte kennis met mijn groepsgenoten en samen zouden we ervoor gaan. Na de derde training zouden we samen gaan stoppen. Aanvankelijk ging me dat goed af, maar al gauw ging het stoppen met roken mijn leven zodanig beheersen, dat ik aan niets anders meer kon denken. Ik durfde dit niet aan te kaarten tijdens de training, aangezien er in de groep niet tot nauwelijks aandacht was voor psychische problemen en (stoppen met) roken.

Tweede dwangmonster

Het hele stoppen met roken gedoe ging met mij zo aan de haal, dat ik het gevoel kreeg dat ik er een tweede dwangmonster bij had gekregen. Van het een op het andere moment durfde ik niet meer alleen naar de stad te gaan, omdat ik bang was dat ik dan sigaretten zou kopen en dat ik dan onmiddellijk ernstige ziektes zou oplopen met de dood tot gevolg. Dit spookte elke dag door mijn hoofd. Op een gegeven moment was mijn hoofd zo vol dat ik niet eens meer goed kon slapen. Ik voelde me rusteloos, somber en verdrietig, ook omdat ik merkte dat mijn dwanggedachten over zelfdoding weer om de hoek kwamen kijken. De schrik sloeg me om het hart. Dit kon zo niet langer doorgaan. Ik besloot contact op te nemen met mijn behandelaar bij de GGZ. Zij gaf me toen het advies om even een rustpauze in te lassen wat het stoppen met roken betreft. Meteen daarna merkte ik dat het weer beter ging. Langzamerhand verdween de dwang weer naar de achtergrond en kon ik me weer beter focussen op de wereld om mij heen.

Voornemen voor de toekomst

Dat het me nu nog niet gelukt is om te stoppen met roken, wil niet zeggen dat het me nooit meer zal lukken. Inmiddels heb ik een gesprek met mijn huisarts gehad, die me vertelde dat het ook mogelijk is om te stoppen onder begeleiding van een praktijkondersteuner. Voordeel van een-op-een begeleiding is dat er dan ook rekening kan worden gehouden met mijn psychische beperking. Wanneer ik er klaar voor ben, ga ik dit zeker een kans geven. Wordt vervolgd….

Lees ook andere blogs van Desirée